Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν θέλει να αποδειχτεί “κομματική φούσκα”...

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Τι έχουμε ακούσει από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μέχρι σήμερα.

α) Με το πρόσφατο (30.10.12) Σχέδιο Διακήρυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επιβεβαίωσε τις βασικές θέσεις των δύο εκλογικών Προγραμμάτων του (της 29ης Απριλίου και 1ης Ιουνίου 2012) και “δεσμεύτηκε” εκ νέου:

- Να ακυρώσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους.

- Να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις, να επαναδιαπραγματευτεί το δημόσιο χρέος “σε ευρωπαϊκό επίπεδο” και να αντιμετωπίσει “το ενδεχόμενο απειλών ή εκβιασμών για διακοπή της χρηματοδότησης, έξοδο από το ευρώ κ.α. με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα”, αναμετρούμενος “ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση”, “όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε ‘καμιά θυσία για το ευρώ’ ”.

- Να θέσει το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, να αναστείλει τις ιδιωτικοποιήσεις και να επαναφέρει υπό δημόσιο έλεγχο τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης.

β) Μετά το Σχέδιο Διακήρυξης, ο Αλ. Τσίπρας και άλλα στελέχη του έχουν επαναλάβει τις θέσεις αυτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, την αντίθεσή του στην πολιτική της Ευρωζώνης για την κρίση και τη διαβεβαίωσή τους ότι είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν.

Για παράδειγμα, τρεις δηλώσεις του κ. Τσίπρα:

- “Προϋπόθεση είναι η ακύρωση του Μνημονίου, η διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης για την αποπληρωμή όπως προέβλεπε η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για τη Γερμανία” (21.11.12).

- “Θα επαναφέρουμε τους μισθούς και τις συντάξεις με ένα νόμο και ένα άρθρο, όταν πολύ γρήγορα θα βρεθούμε σε θέση διακυβέρνησης” (15.11.12)

- “Στρεφόμαστε ενάντια σε μια Γερμανική Ευρώπη, κάτι που ονειρεύονται οι συντηρητικοί όπως η κυρία Μέρκελ» (9.11.12).

γ) Πρόσφατα, και μετά από όλα αυτά τα κατηγορηματικά, ακούσαμε:

- “Δεν αρκεί πια να διατυπώνουμε γενικές αρχές. Οφείλουμε να περιγράψουμε με την μέγιστη δυνατή σαφήνεια την διαδικασία ανάκαμψης από την κρίση, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την παραγωγική ανασυγκρότηση, και βέβαια, το συνολικό πλαίσιο τομών και μεταρρυθμίσεων για την ανασυγκρότηση αυτή” (Αλ. Τσίπρας, 29.11.12)

- “Χρειάζεται αποσαφήνιση ενός ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, ο οποίος έχει για διάφορους λόγους ατονήσει τα τελευταία χρόνια ». (Γ. Σταθάκης, 30.11.12).

- «Δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Και αυτό το ‘μπροστά’ πρέπει να το έχουμε απολύτως ξεκάθαρο, πως θα είναι και με τι θα μοιάζει».     (Αλ. Τσίπρας, 29.11.12)

2. Παρατηρήσεις και ερωτήματα γι’ αυτά που έχουμε ακούσει.

α) Η ακύρωση του Μνημονίου με παραμονή στην Ευρωζώνη (θέση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Χρυσής Αυγής και Ανεξάρτητων Ελλήνων) δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεκτή από την Ευρωζώνη (δεκάξι κράτη και ΕΚΤ) και το ΔΝΤ, γιατί:

- Θα οδηγούσε σε διάλυση της Ευρωζώνης και κατάρρευση του ευρώ, καθώς, μετά την Ελλάδα, θα απαιτούσαν την ίδια μεταχείριση και οι άλλες ενδιαφερόμενες χώρες.

- Θα ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τον στόχο της Ευρωζώνης για “ενοποίηση” στα δημοσιονομικά, τον τραπεζικό τομέα κ.λ.π., που συνεπάγεται τη μετατροπή της πρακτικής των μεμονωμένων Μνημονίων σε ένα είδος μόνιμου θεσμικού Μνημονίου, υποχρεωτικού για όλα τα μέλη της.

Την πραγματικότητα αυτή την έχει από καιρό εντοπίσει ο Αλ. Αλαβάνος:

- “Δεν είναι έντιµο απέναντι στην κοινωνία να λες ότι ‘ξέρεις εγώ είµαι η Αριστερά και θα καταργήσω όλους τους νόµους του Μνηµονίου και θα γυρίσουµε εκεί που ήµασταν και θα αποκαταστήσω όλους τους µισθούς αλλά θα µείνω και στην Ευρωζώνη’. Αυτό δεν γίνεται και εγώ ενοχλούµαι που ένα µεγάλο τµήµα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς έχει αυτή την τοποθέτηση” (6.4.12).

- “Το Μνημόνιο είναι μια ‘πραγματικότητα στην Ελλάδα’ που χωρίς σύγκρουση και έξοδο από την Ευρωζώνη είναι αδύνατο να καταργηθεί” (26.11.12).

- “Το επιχείρημα κατάργησης του Μνημονίου με παράλληλη παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη είναι προχωρημένα ανεδαφικό” (26.11.12).

β) Οι αμετανόητοι όμως της πολιτικής και οι πρόθυμοι των ΜΜΕ κάνουν πως δεν βλέπουν τη σκληρή σημερινή πραγματικότητα:

- Όλες οι κυβερνήσεις με προβλήματα σαν τα δικά μας εφαρμόζουν “μνημονιακά μέτρα”, ακόμα κι αν δεν έχουν Μνημόνια, και καμιά δεν εφαρμόζει τις συνταγές των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Χρυσής Αυγής και ΑΝΕΛΛ.

- Aν τυχόν εφαρμόζαμε τις συνταγές αυτές, δεν θα βρίσκονταν πιστωτές, κράτη ή αγορές, που θα δέχονταν να μας δανείσουν.

- Αποτελεί παραλογισμό να πιστεύει κανείς ότι η Τρόικα, που με τα χίλια ζόρια δέχτηκε ελάχιστα απ’ όσα της ζητήσαμε, θα δεχόταν την κατάργηση του Μνημονίου, επειδή έτσι γράφουν τα “προγράμματα” των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Χρυσής Αυγής και ΑΝΕΛΛ ή επειδή θα το απαιτούσαν οι “σκληροί διαπραγματευτές” Αλ. Τσίπρας, Ν. Μιχαλολιάκος και Π. Καμμένος.

γ) Πώς είναι “έτοιμοι να κυβερνήσουν” οι του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όταν, όπως ομολογεί ο Αλ. Τσίπρας:

- δεν έχουν ακόμα καταλήξει στη “διαδικασία ανάκαμψης από την κρίση, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την παραγωγική ανασυγκρότηση και το συνολικό πλαίσιο τομών και μεταρρυθμίσεων για την ανασυγκρότηση αυτή”, ζητήματα για τα οποία “δεν αρκεί να διατυπώνουμε γενικές αρχές”;

- δεν έχουν κάνει “απολύτως ξεκάθαρο αυτό το ‘μπροστά’ ”, στο οποίο “πρέπει να προχωρήσουμε”, αφού “δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω”;

Όταν, ερωτώμενοι, δεν μπορούν να πουν τι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ θα πράξουν για να αντιμετωπίσουν τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, εξαιρετικώς πολύπλοκα, προβλήματα της Χώρας.

3. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επιθυμεί να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο σοβαρό κόμμα, οφείλει:

- να εγκαταλείψει την ακραία ουτοπία/φαντασίωση “στην Ευρωζώνη, χωρίς Μνημόνιο” και

- να επιλέξει μια από τις τρεις ρεαλιστικές –άσχετα με την αποτελεσματικότητά τους– θέσεις:

- “Στην Ευρωζώνη, με Μνημόνιο και με διαπραγμάτευση για τη βελτίωσή του”.

- “Στην Ευρώπη αλλά έξω από την Ευρωζώνη”

- “Έξω από την Ευρώπη”.

Αλλιώς, αν επιμείνει στη φαντασίωσή του, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα ακούσει το μοιραίο: “Τελικά, η υπόθεση ήταν μια κομματική φούσκα”!