Τι μας διδάσκει η «Επιφυλλίδα» του κ. Χρ. Γιανναρά στην «Καθημερινή» για την οικονομική κρίση της Χώρας

“The public opinion is formed by the published opinion” (αποδίδεται στον Ουίνστον Τσώρτσιλ)

Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Όχι από κάποιο παραληρηματικό «μανιφέστο» ακραίας οργάνωσης αλλά από την κυριακάτικη στήλη «Επιφυλλίδα» του κ. Χρ. Γιανναρά στην «Καθημερινή», μαθαίνουμε πως:

- «Δυνάστης λαών» είναι η Τρόικα, «τύραννοι καριέρας» οι τεχνοκράτες της, «πειθήνιες ορντινάτσες» τους οι «πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας κρατών αποτυχημένων ή ανίκανων να κατορθώσουν τη δημοκρατία” (τουτέστιν, οι πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομίας της Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, σήμερα, και αύριο, ίσως, και της Ισπανίας και Ιταλίας!) και “υπόδουλοι οι Έλληνες στα ανεξέλεγκτα πλοκάμια αδίστακτων θεσμών διεθνούς κερδοσκοπίας που αφήνει πίσω του ψυχορραγώντας ο καπιταλισμός” (24.7.11).

- “Δάνειο χρήμα, αγορασμένο με ξεπούλημα κοινωνικών αγαθών, ιστορικών θησαυρισμάτων, ίσως και πατρώας γης” και με “εντεταλμένη εκποίηση της κοινωνικής περιουσίας” είναι ο δανεισμός της Ελλάδας από την Τρόικα (17.7.11).

- “Αναντίρρητη συμμόρφωση με τα κελεύσματα των τοκογλύφων” και “ραγιάδικη παραίτηση” αποτελούν “οι λίστες με τις υπογραφές των ‘προοδευτικών’ διανοουμένων”, που “εμφανίζονται, κάθε τρεις και λίγο”, “για να απαιτήσουν την ολοκληρωτική υποταγή όλου του πολιτικού κόσμου στους εκβιασμούς των δανειστών μας” (10.7.11).

- “η ελλαδική κοινωνία ζει, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν” (8.5.11) (προφανώς, οι “δομές που συγκροτούν” την παιδεία, υγεία, δημόσια διοίκηση, φορολογικό σύστημα, διοίκηση δημόσιων έργων του κράτους εκείνου που η “Επιφυλλίδα” συνηθίζει να αποκαλεί “Ελλαδιστάν”!).

- “H Eλλάδα έχει βάλει υποθήκη για τον δανεισμό της την ίδια την εδαφική της ακεραιότητα – παραχώρησε στους δανειστές της το δικαίωμα να κατασχέσουν τη γη της, τα μνημεία του άλλοτε πολιτισμού της, τις πηγές ενέργειας, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (το νερό που πίνουμε, το φως και τη θέρμανση), αν καθυστερήσουμε την αποπληρωμή του χρέους μας” (17.4.11).

2. Στην “Επιφυλλίδα” βλέπουμε να προσδιορίζεται και το “φάρμακο” για τη σωτηρία μας: «η ελληνική πρόταση ‘νοήματος’ της ύπαρξης και της συνύπαρξης, η ετερότητα του πολιτισμού των Eλλήνων” (που, όμως, “θα κριθεί στην πράξη” “αν έχει τον δυναμισμό και τη γονιμότητα ενεργητικής μετοχής στο ιστορικό γίγνεσθαι σήμερα”, οπότε, “αν ναι, ο Eλληνισμός θα καρπίσει και πάλι πολιτισμό με πανανθρώπινη εμβέλεια, αν όχι, θα εξαφανισθούμε αθόρυβα στα απόνερα του ‘ευρωπαϊκού κεκτημένου’ μας: της καταναλωτικής αποχαυνωτικής μονοτροπίας. Tο ‘εθνικό’ κράτος θα επιβίωνε μόνο υπηρετώντας την οικουμενική ελληνικότητα” (5.6.11).

3. Βλέπουμε ακόμη να υποδεικνύονται, “για ανάκαμψη από την οικονομική καταστροφή της χώρας”, προτάσεις του κ. Στεφ. Μάνου, αμέσως να αναιρούνται με ακαταλαβίστικη συλλογιστική και, μετά από ένα μήνα, να επαναφέρονται, αυτή τη φορά… ως αντίδοτο του Μνημονίου:

“Oι προτάσεις του κ. Mάνου, στο άρθρο του ‘H οδός Eυημερίας’ (‘Κ’ 8.5.11), από τα δείγματα πολύ συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων (…), είναι καίριες, ορθολογικές, ικανές να ξαναζωντανέψουν το διαλυμένο, αποσυντεθειμένο κράτος”.

Όμως, “δεν τελεσφορούν”, “διότι κάθε εκδοχή χρησιμότητας τη μάχεται κάποιο αντίπαλο συμφέρον”, ενώ “μόνο στόχοι που ξεπερνάνε τη χρησιμότητα (στόχοι ποιοτικών κατακτήσεων, στόχοι καλλιέργειας, χαράς της ζωής) μπορούν να τιθασεύσουν τα συμφέροντα” (22.5.11).

Παρ’ όλα αυτά (παρότι “δεν τελεσφορούν, διότι…” και παρότι “μπορεί να είναι λαθεμένες, άστοχες, υπερβολικές, αντικοινωνικές”), “Αυτή την ώρα, δημόσια, τρίτη πρακτική δεν εμφανίζεται: ΄H σκλάβοι στις συνέπειες της εικοσάχρονης αφροσύνης μας, είλωτες του Mνημονίου, ή οι προτάσεις Mάνου” (26.6.11) (Η “Επιφυλλίδα” δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει σε τι διαφέρουν οι “προτάσεις Μάνου” από την “ειλωτεία του Μημονίου” και “τα κελεύσματα των τοκογλύφων”!).

4. Η “Επιφυλλίδα” του κ. Χρ. Γιανναρά δείχνει να βρίσκεται σε σύγχυση και αυτή τη σύγχυση την μεταφέρει στους αναγνώστες της, συμβάλλοντας έτσι, μαζί με άλλους “διαμορφωτές της κοινής γνώμης”, στον αποπροσανατολισμό ενός λαού που με αγωνία ψάχνει να βρει τον δρόμο του αυτές τις δύσκολες μέρες…