Οιυπόγειεςδυνάμεις τηςεθνικήςκαθυστέρησης...

Απόσπασμααπό τον ΠΡΟΛΟΓΟτου βιβλίουτου ΚωνσταντίνουΙ. Αγγελόπουλου «ΟΙΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣΠΑΡΑΚΜΗΣ»(ΕκδόσειςΕξάντας, 2008), που πολύτο χαρήκαμε

“Κινείται,βέβαια, οπροσερχόμενοςσ' αυτό το στίβονεαρόςδημοσιογράφοςέχοντας ήδηστο μυαλό τουαπόψεις καιεικόνες περίπολιτικής, περίπολιτικών, περίκοινωνίας, περίδημοσίουσυμφέροντος.Είναι νέος,έχει στο μυαλότου ορισμένεςβεβαιότητες,φαντάζεται μιακάποια τάξη ιδεώνκαι στόχωνστην πολιτικήσκηνή, ένανστοιχειώδηορθολογισμότου πολιτικούσυστήματος,μια ιεράρχησηαξιών καιδημοσίων αξιωμάτων.Υποθέτει μιασυγκεκριμένημέση ποιότηταπολιτικούπροσωπικού, έχειτην εντύπωσηότι, έστω και με ορισμένες«εκπτώσεις»,τηρούνται στηνπολιτική σκηνήοι στοιχειώδειςκανόνεςπολιτικήςηθικής, μιαςελάχιστηςβάσης ευταξίαςαπαραίτητηςγια τηλειτουργία τηςδημοκρατίας.Πιστεύει ή θέλεινα πιστεύει ότικάποιες από τιςπολιτικέςπροσωπικότητες,κάποιοιανώτεροικρατικοίαξιωματούχοιπου επηρεάζουν άμεσατα δημόσιαπράγματα από τιςσημαντικέςθέσεις που κατέχουνστα δημόσιαπράγματα θαέχουναξιοσημείωτηποιότητα καιιδιαίτερηπνευματικότητα.

Αλλά,καθώς ο χρόνοςκυλά, καθώς ηκατάσταση τηςχώραςχειροτερεύεισυνεχώς, καθώςμέσα απ' τηνκαθημερινή δουλειάοδημοσιογράφοςέρχεταιδιαρκώς σεάμεση επαφή μεδιάφορα πρόσωπακαι πράγματα, μεαποπνικτικές«ατμόσφαιρες»και ίντριγκεςπολιτικών καιοικονομικών παρασκηνίων,καθώςαντιλαμβάνεταιμε τον καιρότις «ιδιαίτερες»σχέσεις πουαναπτύσσονταισε συγκεκριμένουςπαραπολιτικούςκύκλους και σεκατηγορίες «συμφερόντων»,καθώς διαπιστώνειτην ανεπάρκειαουκ ολίγωνκρατικώναξιωματούχων,τις δυσπλασίεςπουαναπτύσσονταιστις κρατικέςυπηρεσίες, τονάθλιοκομματισμό στοΔημόσιο, τη βαναυσότητατουκράτους-τέρατοςσε βάρος των έντιμων,παραγωγικώνπολιτών και τωνκοινωνικά αδύναμων,καθώςδιαπιστώνειτην ισχνότητατου κράτουςδικαίου,τελικά δενκαταφέρνει ναπαραμείνει γιαπολύ καιρό σερόλο ψυχρούπαρατηρητή. Σανκαλός επαγγελματίαςδημοσιογράφος,έχει βεβαίως τιςαντοχές του,μαθαίνει ναπροφυλάσσει τανεύρα του, δεν«τρελαίνεται» ότανβρίσκεταιαντιμέτωπος μετα χειρότερα,αποφεύγει να περνάαπό κάποιουςεπικίνδυνους«σκοτεινούςδιαδρόμους»,είναι πολύπροσεκτικόςστιςτηλεφωνικές επικοινωνίεςτου, ιδιαίτεραστις «περίεργες»πολιτικέςεποχές. Όμως, όσοψύχραιμος επαγγελματίαςκι αν θέλει ναείναι, όσο κι ανθωρακίζει τηδουλειά τουέναντι«περίεργων»τρίτων, όσο κι ανέχει φροντίσεινα διατηρεί σεικανοποιητικήκατάσταση τιςψυχικές αντοχέςτου, δεν μπορείνα μηναγανακτεί, ναμην απελπίζεται,με τα όσα βλέπεινα συμβαίνουνγύρω του. Και μετον καιρό φτάνει,δυστυχώς, ναπεριφρονείβαθύτατα πολλάαπό αυτά πουεκτιμούσε στοξεκίνημα τηςσταδιοδρομίαςτου. Τα χρόνιαπερνούν και τουείναι οδυνηρόνα διαπιστώνειπόσο λίγες ήτανοιενδιαφέρουσεςθετικέςεμπειρίες πουαπέκτησε από τιςεπαφές του μεπολιτικούς καικρατικούς αξιωματούχους,και, αντίθετα,πόσο συχνάαπογοητεύτηκεμε δόλιους,διεφθαρμένουςπολιτικούςκαθώς και μεπαιδαριώδειςαπόψεις και ανόητους«προβληματισμούς»διαφόρωνασήμαντων (πλην«προβεβλημένων»)παραγόντων τηςδημόσιας ζωής.

Στοχώρο τηςδουλειάς του ομάχιμοςδημοσιογράφοςπαίρνειπαρηγοριά καικουράγιο μόνοαπό την παρουσία,την καλλιέργειακαι το χιούμορεξαιρετικώνσυναδέλφων του,που ευτυχώςβρίσκονταιπάντοτε γύρωτου, αλλά και απότη συνέπειαορισμένωνεκλεκτώνπολιτικών. Ηέλλειψη πίστηςτου όμως προςτην πολιτικήκαι τουςπολιτικούς τηςχώρας του τονβασανίζει.Γνωρίζειδυστυχώς μέσ'από μια καθημερινάενισχυόμενηεμπειρία ποιεςείναι οιυπόγειεςδυνάμεις τηςεθνικήςκαθυστέρησης,ποιες οιμέθοδοι δράσηςτους, καιεξοργίζεταιδιαπιστώνονταςτις σχέσειςτους με κάποια κέντρατης πολιτικήςεξουσίας καιμε σημαίνονταστην ελληνικήκοινωνίαπρόσωπα «υπεράνωπάσης υποψίας». Γίνεταιυποχρεωτικά ασεβήςπρος τους«λαμπρούς»πολιτικούς πουπαράγει και διαφημίζειτο σύστημα, κιόταν δενθυμώνει,γελάει πικρά μετα καμώματατους, τιςυποκρισίες καιτις αερολογίεςτους. Ακούειμετά λύπης του«βερεσέ» πλέονκάθε ηχηρήπολιτική εξαγγελία,κάθε υπόσχεσηπολιτικών γιαένα καλύτερομέλλον, για«εθνικήανάπτυξη», για«τομές» και«ρήξεις», για «συναινέσεις»και«κοινωνικέςσυμφωνίες», για«συμβόλαια μετο λαό», και δενπαίρνεικαθόλου στασοβαρά τα «προγράμματα»των κομμάτωνεξουσίας, τις«θέσεις» και τιςδημόσιες«προσωπικέςδεσμεύσεις» τωνπολιτικών πουκυβερνούν ή θέλουννα κυβερνούντη χώρα.Γνωρίζειδυστυχώς πολύ καλά,από πρώτο χέρι,ότι στηνπολιτική σκηνήτης χώρας του ταχαρτιά είναιεν πολλοίς«σημαδεμένα»,ότι από τιςκεντρικές δυνάμειςεξουσίαςλείπει ηπολιτικήσυγκρότηση, ηοργανωμένηδουλειά, ηδημιουργικήφαντασία καιτο κουράγιο.Γνωρίζει,βεβαίως, ότιικανοί καιέντιμοιπολιτικοίυπάρχουν στησκηνή, αλλάδιαπιστώνει ότιοι «άλλοι», οιπροερχόμενοιαπό τις τάξειςτων επαγγελματιώντου αράγματοςκαι τηςρεμούλας, είναιπολλοί καικαλύτεραοργανωμένοι.Γνωρίζει καλάότι έναςαριθμόςπολιτικώνέχουν πάψειοριστικά ναασχολούνται μετην τέχνη τηςπολιτικής, ότιαδιαφορούν γιατα προβλήματατης κοινωνίαςπου τους έχειστείλειαντιπροσώπουςτης στοΚοινοβούλιο,ότι έχουν παραδοθείστην απόλαυσημιας βλακώδουςευζωίας,αποφεύγονταςσυστηματικάκάθε κίνηση πουθα τάραζε τημακαριότητατους. Γνωρίζει,με λίγα λόγια,ότι στηνΕλλάδα ηδημοκρατίαπροδίδεταικαθημερινά,έτσι όπως λειτουργείτο σύστημαπολιτικήςεξουσίας”.