Γιατί ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με το πλούσιο έργο, το αναγνωρισμένο ήθος και την καθαρή σκέψη, να βρίσκεται σήμερα εκτός πολιτικής σκηνής;

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος έχει καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών ως ο Υπουργός των ουσιαστικών έργων και των λίγων λόγων.

Όταν όμως μιλά, ο λόγος του είναι συγκεκριμένος, τολμηρός, διαχρονικά συνεπής.

Ο αναγνώστης μπορεί να ξαναθυμηθεί τον, και σήμερα, επίκαιρο λόγο του, διαβάζοντας, στην ενότητα ‘ΠΟΛΙΤΙΚΗ’, αποσπάσματα από τρεις συνεντεύξεις του: στην «Καθημερινή», στον Αντώνη Καρακούση στις 28-29 Οκτωβρίου 2000 και στον Σταύρο Λυγερό στις 2 Ιουνίου 2002, και στο «Βήμα», στη Δήμητρα Κρουστάλλη στις 17 Μαϊου 2009.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος μιλά σ’ αυτές με ρεαλισμό και θάρρος για όλα όσα επί δεκαετίες βασανίζουν τον τόπο αυτό:

- την πολιτική, που «οφείλει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας και όχι να προσαρμόζεται στις συγκυριακές διαθέσεις της κοινής γνώμης”,

- τους πολιτικούς, που καθένας τους “πρέπει με το έργο του να διαμορφώνει την κοινή συνείδηση και όχι να γίνεται έρμαιο των δημοσκοπήσεων”,

- την “απελευθέρωση και την ευρεία ιδιωτικοποίηση”, που “αποτελούν μέρος μιας συνολικής προσπάθειας αναδιάταξης και αναδιάρθρωσης της λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας”,

- τη διαφθορά στο Δημόσιο, που “χτυπιέται μόνο με την απελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση”, σημειώνοντας πως “ό, τι παράγεται με τη μορφή προϊόντων και υπηρεσιών θα πρέπει να περάσει στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας το ταχύτερο”, ενώ “στο κράτος πρέπει να μείνουν υπηρεσίες και προϊόνται, στα οποία η έννοια του δημόσιου αγαθού υπερισχύει”, “και αυτοί είναι οργανισμοί όπως αυτοί που καλύπτουν την ανεργία, την υγεία, την πρόνοια και την εκπαίδευση”,

- την “τηλεοπτική δημοκρατία”, στην οποία “τα κριτήρια δεν έχουν σχέση με την ουσία”,

- την ανάγκη να αποκηρύξουμε “τη χυδαία υπερκατανάλωση, που προκαλεί κοινωνικές αλλοιώσεις και ταυτόχρονα προκαλεί τμήματα του ελληνικού λαού, τα οποία βιώνουν προβληματικά και διαπορούν με τον προκλητικό βίο πολλών”,

- την απαίτηση “το κριτήριο της ανταγωνιστικότητας να διαπεράσει όλες τις δραστηριότητες του κράτους, να εισέλθει (όχι μόνο στην οικονομία αλλά) και στην υγεία και στην εκπαίδευση, παντού”,

- την ανασυγκρότηση της χώρας μας “ξεκινώντας από τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους”, καθώς “τη σημερινή καταβύθιση της χώρας δεν μπορεί να τη διαδεχθεί μια νέα εθνική αναδημιουργία χωρίς να ανατραπούν οι στρεβλοί, αναχρονιστικοί, πολυάριθμοι και στην πλειονότητά τους ανίκανοι μηχανισμοί του κράτους” που “όλοι πρέπει να επαναξιολογηθούν και όπου χρειάζεται να καταργηθούν και να προκύψουν νέοι λιτοί μηχανισμοί που θα αντιστοιχούν στις σημερινές ανάγκες της χώρας και όχι στις ανάγκες επιβίωσης των υπηρετούντων σε αυτούς”,

- τις αλλαγές που απαιτείται να γίνουν “και στους πολιτικούς θεσμούς της χώρας, όπως ενδεικτικά ένας νέος εκλογικός νόμος με βάση τις μονοεδρικές, εκλογές κάθε τετραετία, κατάργηση των κοινοβουλευτικών υφυπουργών, κατάργηση πέραν του ενός όλων των γενικών γραμματέων, τα υπουργεία να μετατραπούν σε υπουργεία τεκμηρίωσης, ελέγχου και παραγωγής πολιτικής με επιστήμονες υπαλλήλους και με ελάχιστους διοικητικούς και όλες οι σημερινές αρμοδιότητες μαζί με τους υπηρετούντες διοικητικούς υπαλλήλους να πάνε στις αυτοδιοικούμενες περιφέρειες, νομαρχίες και τους νέους δήμους –ό,τι δηλαδή απαιτεί η λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους”,

- την “κρίση στην Ελλάδα (που) δεν αντιμετωπίζεται με βραχυχρόνια μέτρα ούτε με ψευδαισθήσεις ανάκαμψης τύπου χρηματιστηρίου και με νέους υπερδανεισμούς”, επισημαίνοντας με έμφαση “ότι δεν υπάρχει στην ιστορία προηγούμενο χώρας που να πέτυχε ανάπτυξη υιοθετώντας πολιτική υπερβολικών ελλειμμάτων”...

…και για άλλα που ο αναγνώστης θα βρεί στην ενότητα ‘ΠΟΛΙΤΙΚΗ’.

Το δικό μας ερώτημα είναι γιατί ο πολιτικός αυτός, με το πλούσιο έργο, το αναγνωρισμένο ήθος και την καθαρή σκέψη, που πολλά έχει να προσφέρει ακόμα στη Χώρα, να βρίσκεται σήμερα εκτός πολιτικής σκηνής.