Ο Γιάννης Βογιατζάκης ως μηχανικός και manager

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

Ο Γιάννης Βογιατζάκης, που πριν από δύο μήνες έφυγε από τη ζωή, εργάστηκε επί τριάντα πέντε χρόνια στη Διεύθυνση Μελετών-Κατασκευών Έργων Μεταφοράς της ΔΕΗ (ΔΜΚΜ), ανερχόμενος όλη την ιεραχική κλίμακα, φτάνοντας στη θέση του διευθυντή Κλάδου Μελετών-Κατασκευών Γραμμών Μεταφοράς της ΔΜΚΜ, το 1983, και του διευθυντή της ΔΜΚΜ, το 1991, θέση που διατήρησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1999.

Κατά τη διάρκεια της μακράς και επιτυχούς σταδιοδρομίας του, οι κύριοι στόχοι του ως manager ήσαν:

- Για τους εργαζόμενους, η ασφάλειά τους κατά τις επικίνδυνες εργασίες κατασκευών, η διαρκής επιμόρφωση και η αυστηρή αξιοκρατία κατά την αξιολόγησή τους και τις αναθέσεις καθηκόντων.

- Στην πραγματοποίηση των έργων, η βέλτιστη ποιότητα, το χαμηλό κόστος και ο σύντομος χρόνος αποπεράτωσης.

Σημαντική ήταν και η δραστηριοποίησή του σε εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς για την ηλεκτρική ενέργεια και τα έργα Μεταφοράς (CIGRE, EURELECTRIC κ.α), με συμμετοχή σε ομάδες εργασίας, συνέδρια, παρουσιάσεις εργασιών κ.λπ.

Όλα αυτά τα χρόνια καθοριστική υπήρξε η συμβολή του, ως μηχανικού και manager, στη μελέτη και κατασκευή μεγάλων έργων Μεταφοράς της ΔΕΗ και σε πρωτοποριακές πρωτοβουλίες της ΔΜΚΜ.

Σύντομη αναφορά σε τέτοια έργα και πρωτοβουλίες γίνεται στη συνέχεια (βασισμένη στα αντίστοιχα κεφάλαια του βιβλίου του γράφοντος “ΔΕΗ: Τα μεγάλα ζητήματα” (2008), και σε έγγραφα του αρχείου του Γιάννη).

Μεγάλα έργα Μεταφοράς στα οποία η συμβολή του Γιάννη Βογιατζάκη υπήρξε καθοριστική.

(α) Η Διασύνδεση των ηλεκτρικών δικτύων Ελλάδας και Ιταλίας.

Η διασύνδεση των δικτύων Ελλάδας και Ιταλίας υπήρξε ένα εντυπωσιακό έργο από άποψη ποιότητας, κόστους, χρόνου κατασκευής και αποδοτικότητας.

Η Διασύνδεση, ικανότητας μεταφοράς 600 MW, περιέλαβε:

- δύο εναέριες γραμμές εναλλασομένου ρεύματος 400 KV στην Ιταλία, Brindisi-Galatina και Taranto-Galatina, μήκους 60 και 85 χιλ/τρων.

- δύο σταθμούς μετατροπής εναλλασσομένου/συνεχούς ρεύματος, στις περιοχές Galatina και Αράχθου,

- εναέρια γραμμή συνεχούς ρεύματος Galatina-Porto Batisko Ιταλίας, μήκους 30 χιλ/τρων,

- υποβρύχιο καλώδιο συνεχούς ρεύματος +/- 300 KV, μήκους 160 χιλ/τρων, από το Porto Batisko Ιταλίας στον Αετό Ελλάδας,

- δύο εναέριες γραμμές εναλλασομένου ρεύματος διπλού κυκλώματος 400 KV, Άραχθος-Τρίκαλα και Άραχθος-Αχελώος, μήκους 80 και 60 χιλ/τρων, αντίστοιχα,

- τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό, για τον εξ’ αποστάσεως έλεγχο της διασύνδεσης συνεχούς ρεύματος.

Η μελέτη βυθού πραγματοποιήθηκε από την εταιρεία Pirelli, για το Κανάλι του Otranto από την Ιταλική ακτή μέχρι το σημείο κοντά στην Κέρκυρα και, από εκεί μέχρι την ελληνική ακτή, από το Πανεπιστήμιο Πατρών (καθηγητής Γ. Φερεντίνος) με την επίβλεψη του Γιάννη Βογιατζάκη και συνεργατών του (διευθυντής της ΔΜΚΜ ο Γ. Κανελλάκης).

Σκοπός της μελέτης βυθού ήταν η έρευνα των θαλασσίων ρευμάτων και των συνθηκών που επικρατούσαν στον βυθό, ώστε να επιλεγούν τα σημεία προσγιάλωσης του υποβρυχίου καλωδίου και ο διάδρομος πόντισής του και να οριστικοποιηθεί η διαδρομή του καλωδίου.

Από τη μελέτη, που άρχισε τον Αύγουστο 1989, προέκυψε ως βέλτιστη όδευση του υποβρυχίου καλωδίου αυτή από το Porto Batisko Ιταλίας στον Αετό Ελλάδας, μήκους 160 χιλιομέτρων, με διέλευση από τη θαλάσσια περιοχή βόρεια από την Κέρκυρα και το Στενό της Κέρκυρας.

Το μέγιστο βάθος πόντισης του καλωδίου θα έφτανε τα 1.000 μέτρα –παγκόσμιο ρεκόρ βάθους– και η κλίση των πρανών του βυθού το 50%.

Η όδευση αυτή είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να καθιστά περιττή την κατασκευή στην Κέρκυρα εναέριας γραμμής υψηλής τάσης συνεχούς ρεύματος, μήκους 70 χιλ/τρων (που προβλεπόταν από την αρχική πρόταση Oμάδας εργασίας ΔΕΗ-ENEL, τον Μάιο 1988).

Η μελέτη δικτύου, εκπονήθηκε:

- για το ελληνικό σύστημα, από τη Διεύθυνση Μελετών Συστήματος Παραγωγής-Μεταφοράς (ΔΜΣ Π-Μ, Α. Ρήγο, διευθυντή, Ε. Σουλή και Σ. Μπισιώτη, κυρίως), σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών (καθηγητές Δ. Τσανάκας και Γ. Γιαννακόπουλος) και το ιταλικό κέντρο ερευνών CESI και

- για το ιταλικό σύστημα, από την ENEL, σε συνεργασία με το CESI.

Η μελέτη, που άρχισε τον Μάρτιο 1990, περιλάμβανε μελέτες ροής ισχύος, βραχυκυκλωμάτων, μεταβατικής ευστάθειας, υπερτάσεων (μεταβατικών και κρουστικών στο δίκτυο εναλλασσομένου ρεύματος και στο υποβρύχιο καλώδιο) και καθορισμού της στάθμης ηλεκτρικής μόνωσης των εναέριων γραμμών συνεχούς ρεύματος.

Η οικονομική-ενεργειακή μελέτη της Διασύνδεσης συντάχθηκε από τη Διεύθυνση Προγραμματισμού (ΔΠΡΓ, Χ. Ποσειδώνα και Σ. Βάσσο, κυρίως) και την αντίστοιχη Υπηρεσία της ENEL και υποβλήθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Μάρτιο 1990.

Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν ο προσδιορισμός των τεχνικοοικονομικών ωφελειών που θα προέκυπταν από τη, μέσω της Διασύνδεσης, συνεργασία των ηλεκτρικών συστημάτων των δύο χωρών.

Η μελέτη και κατασκευή του σταθμού μετατροπής εναλλασσομένου/συνεχούς ρεύματος και των εναέριων γραμμών 400 KV στο ελληνικό έδαφος έγιναν από τους Κλάδους Μελετών-Κατασκευών Υποσταθμών (Ν. Γκαγκαουδάκη κυρίως) και Γραμμών Μεταφοράς (Γ. Κουβαράκη κυρίως) της ΔΜΚΜ (διευθυντής ο Γιάννης Βογιατζάκης).

Η χρηματοδότηση του έργου της Διασύνδεσης έγινε μέσω δύο κοινοτικών προγραμμάτων, REGEN και INTERREG, σε ποσοστό 38% περίπου του κόστους της, ενώ η κατανομή της συνολικής δαπάνης της μεταξύ ΔΕΗ και ENEL συμφωνήθηκε σε 25% και 75%, αντίστοιχα.

Οι επαφές και συζητήσεις μας με τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη χρηματοδότηση της Διασύνδεσης είχαν αρχίσει αρκετά πριν από την επίσημη αίτησή μας του Δεκεμβρίου 1990, από το φθινόπωρο 1989.

Η πρώτη επίσημη συνάντηση για τον σκοπό αυτό έγινε στις αρχές Δεκεμβρίου 1989, στις Βρυξέλλες. Στη συνάντηση συμμετείχαν εκπρόσωποι του Υπουργείου Βιομηχανίας της Ιταλίας, των μονίμων αντιπροσωπειών Ελλάδας (Ι. Σ. Σαμουηλίδης) και Ιταλίας στην Ε.Ε, των διευθύνσεων της Επιτροπής XVI (Politiques regionales), XVII (Energie) και XXII (Coordination des politiques structurelles), της ENEL και της ΔΕΗ (Ι. Βογιατζάκης, Ε. Λεκατσάς και Χ. Ποσειδών).

Με τις συμφωνίες για την κοινοτική χρηματοδότηση και την κατανομή του κόστους του Έργου μεταξύ των δύο εταιρειών, η συμμετοχή της ΔΕΗ στο κόστος κατασκευής της Διασύνδεσης αντιπροσώπευε τη δαπάνη της για την κατασκευή των δύο γραμμών εναλλασσομένου ρεύματος 400 KV (των γραμμών Αράχθου-Τρικάλων και Αράχθου-Αχελώου) και της εναέριας γραμμής συνεχούς ρεύματος.

Καθώς, όμως, οι δύο αυτές γραμμές εναλλασσομένου ρεύματος ήσαν απαραίτητες για τη σύνδεση του δικτύου της Δυτικής Ελλάδας με το σύστημα των 400 KV και θα κατασκευάζονταν ακόμα και αν δεν είχε κατασκευαστεί η Διασύνδεση, η διασύνδεση με την Ιταλία πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά σχεδόν δωρεάν για την Ελλάδα.

Η κατασκευή της Διασύνδεσης άρχισε το καλοκαίρι του 1997 και τελείωσε στα τέλη του 2001 με συνολικό κόστος 350 εκατ. ευρώ περίπου (τιμές 2000).

(β) Η Διασύνδεση των Ιονίων Νήσων.

Η Διασύνδεση των Ιονίων Νήσων απάλλαξε οριστικά τα νησιά αυτά από τους τοπικούς σταθμούς παραγωγής, με τα γνωστά λειτουργικά και περιβαλλοντικά μειονεκτήματα, ενίσχυσε την αξιοπιστία της τροφοδότησής τους με ηλεκτρική ενέργεια και συνέβαλε στη μείωση του κόστους παραγωγής του ηλεκτρικού συστήματος της Χώρας.

Η σύνδεση του δικτύου της Κέρκυρας με το ηπειρωτικό σύστημα έγινε με τέσσερα μονοπολικά υποβρύχια καλώδια λαδιού 150 KV, ισχύος 175 MW και μήκους 10,5 χιλ/τρων, που ποντίστηκαν στον δίαυλο Κάβος Κέρκυρας-Μούρτος, μέγιστου βάθους 70 μ., και αποπερατώθηκε τον Δεκέμβριο 1986.

Η σύνδεση των δικτύων της Κεφαλονιάς και Ζακύνθου με το ηπειρωτικό σύστημα έγινε με τέσσερα μονοπολικά υποβρύχια καλώδια λαδιού 150 KV, ισχύος 125 MW, που ποντίστηκαν:

- στον δίαυλο όρμος Δουκάτου Λευκάδας-όρμος Έμπλισης Κεφαλονιάς, για τη σύνδεση Λευκάδας- Κεφαλονιάς, μήκους 13,5 χιλ/τρων και μέγιστου βάθους 350 μ.,

- στον δίαυλο Ποταμάκια Κεφαλονιάς-Άγιος Νικόλαος Ζακύνθου, για τη σύνδεση Κεφαλονιάς-Ζακύνθου, μήκους 20 χιλ/τρων και μέγιστου βάθους 110 μ.

Τα έργα των συνδέσεων αυτών αποπερατώθηκαν το έτος 1986.

Η σύνδεση του δικτύου της Ζακύνθου με το ηπειρωτικό σύστημα, με πόντιση υποβρυχίων καλωδίων 150 KV στον δίαυλο Ζάκυνθος-Κυλλήνη, για την οποία οι μελέτες άρχισαν τη δεκαετία ’90, πραγματοποιήθηκε το 2000, κλείνοντας έτσι τον βρόχο Άκτιο-Λευκάδα-Κεφαλονιά-Ζάκυνθος-Κυλλήνη.

(γ) Η Διασύνδεση των Κυκλάδων.

Η διασύνδεση των Κυκλάδων με το Εθνικό Σύστημα Μεταφοράς αποτελούσε έργο απαραίτητο για την αντιμετώπιση της ραγδαίας αύξησης της ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας, λόγω της αδυναμίας εγκατάστασης τοπικής παραγωγής για περιβαλλοντικούς λόγους.

Το έργο της Διασύνδεσης, όπως μελετήθηκε από τους Γιάν. Βογιατζάκη, Ν. Γκαγκαουδάκη, Γ. Κουβαράκη και τους συνεργάτες τους, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, προέβλεπε σε πρώτη φάση τη διασύνδεση της Άνδρου και της Τήνου με την Εύβοια, μέσω υποβρυχίων Καλωδίων και εναέριων Γραμμών 150 KV, και των νήσων Σύρου και Μυκόνου με την Τήνο, μέσω υποβρυχίων Καλωδίων και εναερίων Γραμμών 66 KV, καθώς και την κατασκευή των αντίστοιχων Υποσταθμών υποβιβασμού τάσεως σε κάθε νησί.

Από το έργο αυτό, που ξεκίνησε το 1991, ολοκληρώθηκαν η εναέρια Γραμμή 150KV στην Εύβοια, ο Υποσταθμός 150/20KV Καρύστου, η εναέρια Γραμμή 150KV στην Άνδρο, ο Υποσταθμός150/20KV στην Άνδρο και ποντίστηκαν τα υποβρύχια Καλώδια Εύβοιας-Άνδρου, Άνδρου-Τήνου, Τήνου-Σύρου και Τήνου-Μυκόνου, παρέμεινε ημιτελής η εναέρια Γραμμή και ο Υποσταθμός 150/66/20KV στην Τήνο, ενώ δεν ξεκίνησε η κατασκευή των έργων στη Σύρο και στη Μύκονο.

Το έργο της διασύνδεσης αυτής δεν ολοκληρώθηκε, εξ’ αιτίας αντιδράσεων κατοίκων των νήσων Τήνου, Σύρου και Μυκόνου, παρότι, επί συνολικού κόστους του έργου 75 εκατ. ευρώ, η δαπάνη για την ολοκλήρωση των υπολειπόμενων έργων ανερχόταν σε 4 εκατ. ευρώ για την Τήνο και 6 εκατ. ευρώ για την Σύρο και τη Μύκονο.

(δ) Η Διασύνδεση του ηλεκτρικού συστήματος Κρήτης με το ηπειρωτικό σύστημα.

Η Διασύνδεση αυτή, ένα μεγάλο και σύνθετο τεχνικό έργο, θα περιλάμβανε:

- δύο υποβρύχια καλώδια 150 KV,

- δύο σταθμούς μετατροπής ρεύματος, στη Mεγαλόπολη και στα Λινοπεράματα Kρήτης,

- δύο εναέριες γραμμές μεταφοράς ΣΡ 150 KV, στην Πελοπόννησο και Kρήτη,

- δύο ηλεκτρόδια, στις δύο θέσεις προσγειάλωσης των υποβρυχίων καλωδίων.

Η σχεδίαση, μελέτη, τεχνικές προδιαγραφές, τεύχη διαγωνισμών του έργου έγιναν από τα στελέχη της ΔΜΚΜ με επικεφαλής τον Γιάννη Βογιατζάκη.

Για να διερευνηθεί η τεχνική δυνατότητα πόντισης των δύο υποβρυχίων καλωδίων, πραγματοποιήθηκε το 1987-88 “έρευνα του βυθού” από το Tμήμα γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, με επικεφαλής τον καθηγητή Γ. Φερεντίνο, σε συνεργασία με τη ΔΜΚΜ με επικεφαλής τον Γιάννη Βογιατζάκη, που κατέληξε στην επιλογή της όδευσης των καλωδίων από τη Mονεμβασία Πελοποννήσου στις Mενιές Κρήτης, μήκους 150 χιλ/τρων και μέγιστου βάθους 1.150 μ.

Με βάση τα αποτελέσματα των μελετών της ΔΜΚΜ:

- Η Διεύθυνση Μελετών Συστήματος Π-Μ (ΔΜΣ Π-Μ, διευθυντής ο Α. Ρήγος) εκπόνησε την “Προμελέτη διασύνδεσης νήσου Kρήτης με το Eθνικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα” που προσδιόρισε το κόστος κατασκευής, τις απώλειες ισχύος και ενέργειας και τις μελέτες ροής φορτίου και ολοκληρώθηκε τον Iούνιο 1988.

- Η Διεύθυνση Προγραμματισμού (ΔΠΡΓ, διευθυντής ο Μ. Μόσχοβιτς) εκπόνησε τη “Mελέτη σκοπιμότητας Διασύνδεσης N. Kρήτης” που ολοκληρώθηκε τον Σεπτέμβριο 1988, στην οποία, για την κάλυψη των αναγκών της Kρήτης σε ηλεκτρική ενέργεια, γινόταν οικονομική σύγκριση τριών λύσεων:

(ι) Με αυτοδύναμη ανάπτυξη της τοπικής παραγωγής.

(ιι) Με Διασύνδεση ισχύος 2X300 MW και διακοπή της λειτουργίας της τοπικής παραγωγής.

(ιιι) Με Διασύνδεση ισχύος 2X150 MW και παράλληλη λειτουργία τοπικής παραγωγής.

Tο συμπέρασμα της μελέτης ήταν ότι οι δύο λύσεις της Διασύνδεσης ήσαν οικονομικά οριακά ισοδύναμες μεταξύ τους και καθεμία απ’ αυτές οριακά οικονομικότερη από τη λύση της αυτοδύναμης ανάπτυξης της παραγωγής.

Τον Φεβρουάριο 1988 –πριν από την ολοκλήρωση των μελετών– επιλέχτηκε με πολιτική απόφαση, μετά εισήγηση της τότε Διοίκησης της ΔΕΗ, η Διασύνδεση ισχύος 2X300 MW με διακοπή της λειτουργίας της τοπικής παραγωγής.

Μετά την ολοκλήρωση των μελετών τους, οι τρεις αρμόδιες Διευθύνσεις (ΔΜΣ Π-Μ, ΔΠΡΓ, ΔΜΚΜ), με κοινή εισήγησή τους τον Απρίλιο 1990, υπέβαλαν στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΗ την πρόταση να επιλεγεί η λύση της Διασύνδεσης ισχύος 2X150 MW με παράλληλη λειτουργία τοπικής παραγωγής, την οποία το Διοικητικό Συμβούλιο έκανε ομόφωνα δεκτή.

Τον Μάιο 1991, επιλέχτηκε η λύση της αυτοδύναμης παραγωγής χωρίς Διασύνδεση με πολιτική απόφαση, μετά εισήγηση της νέας Διοίκησης ΔΕΗ.

(ε) Η αποπεράτωση της 3ης Γραμμής Μεταφοράς 400 KV Βορρά-Νότου.

Η αποπεράτωση της 3ης Γραμμής Μεταφοράς 400 KV Βορρά-Νότου, με την κατασκευή του τελευταίου τμήματός της στο Κρυονέρι, υπήρξε ένα σοβαρό ζήτημα, για την αντιμετώπιση του οποίου ο Γιάννης Βογιατζάκης, με τους Αγγ. Παρδάλη, Γ. Κουβαράκη, Στέφ. Τσαλίκη κ.α., εργάστηκε επίμονα και συστηματικά, καθώς από το έργο αυτό εξαρτιόταν η ασφαλής ηλεκτροδότηση της Αττικής και άλλων μεγάλων περιοχών του Νότου.

Η κατασκευή του επιχειρήθηκε τον Αύγουστο 1990 και δύο φορές τον Νοέμβριο 1991 χωρίς επιτυχία, λόγω αντιδράσεων της Κοινότητας και κατοίκων του Κρυονερίου, στους οποίους συμπαραστέκονταν πολιτικοί και ΜΜΕ.

Μετά την κατάρτιση και την υποβολή στο αρμόδιο Υπουργείο της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων τον Ιούλιο 1994, και ύστερα από λεπτομερή ενημέρωση της εισαγγελικής αρχής και του υπουργού Δημόσιας Τάξης, επιχειρήθηκε τον Νοέμβριο η ολοκλήρωση της κατασκευής του έργου στο Κρυονέρι. Οι εργασίες, όμως, εμποδίστηκαν και πάλι από την Κοινότητα και κατοίκους της, παρά την παρουσία εισαγγελέα και αστυνομικής δύναμης.

Τελικά, τα μπλακ άουτ στην Αττική, Εύβοια και ανατολική Πελοπόννησο τον Μάρτιο 1998 υποχρέωσαν πολιτικούς και ΜΜΕ που αντιδρούσαν στην ολοκλήρωση του έργου να αλλάξουν στάση και τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να δηλώσει πως “καμιά κοινωνική ομάδα δεν μπορεί για λόγους ιδιοτελείς να παρεμποδίζει την ολοκλήρωση ενός έργου που είναι προς όφελος του κοινωνικού συνόλου”, να υποσχεθεί πως “θα φροντίσει να ολοκληρωθεί το Έργο” και να τηρήσει την υπόσχεσή του.

Το έργο στο Κρυονέρι ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο 1999.

(στ) Ο Υποσταθμός 400 KV κλειστού τύπου GIS στον ΑΗΣ Λαυρίου.

Ένα πολύ αξιόλογο έργο, η μελέτη και η επίβλεψη της κατασκευής του οποίου έγινε από τον Ν. Γκαγκαουδάκη (Διευθυντή Κλάδου Μελετών-Κατασκευών Υποσταθμών Μεταφοράς της ΔΜΚΜ) και τους συνεργάτες του, επί διευθύνσεως Βογιατζάκη – επιτυχές τόσο από άποψη σχεδίασης και κατασκευής όσο και από άποψη κόστους και χρόνου παράδοσης – υπήρξε η μελέτη και κατασκευή του Υποσταθμού 400 KV κλειστού τύπου GIS, με διακόπτες και ζυγούς με μόνωση αερίου SF 6 και με ψηφιακό σύστημα προστασίας και ελέγχου.

Ο υποσταθμός αυτός, που κατασκευάστηκε για να εξυπηρετεί τη μονάδα φυσικού αερίου συνδυασμένου κύκλου 550 MW και την πετρελαϊκή μονάδα 300 MW του ΑΗΣ Λαυρίου, υπήρξε ο πρώτος κλειστός υποσταθμός 400 KV στο ελληνικό Σύστημα και ήταν έτοιμος πολύ νωρίτερα από τον πρώτο αεριοστρόβιλο της μονάδας φυσικού αερίου συνδυασμένου κύκλου Λαυρίου.

(ζ) Το Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης (ΚΥΤ) Αργυρούπολης.

Για την κατασκευή του ΚΥΤ Αργυρούπολης, οι Γ. Βογιατζάκης και Ν. Γκαγκαουδάκης συμφώνησαν με τον Δήμο Ηλιούπολης η ΔΕΗ να περιορίσει στο ελάχιστο δυνατό την έκταση εγκατάστασης του ηλεκτρικού εξοπλισμού του ΚΥΤ, να δημιουργήσει ζώνη πρασίνου μεταξύ του εξοπλισμού και του τοίχου περίφραξης και να παραχωρήσει δωρεάν στον Δήμο τμήμα του οικοπέδου του ΚΥΤ (για επέκταση των αθλητικών του εγκαταστάσεων) το δε Δημοτικό Συμβούλιο Ηλιούπολης να λάβει απόφαση ότι συμφωνεί με την κατασκευή του ΚΥΤ.

Μετά τη συμφωνία αυτή, εκδόθηκαν, παρά τις αντιδράσεις της δημοτικής αρχής Αργυρούπολης (πλέον), όλες οι απαιτούμενες άδειες καθώς και ευνοϊκές για το Έργο αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών και της ολομέλειας του Σ.τ.Ε. και άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή του ΚΥΤ.

Στις αρχές του 2003, όμως, τα πάντα ανατράπηκαν:

Οι εργασίες κατασκευής του ΚΥΤ διεκόπησαν, καθώς “ομάδα κατοίκων με την ανοχή των Δημοτικών Αρχών Ηλιούπολης και Αργυρούπολης κατέλαβε παράνομα στις 4.11.2002 τον χώρο εισόδου στο ΚΥΤ και εμπόδιζε βίαια την είσοδο των συνεργείων της ΔΕΗ για εκτέλεση νόμιμων εργασιών” (από το με ημερομηνία 27.1.03 έγγραφο του Γενικού Διευθυντή Μεταφοράς και της Διευθύντριας των Νέων Έργων Μεταφοράς, πρώην ΔΜΚΜ).

Στις αρχές Μαρτίου 2003 ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΗ πρότεινε στο Υπουργείο Ανάπτυξης την “αναβολή κατασκευής ολόκληρου του τμήματος 400 KV του ΚΥΤ” και την “κατασκευή του τμήματος 150 KV” μόνο, ο Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΕΣΜΗΕ (υπεύθυνου για τον σχεδιασμό του Συστήματος Μεταφοράς) δεν διατύπωσε καμία αντίρρηση στην πρόταση αυτή και ο Υπουργός Ανάπτυξης δέχτηκε την πρόταση.

Διαψεύτηκαν έτσι οι ελπίδες για ευτυχή κατάληξη των προσπαθειών της ΔΜΚΜ για την κατασκευή του ΚΥΤ Αργυρούπολης. Ελπίδες που, μετά την αίσια κατάληξη του έργου στο Κρυονέρι, στηρίζονταν στη λογική ότι η ενόχληση που το ΚΥΤ Αργυρούπολης προκαλούσε ήταν συντριπτικά μικρότερη από την ενόχληση που προκαλούσαν οι Γραμμές Μεταφοράς στο Κρυονέρι (καθώς τα ηλεκτρικά στοιχεία του ΚΥΤ Αργυρούπολης βρίσκονταν σε περιφραγμένο χώρο της ΔΕΗ και συγκριτικά μακρυά από κατοικίες, ενώ οι γραμμές στο Κρυονέρι σε κοινοτικό χώρο και πάνω από κατοικίες).

(η) Η αναβάθμιση γραμμών 150 KV στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.

Η αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων χαμηλών τάσεων και υπερφορτίσεων γραμμών στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη επιτεύχθηκε επί διευθύνσεως Βογιατζάκη, με την αναβάθμιση γραμμών 150 KV.

Αποφεύχθηκε έτσι η προμήθεια αεριοστροβίλων και η κατασκευή ενός μικρού σταθμού παραγωγής στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης, εγχειρήματος μεγαλύτερου κόστους και αβέβαιας κατάληξης που είχε προταθεί πριν από την αντιπρόταση της ΔΜΚΜ.

Επιτυχείς πρωτοποριακές δράσεις του Γιάννη Βογιατζάκη και των συνεργατών του.

(α) Η κατασκευή Γραμμών μεταφοράς 150 KV Compact type, με μεταλλικούς στύλους φέροντες μονωτικούς εγκάρσιους βραχίονες μικρού μήκους, για τη μείωση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης από τις Γραμμές Μεταφοράς.

Η πρώτη τέτοια Γραμμή που κατασκευάστηκε στη Χώρα το 1978 ήταν μία από τις πρώτες στην Ευρώπη.

(β) Η αναβάθμιση “απλών, ελαφρού τύπου” γραμμών 150 KV (γραμμών με ένα ηλεκτρικό κύκλωμα και με αγωγούς μικρής διατομής) σε γραμμές “διπλές, βαρέως τύπου” (γραμμές με δύο ηλεκτρικά κυκλώματα και με αγωγούς μεγάλης διατομής), που ξεκίνησε τον Ιούνιο 1994.

Αυτό επιτεύχθηκε με την ανέγερση, γύρω από τους πυλώνες μιας απλής ελαφρού τύπου γραμμής 150 KV, νέων πυλώνων βαρέως τύπου, και την τοποθέτηση σ’ αυτούς αγωγών μεγάλης διατομής για δύο ηλεκτρικά κυκλώματα και, στη συνέχεια, την αποξύλωση της απλής ελαφρού τύπου γραμμής.

Με την αναβάθμιση τέτοιων γραμμών επιτυγχάνεται ο τετραπλασιασμός της μεταφορικής τους ικανότητας σε σύντομο χρονικό διάστημα και η αποφυγή κατασκευής νέων γραμμών με τις γνωστές, χρονοβόρες και αμφίβολης κατάληξης, διαδικασίες απαλλοτριώσεων, αδειοδοτήσεων κ.λπ.

Αυτή η αποτελεσματική και γρήγορα υλοποιήσιμη μέθοδος για την αύξηση της μεταφορικής ικανότητας των γραμμών δημιούργησε νέες προοπτικές για την ανάπτυξη του συστήματος 150 KV και έχει συμβάλει σοβαρά στην ενίσχυσή του από το 1994 που άρχισε να εφαρμόζεται.

(γ) Το ζήτημα των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων των γραμμών και υποσταθμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, που προκαλούσε αντιδράσεις στην κατασκευή των έργων Μεταφοράς, αποτέλεσε για τον Γιάννη Βογιατζάκη, τους συνεργάτες του στην ΔΜΚΜ και τον κ. Δ. Τσανάκα, καθηγητή του πανεπιστημίου Πατρών, αντικείμενο συστηματικής προσπάθειας τόσο για την εφαρμογή των διεθνών κανονισμών όσο και για την ενημέρωση της δικαστικής εξουσίας, των πολιτικών, των μέσων ενημέρωσης και των πολιτών.

Κατά την ενημέρωση αυτή, τονιζόταν πως οι ειδικοί Κανονισμοί για την προστασία των ανθρώπων από τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των ηλεκτρικών δικτύων και συσκευών συντάσσονται με επιστημονική και κοινωνική υπευθυνότητα από διεθνούς κύρους επιστήμονες, οι οποίοι εκπροσωπούν όλους των αρμόδιους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς και καλύπτουν όλες τις σχετικές με το ζήτημα αυτό επιστήμες, συμπεριλαμβανομένων και των επιστημών υγείας, και πως τους Κανονισμούς αυτούς τηρεί αυστηρά η ΔΕΗ.

Στους διεθνείς αυτούς Κανονισμούς βασίζονταν και οι Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, με βάση τις οποίες εγκρίνονταν οι περιβαλλοντικοί όροι για την κατασκευή των γραμμών και υποσταθμών Μεταφοράς.

Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την αποπεράτωση της 3ης Γραμμής Μεταφοράς Βορρά-Νότου, που συντάχτηκε το καλοκαίρι 1994 από τον Γ. Κουβαράκη (Διευθυντή Κλάδου Μελετών-Κατασκευών Γραμμών Μεταφοράς της ΔΜΚΜ) και τους συνεργάτες του, υπήρξε η πρώτη περιβαλλοντική μελέτη που συντάχτηκε για εγκαταστάσεις ΔΕΗ.

Αυτά τα λίγα για την επαγγελματική δραστηριότητα του Γιάννη Βογιατζάκη στη ΔΕΗ.

Για τα άλλα, τον ακέραιο χαρακτήρα του, την αίσθηση του καθήκοντος και την ευαισθησία του για την πρόοδο της κοινωνίας μας, δεν θα μιλήσουμε.

Είναι γνωστά σε όλους εκείνους, μέσα και έξω απ’ τη ΔΕΗ, που τον γνώρισαν και που, για τις αρετές του αυτές, τον σέβονταν και τον τιμούσαν.