Ελληνοτουρκικά: Υπαναχώρηση από διακηρυγμένες θέσεις η συμμόρφωση σε “παροτρύνσεις”

(Επιστολή του Ραφαήλ Παπαδόπουλου, ομότιμου καθηγητή Θερμοδυναμικής που δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” στις 22.12.09)

Ο συνεργάτης σας κ. Α. Ελλις στο άρθρο του «Η Αθήνα υπέρ της Αγκυρας» («Κ» 3/12/09) αναφέρεται στον πληθωρικό κατάλογο των ελληνικών διπλωματικών περγαμηνών στην υποστήριξη της εντάξεως της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Υπενθυμίζει πως η Ελλάδα συναίνεσε στην τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε. και στην απόδοση, στη γειτονική μας χώρα, του καθεστώτος της υποψήφιας προς ένταξη χώρας.

Η υπενθύμιση αυτή θα ήταν πληρέστερη αν περιελάμβανε και το ότι η Ελλάδα έδωσε τη συγκατάθεσή της χωρίς να θέσει σαν προϋπόθεση την άρση του –ενηλικιωμένου σήμερα– casus belli και την αναγνώριση από την Τουρκία του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης. Και η συμπλήρωση αυτή δεν είναι βέβαια άσχετη με τη δυσκολία που υπάρχει στην αναζήτηση, κάποιας έστω, ανταποκρίσεως από την άλλη πλευρά –κάτι από το οποίο πρέπει να διδαχθούμε. Ο συνεργάτης σας έχει δίκαιο βέβαια στο να υπενθυμίζει την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά υπάρχουν επίσης και οι κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις στο Αιγαίο, καθώς και άλλα τινά.

Οι «παροτρύνσεις» των γνωστών συμμάχων και εταίρων προς την Ελλάδα, «να μη θέσει εμπόδια στην ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας κατά τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. την επόμενη εβδομάδα» έρχονται σε αντίθεση με την κοινή διακήρυξη της Αθήνας και της Λευκωσίας ότι «αν η Τουρκία εξακολουθεί να μην ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της, θα υπάρξουν τον Δεκέμβριο επιπτώσεις στην ενταξιακή της πορεία προς την Ε.Ε.».

Αυτό σημαίνει πως ανταπόκριση στις «παροτρύνσεις» συνιστά μια ακόμα υπαναχώρηση από διακηρυγμένες θέσεις και, κατ’ επέκταση, ένα ακόμη πλήγμα στην αξιοπρέπεια και αξιοπιστία της χώρας. Και αν αυτό δεν είναι παραβίαση κόκκινης γραμμής –σαν αυτής που υπάρχει, για παράδειγμα, στο όνομα της FYROM– τότε τι είναι;