Κυπριακό: Τίδεν μπορεί ναπεριέχει μιασυμφωνία για διζωνική-δικοινοτικήομοσπονδία

(Επιστολήτου ΡαφαήλΠαπαδόπουλου, ομότιμουκαθηγητήΘερμοδυναμικής,γενικού Γραμματέατης εν ΛονδίνωΕλληνικήςΑντιδικτατορικήςΕπιτροπής (1967-1974), πουστάλθηκε στην κυπριακήεφημερίδα «ΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»στις 16.2.08)

Τοσωστόπεριεχόμενοτης διζωνικήςομοσπονδίας είναιη ουσία τωνδιαπραγματεύσεωνγια τηδιευθέτηση τουΚυπριακού. Δενείναι «η ουρά»όπωςισχυρίζονται κάποιοιοπαδοί τηςευελιξίας ίσωςμε τη σκέψη πως ηουρά είναι – απ’τη φύση της – πιοευέλικτη απ’ ότιη ουσία. Η περίουράς θεωρία,σε μιασυζήτηση πουκυριαρχείταιαπ’ τη βαριά σκιάτου ΣχεδίουΑνάν,υποδηλώνει πωςένα σημαντικότμήμα τηςπολιτικήςηγεσίας εξακολουθείνα βρίσκεταισε διάσταση μετο λαϊκόαίσθημα,αναφορικά μετα διδάγματα απ’αυτή την περιπέτεια.

Τοπρόβλημα είναισοβαρό καιεγκυμονείκινδύνους γιανέες –παρόμοιες –περιπέτειες.Ακούγονται ήδηεισηγήσεις πως«πρέπει ναεπιδιώξουμελύση μέσα στο 2008».Δηλαδή –ανεξάρτητα απ’τις διακηρύξειςμας περί τουαντιθέτου –πρέπει νααρχίσουμε διαπραγματεύσειςμε ασφυκτικόχρονοδιάγραμμαγια ναεξυπηρετηθούν– πάλι – οιανάγκες τηςενταξιακήςπορείας τηςΤουρκίας προςτην ΕυρωπαϊκήΈνωση. Οιδιαπραγματεύσειςαυτές θααποβλέπουν σεδιζωνική-δικοινοτικήομοσπονδία τηςοποίας τοπεριεχόμενοδεν έχουμεσυμφωνήσειςμεταξύ μας.Μερικοί λένεπως το σωστόπεριεχόμενοείναι η «ουρά» μετο επιχείρημαπως «δεν υπάρχεικανείς πουθέλει λύση μετο μη σωστό περιεχόμενο».(Μια άλληεκδοχή θα ήτανπως θα πρέπει πρώτανα φάμε τογάιδαρο καιόταν φθάσουμεστην ουρά, τότεθα σκεφτούμε).

Οιπροσεγγίσειςαυτές θυμίζουνπολύ τιςδιαπραγματεύσειςπου κατέληξανστο ΣχέδιοΑνάν, καθώς καιαυτές «στη βάσητου ΣχεδίουΑνάν». Τοερώτημα πουανακύπτειβέβαια είναιαν έχουμε τηνικανότητα ναδιδαχθούμεκάτι απ’την πρόσφατη,αλλά και τηλιγότεροπρόσφατη,ιστορία μας.

Ένασωστό – καιαναγκαίο –βήμα θα ήταν ναυποκαταστήσουμετην άκριτη καιανιστόρητηβιασύνη «για λύσημέσα στο 2008» μετην ανάγκη νααναζητήσουμε– μέσα στο 2008 –μια κοινάαποδεκτήπροσέγγιση γιατο τι δεν μπορείναπεριλαμβάνεταιστο σωστόπεριεχόμενοτης διζωνικήςομοσπονδίας μεπολιτικήισότητα, τηνοποία έχουμεδεχθεί. Μίαμελέτη τωνπροεκλογικώνθέσεων τωντριών βασικώνυποψηφίων γιατο αξίωμα τουΠροέδρου τηςΔημοκρατίαςαφήνει κάποιαπεριθώρια αισιοδοξίαςπως μπορεί ίσωςνα συμφωνηθείμια λίστα βασικώνσημείων ταοποία είναιασυμβίβαστα μετο σωστόπεριεχόμενοτης διζωνικήςομοσπονδίας.

Γιαπαράδειγμα τοσωστόπεριεχόμενοτης διζωνικήςομοσπονδίας δενμπορεί ναπεριέχει:

1. Τηνεπιστροφή – καινομιμοποίησημε τη δική μαςψήφο – τωναποικιακώνεπινοήσεων των«ΣυνθηκώνΕγγυήσεως» καιτουΣυντάγματοςτης Ζυρίχης, τοοποίο με τιςσκόπιμεςασάφειες καιδυσλειτουργίεςτου ήταν οκύριοςσυντελεστήςτων διακοινοτικώνσυγκρούσεωνκαι τηςκαταρρεύσεωςτου ενιαίουκράτους με ταγνωστάεπακόλουθα.

2. Τηνομιμοποίησητουσφετερισμούτουθεμελιώδους δικαιώματοςτου λαού τηςΚύπρου νααποφασίζει ο ίδιοςγια τοΣυνταγματικόχάρτη τηςχώρας του απ’ τις –αποικιακώδικαιώματι –αυτοαποκαλούμενες«ΕγγυήτριεςΔυνάμεις», ή από ξένουςδικαστές.

3. Μόνιμεςπαρεκκλίσεις απ’τις αρχές καιτις αξίες τηςΕυρώπης με τημορφήδιακρίσεωνανάμεσα στουςπολίτες με βάσητην εθνικήτους καταγωγήή τις θρησκευτικέςτουςπεποιθήσεις.

4. Τηνομιμοποίησητης παρουσίαςτων στρατών,τωνεπεμβατικώνδικαιωμάτωνκαι των«κυρίαρχωνβάσεων» των«ΕγγυητριώνΔυνάμεων».

ΤοΚυπριακό – όπωςκαι τα άλλαπροβλήματαστην πολιτική,αλλά και στηζωή γενικότερα– έχει τιςρίζες του στοπαρελθόν,πρόσφατο καιαπώτερο. Τοπαρελθόν δενείναι πάνταευχάριστο καισ’ αυτή τη βάση ηπροεκλογικήιαχή πουακούστηκε, πως«πρέπει να αφήσουμεπίσω μας τοπαρελθόν και νακοιτάξουμε τομέλλον», είναικατανοητή.

Παρ’όλα αυτά τοπαρελθόν είναιπίσω μας με τηνίδια έννοια πουτο μέλλονείναι μπροστάμας και αυτόσημαίνει πως ταπροβλήματα τουμέλλοντοςείναι συνέχειακαι συνέπεια αυτώντουπαρελθόντος. Οδιαχωρισμόςείναι απλά ρητορικός.