Με αφορμή μια συζήτηση στο MEGA για το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Γεωργιάδη...

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Ο Ι. Μηλιός δικαιολόγησε ως εξής το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Αδ. Γεωργιάδη, σε πάνελ των Δ. Καμπουράκη - Γ. Οικονομέα, όπου συμμετείχαν και οι Α. Ασημακοπούλου και Π. Χαϊκάλης, στις 9.10.14: «Δεν υπάρχει επίσημη απόφαση, από κει και πέρα για να προστατεύσουμε ένα διάλογο πολιτικό και ένα επίπεδο συζήτησης αποφασίσαμε πάρα πολλά στελέχη ότι δεν θα βγαίνουμε με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Δεν γίνεται να μιλάει ο άλλος φωνάζοντας, κραυγάζοντας με υστερικές τσιρίδες τελικώς να μη σε αφήνει να μιλήσεις και να λέει συνεχώς ανακρίβειες...».

Η δικαιολογία αυτή δεν είναι πειστική.

Η συμπεριφορά που περιγράφει ο Ι. Μηλιός δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του Γεωργιάδη, είναι ο κανόνας στα πάνελ (από τον οποίο δεν εξαιρούνται και αρκετοί απ’ τους συντρόφους του, Στρατούλης, Σκουρλέτης και άλλοι).

2. Οι Γ. Οικονομέας και Δ. Καμπουράκης παρουσίασαν και υπερασπίστηκαν την πρακτική που εφαρμόζουν στις περιπτώσεις προβολής «βέτο» στη συμμετοχή κάποιου σε πάνελ.

Ο Γ. Οικονομέας, απαντώντας στην Α. Ασημακοπούλου

[η οποία είπε πως «Είναι δικαίωμά τους (των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ) να μη θέλουν τον Γεωργιάδη», (αλλά) «Εσείς αποφασίζετε αν θα ενδώσετε σ’ αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα φέρνετε τον Γεωργιάδη σε ένα πάνελ, ή εμένα αν δεν με συμπαθεί ο κ. Μηλιός, εσείς κάνετε κουμάντο»],

μας έκανε γνωστή την πρακτική αυτή:

«Αν κάποιος μας πει ‘εγώ δεν θέλω την κ. Ασημακοπούλου στο πάνελ’, θα βρούμε κάποιον άλλο (αντί της Ασημακοπούλου)».

Και, ενοχλημένος από το «αν θα ενδώσετε», πρόσθεσε:

«Να μην ονομάζετε αυτό το πράγμα ενδοτικότητα. Αυτό είναι σεβασμός στην ουσία του διαλόγου».

3. ΌΜΩΣ, κ. κ. Οικονομέα και Καμπουράκη:

Την αρμοδιότητα και την ευθύνη να ορίζετε το θέμα της συζήτησης και τη σύνθεση του πάνελ την έχετε εσείς, οι οργανωτές του, όχι οι προσκεκλημένοι σας ή άλλοι τρίτοι.

Η επιβεβλημένη, αξιοπρεπής, λοιπόν απάντηση στον προσκεκλημένο που θα σας ζητήσει να αποκλείσετε από το πάνελ έναν άλλο προσκεκλημένο σας δεν μπορεί παρά να είναι: «Λυπούμαστε, αλλά δεν μπορούμε να αλλάζουμε τη σύνθεση των πάνελ κάθε φορά που μας το ζητά κάποιος προσκεκλημένος».

Πολύ περισσότερο, αν πρόκειται για μόνιμο αποκλεισμό κάποιου από τα πάνελ σας.

Για την κρίση σας ότι «αυτό το πράγμα είναι σεβασμός στην ουσία του διαλόγου», ουδέν σχόλιο.

4. ΑΚΟΜΑ, διερωτώμαστε:

- Μέχρι πόσοι προσκεκλημένοι επιτρέπεται να αποκλειστούν από ένα πάνελ;

- Αν κάποιος σας έλεγε «εγώ δεν θέλω τον κ. Λαφαζάνη (ή τον κ. Σκουρλέτη) στο πάνελ», θα απαντούσατε «Καλά, θα βρούμε κάποιον άλλο»;

- Την πρακτική αυτή, «αυτό το πράγμα», πού αλλού στον κόσμο την έχετε συναντήσει;

5. Τα τηλεοπτικά πάνελ σήμερα δεν υπηρετούν τον πολιτικό διάλογο ούτε την ενημέρωση των πολιτών.

Διάλογος δεν γίνεται στα γνωστά μας εικοσάλεπτα πάνελ των επτά-οκτώ προσώπων (δυο-τριών «οικοδεσποτών» και πέντε-έξι καλεσμένων).

Ντόρος, χαβαλές, φασαρία επικρατούν, συνθήματα και όχι επιχειρήματα ανταλλάσσονται, οι «οικοδεσπότες» δεν είναι ουδέτεροι, συμπεριφέρονται συνήθως σαν πολιτικά ενταγμένοι, αντιδικούν με τους μεν και παίρνουν το μέρος των δε (των ίδιων, συνήθως, «μεν» και των ίδιων «δε»), ο τηλεθεατής δεν βγάζει άκρη, παραπληροφορείται, αποπροσανατολίζεται, χειραγωγείται...

Καιρός οι αρμόδιοι των Καναλιών να σκεφτούν την αντικατάσταση των σημερινών γερασμένων πάνελ με κάτι άλλο, σοβαρό, σύγχρονο.

Κάτι σαν αυτά που βλέπουμε σ’ όλο τον προηγμένο δημοκρατικό κόσμο.