“Διάλογος με την κοινωνία” για μια φαντασίωση!

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Η οικονομική “εναλλακτική πρόταση στο Μνημόνιο” του ΣΥΡΙΖΑ, που τέθηκε “σε διάλογο με την κοινωνία” από τον αρχηγό του, περιλαμβάνει δύο ομάδες προτάσεων:

Την πρώτη, με τις γνωστές μας γενικόλογες υποσχέσεις όλων των κομμάτων:

- “Δημοσιονομική εξισορρόπηση κοινωνικά δίκαιη”, για “σταθεροποίηση της οικονομίας”, “με εγχώριους πόρους”…

- “Κοινωνική ασφάλεια”, με “αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη”…

- “Αύξηση των δημόσιων εσόδων”, με “πάταξη της φοροδιαφυγής και περιστολή της παραοικονομίας”, “μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος”, “εκσυγχρονισμό των εφοριών”, “επιστροφή των καταθέσεων”, “αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των υδρογονανθράκων”…

Τη δεύτερη, με συγκεκριμένες “προτάσεις”:

- Ακύρωση του Μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης.

- Ακύρωση των μειώσεων μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, επαναφορά του κατώτατου μισθού κ.λ.π. στα επίπεδά τους πριν από το δεύτερο Μνημόνιο, ολική διαγραφή των δανειακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες για τους δανειολήπτες με εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας και μερική για τους υπόλοιπους…

- Επαναφορά των ΑΤΕ, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ κ.λ.π. σε δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο, ίδρυση δημόσιας “Τράπεζας ειδικού σκοπού”, “Δημόσιας Επενδυτικής Τράπεζας” και δημόσιου-κοινωνικού ακτοπλοϊκού φορέα…

2. Ο κ. Τσίπρας φαντασιώνεται πως οι πολίτες, τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ θα υποκύψουν στις απαιτήσεις για ακύρωση του Μνημονίου κ.λ.π., από φόβο μήπως “τεθεί σε κίνδυνο η συνοχή της Ευρωζώνης”.

Τελευταία, μάλιστα, βρήκε και το “επιχείρημα”: “Η ίδια η κυρία Μέρκελ, σε τηλεοπτική συνέντευξή της στο BBC, στις 26 Μαρτίου 2012, ήταν σαφής: ‘Θα ήταν καταστροφικό να πούμε σε έναν απ’ όσους έχουν αποφασίσει να είναι μαζί μας: δεν σας θέλουμε πια (…) Θα ήταν τεράστιο πολιτικό σφάλμα να επιτρέψουμε στην Ελλάδα να φύγει’”.

Δεν διάβασε όμως σωστά τη δήλωση αυτή. Η κα Μέρκελ μιλάει για “όσους έχουν αποφασίσει να είναι μαζί μας”. Και “η ίδια η κυρία Μέρκελ” μας έχει κάνει γνωστό, με απόλυτη σαφήνεια, πως το αν κάποιος “έχει αποφασίσει να είναι μαζί μας” ελέγχεται, όχι από τα λόγια αλλά, από τις πράξεις, από το αν τηρεί όσα “μαζί μας”, πρόσφατα μάλιστα, έχει συμφωνήσει!

Αυτό ακριβώς που μας διαμηνύουν μονότονα όλοι ανεξαιρέτως οι ηγέτες της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, επαναλαμβάνοντας, ο ένας μετά τον άλλο, τα μη επιδεχόμενα παρερμηνείας: “Επιθυμούμε η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, με την προϋπόθεση να τηρεί όσα συμφωνούμε, όπως ακριβώς κάνουμε όλοι μας. Αποφάσεις θα ληφθούν μετά την έκθεση των εκπροσώπων μας στην Αθήνα”!

Όπως δεν ανάγνωσε σωστά και το πρόσφατο εύλογο μήνυμα που του έστειλαν ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Πρόεδρος της Ευρωζώνης, με την άρνησή τους να δεχτούν το αίτημά του για συνάντηση μαζί τους.

3. Πιο συνεπής θα ήταν ο κ. Τσίπρας αν, αντί να συντηρεί τέτοιες αυταπάτες, μας έλεγε καθαρά, όπως ο σύντροφός του κ. Λαφαζάνης, πως η “εναλλακτική πρόταση στο Μνημόνιο” είναι η οικειοθελής έξοδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή μας στη δραχμή, εκεί δηλαδή που οδηγεί η οικονομική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού, αν βρεθούν μπροστά στο δίλημμα να δεχτούν ή να απορρίψουν τις απαιτήσεις του, οι λαοί, τα κοινοβούλια, οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης και τα διοικητικά συμβούλια του ΔΝΤ και της ΕΚΤ θα επιλέξουν την απόρριψή τους:

- Οι λαοί, γιατί θα προτιμήσουν να ρισκάρουν να “τεθεί σε κίνδυνο η συνοχή της Ευρωζώνης” παρά να συνεχίσουν να πληρώνουν αυτοί για μας (κάποιοι μάλιστα πολύ φτωχότεροί μας).

- Οι πολιτικές τους ηγεσίες, για τον ίδιο λόγο, αλλά και γιατί θα τους είναι αδύνατο να διαψεύσουν τις, απέναντι στους λαούς τους κυρίως, ρητές δεσμεύσεις τους για τους όρους με τους οποίους έχουν δεχτεί να μας δανείσουν.

- Τα διοικητικά συμβούλια του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, γιατί είναι υποχρεωμένα από τα καταστατικά τους να σταματήσουν τη χρηματοδότησή μας μετά την ακύρωση του Μνημονίου.

4. Θα έπρεπε, βεβαίως, τότε να απαντήσει ο κ. Τσίπρας σε δύο κρίσιμα ερωτήματα, που μέχρι σήμερα δεν έχουν απαντηθεί ούτε από τον ίδιο ούτε από κάποιον άλλον κομματικό αρμόδιο (με... τη συμβολή και των μεγαλοδημοσιογράφων του λαϊκισμού, που αποφεύγουν να τα θέσουν και να απαιτήσουν απαντήσεις με σοβαρότητα και επιμονή):

- Εξασφαλίζουμε καλύτερα αποτελέσματα (υψηλότερους μισθούς/συντάξεις, λιγότερη ανεργία, μικρότερο πληθωρισμό, μικρότερο έλλειμμα, καλύτερη υγεία/εκπαίδευση, αποτελεσματικότερο κράτος, επιτυχέστερη διαχείριση των εθνικών μας θεμάτων, καλύτερο μέλλον) με την έξοδό μας από την Ευρωζώνη (με τη δραχμή και μόνοι μας) από ό,τι με την παραμονή μας σ’ αυτήν (με το ευρώ, το Μνημόνιο και τα λεφτά της);

- Υπάρχει ελπίδα να βρούμε άλλο πακέτο λεφτών-μέτρων, συμφερότερο από εκείνο του Μνημονίου, για να λειτουργήσει στοιχειωδώς το κράτος και να μπορέσουν να υλοποιηθούν οι οικονομικές προτάσεις του κόμματός του (για παροχές, στήριξη του τραπεζικού συστήματος, επανακρατικοποιήσεις, ίδρυση νέων κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων και όλα τ’ άλλα);

5. Η απάντηση του μη ενταγμένου πολίτη, όμως, στα ερωτήματα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα ηχηρό ΟΧΙ.

Σε κάθε περίπτωση, με ή χωρίς τις απαντήσεις των κομματικών αρμοδίων, η οικονομική “εναλλακτική πρόταση” του ΣΥΡΙΖΑ –και στις δύο εκδοχές της, αυτή του κ. Τσίπρα και εκείνη του κ. Λαφαζάνη– αποτελεί μια γνήσια φαντασίωση!