Οι πιρουέτες του κ. Γιάννη Πρετεντέρη!

Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Ακούγοντάς τον στο «Δελτίο των 8» και διαβάζοντας αυτά που γράφει στις δυο γνωστές εφημερίδες, ανακαλύψαμε, σιγά-σιγά, τα τέσσερα (μέχρι σήμερα) στάδια προσέγγισης του Προγράμματος προσαρμογής της Χώρας (της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου 2011 και των μετέπειτα) από τον κ. Πρετεντέρη.

Τα παραθέτουμε, με τα εντός εισαγωγικών παρμένα μόνο από τα γραφτά του (τα τηλεοπτικά μας είναι δύσκολο να τα συγκρατήσουμε).

Στάδιο 1ο. Ξεκίνημα με επαίνους: Το Πρόγραμμα σαφής και σοβαρός οδικός χάρτης.

- “Ποτέ άλλοτε ο πλανήτης δεν φέρθηκε τόσο γενναιόδωρα σε µια χώρα 11 εκατοµµυρίων κατοίκων… Εφεξής (και αν δεν βάλουµε τα χεράκια µας να βγάλουµε τα µατάκια µας) η γενική πορεία του τόπου διαθέτει έναν σοβαρό οδικό χάρτη” (29/10/2011).

- “Το ζητούµενο είναι να διασφαλιστεί η εφαρµογή της συµφωνίας της 27ης Οκτωβρίου και η συνέχιση της δανειοδότησης. Και αµέσως µετά, εφόσον το πρόβληµα του χρέους καταστεί λιγότερο δυσβάσταχτο, να µπει στο τραπέζι το επόµενο κρίσιµο πρόβληµα της ελληνικής οικονοµίας: η ύφεση” (6/11/2011)

- “Τώρα φαίνεται να υπάρχει ένα πλαίσιο - κάτι σημαντικό για τη χώρα μας, στο μέτρο που επιβεβαιώνονται οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου...

Η Ελλάδα έχει περιθώριο έως το 2015 για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να κατοχυρώσει τη θέση της στο ευρώ. Πλέον όμως ξέρει τι πρέπει και τι έχει να κάνει” (12/12/2011).

- “Για πρώτη φορά από το 2009 η χώρα έχει μπροστά της έναν σαφή οδικό χάρτη…

Η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα αναλάβει με νωπή λαϊκή εντολή να διαχειριστεί μια νέα και πιο σταθερή κατάσταση” (2/1/2012).

Στάδιο 2ο. Στροφή στην κατάκριση: Το Πρόγραμμα ανεφάρμοστο και επικίνδυνο.

“Εδώ, δηλαδή, δεν µιλούµε για αστοχίες ή αποκλίνουσες προβλέψεις ή καθυστερήσεις… Αλλά για βασικές παραδοχές ή καίριες αντιφάσεις στην ίδια τη λογική του προγράµµατος προσαρµογής, οι οποίες καθιστούν το πρόγραµµα και ανεφάρµοστο αλλά και επικίνδυνο” (7/1/2012).

Στάδιο 3ο. Επάνοδος στους επαίνους: Με το Πρόγραμμα, μας χαρίζουν ένα σωρό λεφτά.

“Mε το PSI χάρη μας κάνουν!”…

Τη στιγμή που ζητάμε να μας χαρίσουν ένα σωρό λεφτά και να αποπληρώσουμε τα υπόλοιπα με ευνοϊκότερους όρους, ακούω διάφορους σουλατσαδόρους να μιλούν για ‘επαχθή δανειοδότηση’ ή για ύποπτη αλλαγή του νομικού καθεστώτος του χρέους ή για ‘μυστικές διαπραγματεύσεις’ με τους ‘τοκογλύφους’ ” (11/1/2012).

Στάδιο 4ο. Προσχώρηση (μέχρι στιγμής) στην καταστροφολογία: Δεν φαίνεται να υπάρχει πραγματική ελπίδα. Το Πρόγραμμα θα αποτύχει.

- “Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι πλέον μόνο η οικονομική κρίση της χώρας. Αλλά και πού θέλουν να την οδηγήσουν οι απαιτήσεις και το σχέδιο των δανειστών της…

Οπως έχουν λοιπόν διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν φαίνεται να υπάρχει πραγματική ελπίδα” (5/2/2012).

- “Το σημερινό ‘σχέδιο διάσωσης’ της Ελλάδας θα έχει απλώς την τύχη του προηγούμενου…

Η Τρόικα και η κυβέρνηση “πορεύονται παγιδευμένοι σε έναν ακροδεξιό οικονομικό δογματισμό” (29/2/2012).

2. Όταν με τέτοιου είδους “αναλύσεις” και “σχολιασμούς” βομβαρδίζονται καθημερινώς, από τους “διαμορφωτές της κοινής γνώμης”, οι πολίτες, ποια περιμένουμε να είναι η αντίδραση του χειμαζόμενου από την κρίση λαού;

3. Για την “πληρότητα του κειμένου”, και για να μην τον αδικήσουμε, ας υπενθυμίσουμε και κάποιες παλαιότερες απόψεις του κ. Πρετεντέρη (χωρίς αναφορά σε άλλες, διαφορετικές, απόψεις του για τα ζητήματα αυτά –για να μη μακρύνει το κείμενο και βαρεθεί ο αναγνώστης):

(α) Περί πιέσεων και εκβιασμών της Τρόικας.

- “Όποιος ζει με δανεικά είναι αναγκασμένος να ζει με τις πιέσεις των δανειστών του” (2/12/2009)

- “Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Εco/Fin, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι διεθνείς οίκοι, ο Τύπος, οι αγορές, όλοι μαζί πιέζουν να κάνουμε αυτό που δεν δείχνουμε καμία διάθεση να αναλάβουμε από μόνοι μας: το νοικοκύρεμα της οικονομίας” (29/11/2009).

(β) Περί της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

- « ‘Αμφισβήτηση της κυριαρχίας της ελληνικής κυβέρνησης’. Σιγά την είδηση!

Η δημιουργία της ΟΝΕ έχει εκχωρήσει τους βασικότερους μοχλούς άσκησης οικονομικής πολιτικής σε ένα υπερεθνικό σύνολο στο οποίο μετέχει και η Ελλάδα.

Ο λόγος είναι απλός: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα με αποκλίνουσες οικονομικές πολιτικές. Από τη στιγμή που το ευρώ είναι ένας συνεταιρισμός, οι υπόλοιποι συνεταίροι έχουν εύλογο συμφέρον και ενδιαφέρον να μην αφήνουν καμία Ελλάδα να κάνει του κεφαλιού της” (10/1/2010).

- “Οι περιορισμοί δεν προέκυψαν σήμερα. Αλλά έως τώρα δεν είχα δει να μας ενοχλούν ιδιαίτερα… Τσεπώναμε τα ‘πακέτα’, τις επιχορηγήσεις και τις επιδοτήσεις χωρίς πολλούς αναστεναγμούς για τη χαμένη εθνική αξιοπρέπεια.

Πότε ενοχληθήκαμε; Οταν η ίδια Ευρωπαϊκή Ενωση στην οποία ελευθέρως μετέχουμε και από την οποία οικειοθελώς εισπράττουμε μας υπενθύμισε ότι δεν έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις, δηλαδή, για να μην τιναχθεί στον αέρα το κοινό νόμισμα” (1/11/2011).

(γ) Περί μονοδρόμων, διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών.

- “Ακούω και πάλι διάφορες ανοησίες για τις «νεοφιλελεύθερες συνταγές» ή για τον «μονόδρομο των Βρυξελλών». Ποιες συνταγές και ποιος μονόδρομος; Είναι «νεοφιλελεύθερη συνταγή» να μην ξοδεύεις περισσότερο από όσα έχεις, να μη ζεις με δανεικά και να μην κυκλοφορείς καταχρεωμένος;

Και είναι «αριστερή επιλογή» να συμπεριφέρεσαι ως φτηνός κομπιναδόρος που πουλάει μούρη με δανεικά και κοροϊδεύει την κοινωνία για να το κρύψει;

Οι Βρυξέλλες, η Τράπεζα της Ελλάδος, οι διεθνείς οικονομικοί οίκοι, όλος αυτός ο «νεοφιλελεύθερος» συρφετός που ταράζει την εθνική αμεριμνησία μας, δεν μας λέει κάτι που επιτάσσει η μία ή η άλλη ιδεολογία, αλλά που προκύπτει από μια στέρεη κοινή λογική” (25/10/2009).

- “Τι περιθώρια διαπραγματεύσεων υπάρχουν για μια χώρα που χρεοκόπησε με τον πιο παταγώδη τρόπο;

Η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ θα επιβάλουν αυτό που νομίζουν ορθό και θα επιτηρήσουν την εφαρμογή του…

Η κυβέρνηση θα πορευθεί την επόμενη τριετία χέρι χέρι με τους ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ” (25/4/2010)

(δ) Περί του «γιατί μας την πέφτουν».

“Γιατί μας την έχει πέσει τόσο χοντρά ο διεθνής Τύπος;

Το λάθος βρίσκεται στους εαυτούς μας. Κι όσο καθυστερούμε να το αντιληφθούμε, να το παραδεχτούμε και να το διορθώσουμε, τόσο περισσότερο θα μας την πέφτουν” (31/1/2010 ).