Το Παλαιστινιακό πρόβλημα,

όπως διαγράφεται στο βιβλίο του Προέδρου Κάρτερ

«Palestine, Peace not Apartheid» ( 2006)

1. Οι κύριες απαιτήσεις, προκειμένου να ξαναζωντανέψει η ειρηνευτική διαδικασία με διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων είναι:

α. Να υπάρξει εγγύηση για την ασφάλεια του Ισραήλ. Οι Άραβες πρέπει να αναγνωρίσουν ανοιχτά ότι το Ισραήλ είναι μια πραγματικότητα και ότι έχει δικαίωμα ύπαρξης με ειρήνη, σε ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα, και να δεχθούν την υποχρέωσή τους για τερματισμό των πράξεων βίας εναντίον του.

β. Το Ισραήλ να καθορίσει τα μόνιμα νόμιμα σύνορά του, τα οποία, εκτός αν τροποποιηθούν μέ διαπραγματεύσεις, πρέπει να συμπίπτουν με τις γραμμές ανακωχής που ίσχυαν από το 1949 έως το 1967.

Η απόσυρση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων από τα κατεχόμενα εδάφη ορίζεται από την ομόφωνα εγκεκριμένη Απόφαση 242/1967 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.

Η υποχρέωση αυτή επαναβεβαιώθηκε από τους ηγέτες του Ισραήλ με τις Συμφωνίες του Camp David, το 1978, και του Oslo, το 1993, οι οποίες επικυρώθηκαν επίσημα από την Ισραηλινή κυβέρνηση.

Επίσης, το ‘Διεθνές Κουαρτέτο’, που περιλαμβάνει Ηνωμένα Έθνη, τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία, υποστηρίζει τον ‘Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την Ειρήνη’, ο οποίος περιλαμβάνει τις ίδιες ακριβώς απαιτήσεις (Την πρόταση του ‘Οδικού Χάρτη’ δέχτηκαν οι Παλαιστίνιοι ηγέτες, το Ισραήλ όμως έχει απορρίψει τις βασικές προβλέψεις της, προβάλλοντας προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις).

γ. Να γίνουν σεβαστά η κυριαρχία όλων των κρατών της Μέσης Ανατολής και τα διεθνή τους σύνορα.

2. Παρά τις ως άνω Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις Συμφωνίες του Camp David και του Oslo, οι ηγέτες του Ισραήλ δεν χορήγησαν ποτέ οποιαδήποτε αξιόλογη αυτονομία στους Παλαιστίνιους και, αντί να αποσύρουν τις στρατιωτικές και πολιτικές δυνάμεις τους, έσφιγγαν συνεχώς τη λαβή τους στα κατεχόμενα εδάφη.

Έτσι, μέχρι το τέλος του 2000 (μετά η κατάσταση χειροτέρευε σταθερά) οι Ισραηλινοί έποικοι είχαν φτάσει τις 225.000 στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και οι εποικισμοί είχαν ξεπεράσει τους 250, καλύπτοντας πάνω από το 12% του κατεχόμενου Παλαιστινιακού εδάφους. Το ποσοστό αυτό είναι παραπλανητικό, αφού αναφέρεται στο έδαφος των οικιστικών ζωνών μόνο. Εκτός απ’ αυτές, όμως, υπάρχει ένας δακτύλιος πλάτους τετρακοσίων περίπου μέτρων γύρω από κάθε οικιστική ζώνη, στον οποίο δεν επιτρέπεται η είσοδος Παλαιστινίων, και άλλες μεγάλες περιοχές για αποκλειστική χρήση από το Ισραήλ, ένα δίκτυο αυτοκινητόδρομων, αποκλειστικής για Ισραηλινούς χρήσης, που χτίστηκε στη Δυτική Όχθη για τη σύνδεση των εποικισμών μεταξύ τους, με την Ιερουσαλήμ και με την κατειλημμένη κοιλάδα του Ιορδάνη, και ‘αρτηρίες ζωής’ έξω από τους εποικισμούς, για τη μεταφορά νερού, ηλεκτρισμού τηλεπικοινωνιών, λυμάτων, που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους Παλαιστίνιους.

Ακόμα, περισσότεροι από είκοσι εποικισμοί έχουν εγκατασταθεί στην κατειλημμένη απο το Ισραήλ κοιλάδα του Ιορδάνη (μια από τις πιό προσοδοφόρες και παραγωγικές γεωργικές περιοχές της Παλαιστίνης), με 7.000 ισχυρά προστατευμένους Ισραηλινούς, που ζουν εκεί εν μέσω περίπου 50.000 Παλαιστινίων που τους επιτρέπεται να παραμένουν ακόμα εκεί (οι περισσότεροι εκδιώχτηκαν βίαια το 1967 και το Ισραήλ δεν τους έχει επιτρέψει να επιστρέψουν).

Αυτό το πλέγμα των διασυνδεδεμένων Ισραηλινών εποικισμών, αυτοκινητόδρομων και αγωγών κατατέμνει ουσιαστικά τη Δυτική Όχθη σε τουλάχιστον δύο μη συνορεύουσες περιοχές και πολλά τεμαχισμένα τμήματα, συχνά ακατοίκητα ή ακόμα και απρόσιτα, και ο έλεγχος της κοιλάδας του Ιορδάνη αποκλείει τους Παλαιστίνιους από οποιαδήποτε άμεση πρόσβαση ανατολικά στην Ιορδανία.

Επιπλέον, εκατοντάδες μόνιμα Ισραηλινά σημεία ελέγχου δυσχεραίνουν σοβαρά την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων στους ακόμα ανοικτούς για τους Παλαιστίνιους δρόμους.

3. Η πρακτική της συνεχούς επέκτασης των Ισραηλινών εποικισμών σε Παλαιστινιακά εδάφη προκάλεσε τη δυσφορία ακόμα και της Αμερικανικής ηγεσίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε :

- Ο υπουργός εξωτερικών James Baker προσδιόριζε την βασική απαίτηση για την επίτευξη ειρήνης, μιλώντας τον Μάιο 1990 στην ετήσια σύνοδο της ισχυρής φιλοϊσραηλινής ‘λομπιστικής’ οργάνωσης AIPAC: ‘Τώρα είναι η στιγμή να παραμεριστεί μια για πάντα το μη ρεαλιστικό όραμα ενός Μεγάλου Ισραήλ... Αρνηθείτε την προσάρτηση. Σταματείστε τις εποικιστικές δραστηριότητε. Δεχτείτε τους Παλαιστίνιους ως γείτονες που αξίζουν πολιτικά δικαιώματα.’.

- Επίσημη δήλωση του Λευκού Οίκου ανέφερε: ‘Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αντιταχθεί, και θα συνεχίσουν να αντιτάσσονται, στις εποικιστικές δραστηριότητες σε εδάφη κατακτηθέντα το 1967, που συνιστούν εμπόδιο στην ειρήνη’ ,

- Ο James Baker πρόσθετε: ‘Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο στην ειρήνη από τις εποικιστικές δραστηριότητες που συνεχίζονται με επιταχυνόμενο ρυθμό’

- Ο Πρόεδρος George H. W. Bush, με την απειλή κράτησης μέρους της, από 10 εκατομ. δολάρια ημερησίως, βοήθειας και δανειακών εγγυήσεων από τις ΗΠΑ, κατάφερε να παγώσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου εποικισμού μεταξύ Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ, μετά τη λήξη της προεδρία του, όμως, ο εποικισμός αυτός ολοκληρώθηκε ταχέως.

4. Μετά τους εποικισμούς, ήρθε ο λεγόμενος ‘φράκτης ασφαλείας’, το ‘τείχος’, που άρχισε να κατασκευάζεται με επίσημο σκοπό να αποτρέψει Παλαιστινιακές επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ.

Το τείχος βρίσκεται κυρίως σε Παλαιστινιακό έδαφος, βαθειά μέσα στη Δυτική Όχθη, περνώντας ακόμα και μέσα από Παλαιστινιακά χωριά, χωρίζοντας κατοικίες από τα καλλιεργήσιμα εδάφη τους, με 375.000 Παλαιστίνιους στη ‘Ισραηλινή’ πλευρά του, 175.000 από τους οποίους έξω από την Ιερουσαλήμ.

Ένα παράδειγμα της ‘λειτουργίας’ του είναι η Παλαιστινιακή πόλη Qalqiliya, 45.000 κατοίκων, την οποία το τείχος περιβάλλει σχεδόν ολοκληρωτικά, με το μεγαλύτερο μέρος της γης που ανήκει στους κατοίκους της και περίπου ένα τρίτο της παροχής νερού κατασχεμένο από τους Ισραηλινούς. Σχεδόν η ίδια περικύκλωση έχει συμβεί γύρω από περίπου 170.000 πολίτες της Βηθλεέμ.

Το τείχος, εκτός από τον τοίχο από σκυρόδεμα και τον ηλεκτροφόρο φράκτη, περιλαμβάνει τάφρο βάθους δύο μέτρων, δρόμους για περιπολικά οχήματα, ηλεκτρονικούς αισθητήρες εδάφους και φράκτη, θερμική λήψη εικόνων, βιντεοκάμερες, πύργους ελεύθερων σκοπευτών και καλώδια ξυραφιών.

Είναι φανερό πως το τείχος δεν χωρίζει Παλαιστίνιους από Ισραηλινούς αλλά Παλαιστίνιους από Παλαιστίνιους.

5. Για το διαχωριστικό τείχο, το Διεθνές Δικαστήριο (International Court of Justice) – που από το 1945 λειτουργεί ουσιαστικά ως ο δικαστικός βραχίονας των Ηνωμένων Εθνών – αποφάσισε τον Ιούλιο 2004 ότι η κατασκευή του στην κατειλημμένη Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη ήταν παράνομη.

Ακόμη και ο Thomas Buergenthal, ο αμερικανός δικαστής που έριξε την μοναδική αρνητική ψήφο (κυρίως για λόγους διαδικαστικούς), αναγνώρισε ότι οι Παλαιστίνιοι ήσαν υπό κατοχή, ότι είχαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ότι το Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να τηρήσει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και ότι υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες εάν η κατασκευή ενός αδιαπέραστου τείχους με σκοπό την προστασία των εποικισμών στη Δυτική Όχθη μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμη αυτοάμυνα.

Το Δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τις ζωές των πολιτών του με την οικοδόμηση ενός προστατευτικού τείχους, μέσα όμως στο δικό του έδαφος, και βάσισε την αρνητική απόφασή του στο διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης, που απαγορεύει σε μια δύναμη κατοχής να μεταφέρει τμήματα πληθυσμού σε καταληφθέντα με στρατιωτικά μέσα εδάφη. Το δικαστήριο κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει την κατασκευή του τείχους, να κατεδαφίσει τα τμήματά του που είχαν ανεγερθεί μέσα σε κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη και να αποζημιώσει τους Παλαιστίνιους που έχουν υποστεί ζημιά εξ’ αιτίας της κατασκευής του.

6. Με τους εποικισμούς, τους αυτοκινητόδρομους αποκλειστικής για Ισραηλινούς κυκλοφορίας, το τείχος, και την κατειλημμένη από τους Ισραηλινούς κοιλάδα του Ιορδάνη, μεγάλες περιοχές Παλαιστινιακού εδάφους καταλαμβάνονται από το Ισραήλ, ενώ οι Παλαιστίνιοι που παραμένουν στο υπόλοιπο της βαρειά κατατμημένης Δυτικής Όχθης βρίσκονται περικυκλωμένοι και με σοβαρούς περιορισμούς στη διακίνησή τους στο εσωτερικό, με τα εκατοντάδες σημεία ελέγχου (check-points), και στην πρόσβασή τους στον εξωτερικό κόσμο.

Η περιοχή μεταξύ του τείχους και των Ισραηλινών συνόρων έχει οριστεί ως κλειστή στρατιωτική περιοχή για αόριστη χρονική περίοδο. Οι Ισραηλινές οδηγίες ορίζουν ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι άνω των δώδεκα ετών που ζουν στην κλειστή αυτή περιοχή πρέπει να λάβουν ‘άδεια μόνιμου κάτοικου’ για να τους επιτραπεί να συνεχίσουν να ζουν στα σπίτια τους, ενώ θεωρούνται αλλοδαποί, χωρίς τα δικαιώματα των Ισραηλινών πολιτών.

Εν συνόψει, θα μπορούσε να λεχθεί ότι οποιαδήποτε περιοχή της Δυτικής Όχθης αποφασίσει να καταλάβει το Ισραήλ, τη θέτει στη δική του πλευρά του τείχους, αλλά συγχρόνως κρατάει τον έλεγχο των Παλαιστινίων που κατοικούν στην άλλη πλευρά του τείχους, περικυκλωμένοι απ’ αυτό και τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής στην κοιλάδα του Ιορδάνη. Με την πρακτική αυτή, οι Παλαιστίνιοι θα αφεθούν ουσιαστικά χωρίς έδαφος στο οποίο θα μπορούσε να εγκατασταθεί ένα βιώσιμο κράτος, εντελώς κλεισμένοι ανάμεσα στο τείχος και την κατειλημμένη κοιλάδα του Ιορδάνη, με ένα μέλλον που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό – ούτε από τους ίδιους ούτε και από οποιοδήποτε υπεύθυνο τμήμα της διεθνούς κοινότητας – ενώ η κατάσταση στο Ισραήλ θα παραμείνει μονίμως ταραγμένη και επισφαλής, αφού οι στερημένοι των δικαιωμάτων τους Παλαιστίνιοι (ο αριθμός των οποίων αυξάνεται συνεχώς σε σχέση με τους Ισραηλινούς) θα πολεμούν εναντίον της καταπίεσης.

7. Με τον αυξανόμενο έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, με τη σχετική ασφάλεια από το τείχος που περιβάλλει ότι έχει απομείνει από την Δυτική Όχθη, και με χιλιάδες εποίκους ανατολικά του τείχους, προστατευόμενους από μια ισχυρή δύναμη κατοχής, υπάρχει ο πειρασμός σε μερικούς Ισραηλινούς ηγέτες να αποφύγουν οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια να επιδιώξουν μια συμφωνία ειρήνης βασισμένη στον Οδικό Χάρτη του Κουαρτέτου ή σε καλής πίστης διαπραγματεύσεις.

Σ’ αυτό το διπλωματικό κενό, οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν ξεκινήσει μια σειρά μονομερών αποφάσεων, παρακάμπτοντας τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τους Παλαιστίνιους. Θεωρούν ότι ένα τείχος-περικυκλωτής θα επιλύσει τελικά το Παλαιστινιακό πρόβλημα. Χρησιμοποιώντας την πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία τους, επιβάλλουν ένα σύστημα μερικής απόσυρσης εποικιστών, ενθυλάκωσης και απαρτχάιντ στους μουσουλμάνους και χριστιανούς πολίτες των κατεχόμενων εδαφών. Το κίνητρο του εξαναγκασμένου διαχωρισμού των δύο λαών, αντίθετα με ότι συνέβη στην Νότια Αφρική, είναι όχι ο ρατσισμός αλλά η απόκτηση εδαφών. Έχει γίνει μια αποφασιστική και εντυπωσιακά αποτελεσματική προσπάθεια να απομονωθούν οι έποικοι από τους Παλαιστίνιους, έτσι ώστε μια εβραϊκή οικογένεια να μπορεί να μεταφερθεί από την Ιερουσαλήμ στο γεναιόδωρα επιδοτούμενο σπίτι της βαθιά στη Δυτική Όχθη, με δρόμους από τη χρήση των οποίων άλλοι αποκλείονται, χωρίς ποτέ να έρθει σε επαφή με οποιαδήποτε πτυχή Αραβικής ζωής.

8. Από όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι το κυρίαρχο πρόβλημα, από το οποίο πηγάζουν όλα τα άλλα – εκατέρωθεν βία, ανθρωπιστικά προβλήματα, οικονομική εξαθλίωση κλπ – είναι ότι, για περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, οι ενέργειες μερικών Ισραηλινών ηγετών ήσαν σε σύγκρουση με τις απαιτήσεις της διεθνούς κοινότητας και των συμφωνιών που είχαν συναφθεί.

Οι Ισραηλινοί είχαν πάντα σχεδόν πλήρη έλεγχο κάθε πτυχής της πολιτικής, στρατιωτικής, και οικονομικής ζωής των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.

Η συνεχιζόμενη κατοχή και η εποίκηση Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ υπήρξαν τα κύρια εμπόδια για μια αποτελεσματική συμφωνία ειρήνης στους Άγιους Τόπους. Προκειμένου να διαιωνιστεί η κατοχή, οι Ισραηλινές δυνάμεις έχουν στερήσει τους Παλαιστίνιους από βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κανένας αντικειμενικός παρατηρητής των συνθηκών ζωής στην Δυτική Όχθη και στη Γάζα δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός αυτό.

9. Δύο άλλοι αλληλένδετοι παράγοντες έχουν συμβάλει στη διαιώνιση της βίας και της αναταραχής: Η παράβλεψη των παράνομων Ισραηλινών ενεργειών από τον Λευκό Οίκο και το Αμερικανικό Κογκρέσο εδώ και αρκετά χρόνια και το ότι άλλοι διεθνείς ηγέτες επέτρεψαν να επικρατήσει αυτή η ανεπίσημη Αμερικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατολή.

Υπάρχουν βέβαια συνεχείς και έντονες συζητήσεις στο Ισραήλ σχετικά με την πολιτική του στο Παλαιστινιακό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως, λόγω ισχυρών πολιτικών, οικονομικών και θρησκευτικών δυνάμεων, οι Ισραηλινές κυβερνητικές αποφάσεις σπάνια αμφισβητούνται ή καταδικάζονται, ενώ οι φωνές από την Ιερουσαλήμ κυριαρχούν στα Αμερικάνικα ΜΜΕ, και οι περισσότεροι Αμερικανοί πολίτες είναι απληροφόρητοι για το τι ακριβώς συμβαίνει στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη.

Ακόμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χρησιμοποιήσει το όπλο του ‘βέτο’ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να εμποδίσουν επικριτικά για το Ισραήλ ψηφίσματα, περισσότερες από σαράντα φορές. Μερικά από αυτά τα ‘βέτο’ έχουν θίξει καίρια την υπόληψη των Ηνωμένων Πολιτειών διεθνώς, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έλλειψη μιας επίμονης προσπάθειας να επιλυθεί το παλαιστινιακό ζήτημα είναι σημαντική πηγή αντιαμερικανικών αισθημάτων και τρομοκρατικών δραστηριοτήτων, στη Μέση Ανατολή και τον Ισλαμικό κόσμο.

10. Ένας νέος παράγοντας στην περιοχή είναι ότι οι Παλαιστινιακές εκλογές του Ιανουαρίου 2006 έδωσαν στη Χαμάς τον έλεγχο του Κοινοβουλίου και της Κυβέρνησης.

Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν, αναγγέλλοντας μια πολιτική απομόνωσης και αποσταθεροποίησης της νέας κυβέρνησης. Οι νέοι εκλεγμένοι αξιωματούχοι είδαν να τους αρνούνται ταξιδιωτικές άδειες, για να συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές υποθέσεις, η Γάζα απομονώθηκε και εφαρμόστηκαν μέτρα για να μπλοκαριστεί η οικονομική βοήθεια για ανθρωπιστικούς λόγους στους Παλαιστίνιους, να στερηθούν οι Παλαιστίνιοι το δικαίωμά τους στην απασχόληση ή το εμπόριο και να αποκλειστούν από την πρόσβαση στο Ισραήλ και τον εξωτερικό κόσμο.

Οι ηγέτες της Χαμάς έκαναν κατά καιρούς δηλώσεις για τις προθέσεις τους και το Παλαιστινιακό πρόβλημα:

Ο Μαχμούντ Αλ-Ζαχάρ και άλλοι ηγέτες της Χαμάς σε συνάντηση με τον Πρόεδρο Κάρτερ, που έγινε μετά από αίτημα του Αραφάτ τον Ιανουάριο 1996 στην πόλη της Γάζας, υποσχέθηκαν να αρνηθούν τη βία στο μέλλον «εάν οι Ισραηλινοί διακόψουν την καταπίεση».

Ο Δρ Μαχμούντ Ραμαχί, αναισθησιολόγος, μέλος της Χαμάς και, μετά τις εκλογές του 2006, Γραμματέας του νομοθετικού σώματος και εκπρόσωπος της Χαμάς στη Δυτική Όχθη, σε συνομιλία του με τον Πρόεδρο Κάρτερ τον Ιανουάριο 2006 στη Ραμάλα, όταν ο τελευταίος του μίλησε για την ανάγκη η Χαμάς να εγκαταλείψει τη βία και να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, αποκρίθηκε ότι η Χαμάς δεν είχε διαπράξει καμία πράξη βίας από την εκεχειρία του Αυγούστου 2004 και μετά και ότι ήταν πρόθυμη και ικανή να επεκτείνει την εκεχειρία για «δύο, δέκα, ή πενήντα έτη», εάν το Ισραήλ ανταποκρινόταν, απέχοντας από επιθέσεις εναντίον των Παλαιστινίων.

Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2006 ο Παλαιστίνιος Πρωθυπουργός Χανίγιεχ ανήγγειλε ότι η κυβέρνηση της Χαμάς ήταν «έτοιμη για έναν διάλογο» με τα μέλη του Κουαρτέτου, εξέφρασε την επιδοκίμασία του για τις απευθείας συνομιλίες Ολμέρτ-Αμπάς για την ειρήνη και είπε ότι η Χαμάς θα άλλαζε την αρνητική της θέση εάν μια ικανοποιητική συμφωνία μπορούσε να επιτευχθεί και να εγκριθεί από τον Παλαιστινιακό λαό (μια τέτοια έγκριση της τελικής συμφωνίας ειρήνης ήταν μια σημαντική θέση της Συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ).

Ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός Ισμαήλ Χανίγεχ, της Χαμάς, δήλωσε τον Ιούνιο 2006: «δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με ένα κυρίαρχο Παλαιστινιακό κράτος σε όλα τα εδάφη μας μέσα στα σύνορα του 1967, που θα ζει σε ηρεμία».

11. Παρά τις άμεσες αυτές προκλήσεις, οι προσπάθειες για να επιτευχθεί μόνιμη ειρήνη για τους Ισραηλινούς και ελευθερία και δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Για την επιτυχία των προσπαθειών αυτών υπάρχει ο θετικός παράγον ότι οι λαοί υποστηρίζουν μια λύση του προβλήματος.

Σε δημοσκόπηση που διεξήχθη μετά τις εκλογές του 2006, το 73% των Παλαιστινίων εξέφρασαν την υποστήριξή τους για την ειρηνευτική διαδικασία με το Ισραήλ, με βάση την αρχή των δύο κρατών, αλλά οι περισσότεροι τάχθηκαν υπέρ του να επιφυλαχθεί η Χαμάς στο ζήτημα της αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ, μέχρις ότου επιλυθούν μερικά από τα ζητήματα του οριστικού status της Παλαιστίνης.

Εξίσου ενθαρρυντικό ήταν το αποτέλεσμα μιας δημοσκόπησης τον Μάρτιο 2006 από το Ερευνητικό Ισνστιτούτο Τρούμαν του Εβραϊκού Πανεπιστημίου, που έδειξε ότι το 62% των Ισραηλινών ευνοούσαν τις απ’ ευθείας συζητήσεις με τη Χαμάς.

Κατά τη διάρκεια των ετών, οι έρευνες της κοινής γνώμης έχουν δείξει ότι η πλειοψηφία των Ισραϊλινών ευνοεί αποχώρηση από το παλαιστινιακό έδαφος, με αντάλλαγμα την ειρήνη (‘ανταλλαγή εδάφους για ειρήνη’) και πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 80% των Παλαιστινίων επιθυμούν μια συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ για την ύπαρξη δύο κρατών.

12. Έχουν υπάρξει μερικές άλλες ενθαρρυντικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια των ετών.

Παράλληλα με τη συνειδητοποίηση των περισσότερων Ισραηλινών ότι μια λύση του παλαιστινιακού προβλήματος είναι κρίσιμη για την γενικότερη ειρήνη στην περιοχή, υπάρχει αυξανόμενη αναγνώριση στον Αραβικό κόσμο ότι το Ισραήλ αποτελεί πραγματικότητα που δεν μπορεί να αλλάξει.

Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι και άλλοι Άραβες προβάλουν το ‘Σχέδιο Ειρήνης’ του διαδόχου του Θρόνου της Σαουδικής Αραβίας Αμπντουλλάχ, που εγκρίθηκε στην Αραβική σύνοδο κορυφής το 2002, ως δημόσια αναγνώριση του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ μέσα στα νόμιμα σύνορά του και ως δείγμα της προθυμίας τους να συζητήσουν τις διαφωνίες που μέχρι τώρα δεν έχουν εξεταστεί άμεσα.

13. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι:

l Η ειρήνη θα έρθει στο Ισραήλ και τη Μέση Ανατολή μόνο όταν:

- η Ισραηλινή κυβέρνηση θελήσει να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο, με τον ‘Οδικό Χάρτη (Roadmap) για την Ειρήνη’, με τις επιθυμίες της Ισραηλινής πλειοψηφίας πολιτών και να τιμήσει τις δικές της προηγούμενες δεσμεύσεις, με την αποδοχή των νόμιμων συνόρων του Ισραήλ,

- όλοι οι Άραβες γείτονες θελήσουν να δεσμευθούν ότι θα τιμήσουν το δικαίωμα του Ισραήλ να ζήσει εν την ειρήνη υπό τους όρους αυτούς.

l Θα αποτελέσει τραγωδία – για τους Ισραηλινούς, τους Παλαιστίνιους και τον κόσμο ολόκληρο – εάν η ειρήνη απορριφθεί και ένα σύστημα κατοχής, απαρτχάιντ, και συνεχούς βίας επιτραπεί να επικρατήσει.