Κυπριακό: Να διδαχθούμε από, αντί να επαναλαμβάνουμε, τα λάθη μας!

(Επιστολή του Ραφαήλ Παπαδόπουλου, ομότιμου καθηγητή Θερμοδυναμικής, γενικού γραμματέα της εν Λονδίνω Ελληνικής Αντιδικτατορικής Επιτροπής (1967-74), που δημοσιεύτηκε στην κυπριακή εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος” τον Αύγουστο 2009)

Συμφωνώ με την άποψη του συνεργάτη σας κ. Γ. Σέρτη (“Φ” 23.7.09) πως οι ετήσιοι πανηγυρισμοί στην Αθήνα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας πρέπει να σταματήσουν. Αυτό θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για να αξιωθούμε κάποτε να γιορτάσουμε την αποκατάσταση της ενότητας της εθνικής μας ιστορίας που είναι εκ των ων ουκ άνευ στην αντιμετώπιση των τουρκικών επιδιώξεων. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας ήταν συνέπεια της καταργήσεώς της η οποία συνδέεται σε σημαντικό –αν όχι καθοριστικό– βαθμό με τις μεθοδεύσεις των άσπονδων φίλων στο Κυπριακό που είχαν τόσο τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό της Κύπρου, αλλά και αυτόν της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Κατ’αρχάς –γιατί από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς– υπήρξε ο εκβιασμός που ασκήθηκε στην ηγεσία της εξουθενωμένης –και υποτελειακά εξαρτημένης από τους Αγγλοαμερακανούς– Ελλάδας της δεκαετίας του 50 και κατ’επέκταση στην τότε ηγεσία του Κυπριακού Ελληνισμού. Το προϊόν του εκβιασμού είναι οι συνθήκες “Ανεξαρτησίας και εγγυήσεων” του 1959, με τις οποίες δρομολογήθηκε η τριχοτόμηση του νησιού (η διχοτόμηση ήταν μέρος των Συνθηκών του 1959 με την εγκατάσταση των “ κυρίαρχων” Βρετανικών βάσεων αλλά και με τους κανόνες που προβλέπονται για τις σχέσεις ανάμεσα στον Βρετανό Διοικητή των Βάσεων και την κυβέρνηση της “ανεξαρτήτου” Κυπριακής Δημοκρατίας).

Οι διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963-4 –αναπόφευκτη συνέπεια του δοτού Συντάγματος της Ζυρίχης– πολλαπλασίασε τις υστερικές κραυγές των γνωστών κύκλων για την υπαγωγή της Κύπρου στον έλεγχο του ΝΑΤΟ με παραμερισμό –ή και εξόντωση– του Μακαρίου, τον οποίο χαρακτήριζαν Fidel Castro της Μεσογείου. Αποτέλεσμα των μεθοδεύσεων αυτών ήταν το Σχέδιο Acheson.

Η αλληλουχία –και ενότητα– των γεγονότων που ακολούθησαν δικαιολογεί το συμπέρασμα πως η άρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου να επιβάλει στο Μακάριο το Σχέδιο Acheson –που επισημοποιήθηκε στις συνομιλίες που είχαν οι Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου με τον Πρόεδρο Johnson το 1964– ήταν ο κύριος λόγος για την πεποίθηση που εδραιώθηκε στο State Deparment πως καμία πολιτική κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν μπορούσε να συγκατατεθεί σε διευθέτηση του Κυπριακού με γνώμονα τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και του “ ελεύθερου κόσμου”. Το επόμενο βήμα ήταν η αποσταθεροποίηση της Κυβερνήσεως Παπανδρέου απ’ τους Αμερικανούς με την ενθάρρυνση και υποστήριξη επίδοξων πραξικοπηματιών και των κάθε είδους “γεφυροποιών”, όπως εύστοχα τους αποκαλεί ο εκλεκτός συνεργάτης σας. Με αυτό τον τρόπο φτάσαμε στην αποστασία του 1965 και στη δικτατορία του 1967 με τα γνωστά αποτελέσματα.

Κατά συνέπεια θα πρότεινα, στα καθιερωμένα χαιρετίσματα του κ. Σέρτη προς την εξουσία, να προσθέσουμε μια διάπυρη ευχή και ελπίδα που είναι η εξής: Η πολιτική μας ηγεσία –στην Αθήνα και στη Λευκωσία– να βρεί τη δύναμη να αντισταθεί στον πειρασμό της –εύκολης και άκριτης– αποσπασματικής θεωρήσεως της ιστορίας και να αγνοήσει τις κραυγές των “γεφυροποιών” πως πρέπει “να τελειώνουμε επί τέλους με το Κυπριακό”.

Αν με τις σημερινές συνθήκες, που είναι πολύ διαφορετικές απ’ αυτές της δεκαετίας του 50, το Έθνος ενδώσει στον πολυδιάστατο εκβιασμό και δεχθεί “διευθέτηση” στο Κυπριακό με γνώμονα τις επιδιώξεις των γνωστών κύκλων, τι θα συμβεί για το Αιγαίο και τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν;

Γιατί δεν μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε πως η ενότητα της ιστορίας μας και η κοινή μοίρα του ΄Εθνους –κάτι που οι Τούπκοι τουλάχιστον μας υπενθυμίζουν συνεχώς– είναι προϋπόθεση για την ικανότητά μας να διδαχθούμε σωστά απ’ αυτά που έγιναν, που σημαίνει να διδαχθούμε από –αντί να επαναλαμβάνουμε– τα λάθη μας;