Ευκαιρία για την ΑΛΛΑΓΗ στη Χώρα θα μπορούσε να είναι η κρίση, αν υπήρχε υπεύθυνη ηγεσία!

Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Η Ελλάδα, για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες και να ξεπληρώσει μέρος των δανείων της, πρέπει να βρεί, από το 2010 μέχρι το 2014, περίπου 200 δισεκ. ευρώ, αλλά οι διεθνείς αγορές δεν δέχονται να την δανείσουν, θεωρώντας ότι δεν θα μπορέσει να τους επιστρέψει τα δανεικά.

Η Τρόικα μας τα δανείζει, με τους γνωστούς μνημονιακούς όρους, που συμφωνήθηκαν μετά από διαπραγματεύσεις (σκληρές και αποτελεσματικές κατά την κυβέρνηση, ανεπαρκείς κατά την αντιπολίτευση).

Οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αποδέχονται σήμερα ως μοναδική ρεαλιστική λύση, ή ως αναγκαίο κακό, τον δανεισμό από την Τρόικα και αρνούνται, ως καταστροφική για τη Χώρα, την εναλλακτική λύση της στάσης πληρωμών ή της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους.

Με συμφωνημένη τη βασική αυτή επιλογή, η κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για τη «μεγάλη αλλαγή»: η Χώρα να μετατραπεί σε μια σύγχρονη –πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά– δημοκρατία.

2. Θα αρκούσε οι πολιτικές ηγεσίες, ιδιαίτερα των δύο κομμάτων εξουσίας, να συμφωνήσουν:

- Να πουν καθαρά, χωρίς περιστροφές, ολόκληρη την αλήθεια στον λαό, να του πουν δηλαδή πως:

- η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης θα απαιτήσει πολύ χρόνο και σοβαρή συνεχή προσπάθεια, στη διάρκεια της οποίας το βιωτικό μας επίπεδο αναγκαστικά θα μειωθεί,

- η προσπάθεια αυτή πρέπει να καταβληθεί ανεξάρτητα από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει η Ευρώπη για να βοηθήσει εμάς, άλλες χώρες και τον εαυτό της,

- προϋπόθεση για την επιτυχία της προσπάθειας είναι η ανάκτηση της ανύπαρκτης σήμερα αξιοπιστίας της Χώρας,

- αν «σήμερα» δεν πάρουμε τα σκληρά μέτρα που η κατάσταση της Χώρας επιβάλλει, τα μέτρα που θα υποχρεωθούμε «αύριο» να πάρουμε θα είναι πέντε φορές σκληρότερα και οι συνέπειές τους πέντε φορές δυσμενέστερες για τον λαό.

- Να δώσουν έμπρακτο παράδειγμα θυσίας.

- Να κατανείμουν τα βάρη της κρίσης με δικαιοσύνη, μεγαλύτερα στους πλουσιότερους και μικρότερα στους φτωχότερους.

- Να εφαρμόσουν αμέσως, χωρίς βυζαντινολογίες, και χωρίς τις συνήθεις πολιτικάντικες εκπτώσεις που τα νοθεύουν, τα απαραίτητα μέτρα που απαιτούνται για:

- τη δημιουργία ενός «κράτους του Νόμου», όπου ο Νόμος θα ισχύει για όλους όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στην πράξη,

- την αποτελεσματική καταπολέμηση της διαφθοράς, που έχει διαβρώσει ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό (από χαμηλόβαθμους κρατικούς λειτουργούς μέχρι τις κορυφές της πολιτικής), χωρίς την οποία οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης είναι καταδικασμένη σε αποτυχία (ούτε οικονομική ανάπτυξη, ούτε υγεία, ούτε παιδεία, ούτε δικαιοσύνη ούτε ασφάλεια, ούτε εθνική άμυνα είναι δυνατόν να υπάρξουν σε καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς!),

- την καθιέρωση ενός φορολογικού συστήματος που θα κατανέμει τα φορολογικά βάρη δίκαια, θα συμβάλει σοβαρά στην ανάπτυξη, θα είναι το κύριο εργαλείο για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής (με κριτήριο την οικονομική κατάσταση των πολιτών και όχι με τα σημερινά άδικα και αναποτελεσματικά κριτήρια, που συνεπάγονται τα γνωστά άτοπα –για παράδειγμα, η « δημόσια και δωρεάν» παιδεία, υγεία κ.λ.π. να είναι δωρεάν για τους φοροφυγάδες και να ακριβοπληρώνονται από τους συνεπείς φορολογούμενους...) και θα δώσει τη δυνατότητα αποτελεσματικής επαναναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων,

- το χτίσιμο ενός κράτους στην υπηρεσία του πολίτη και της οικονομίας, όχι της κομματικής νομενκλατούρας και των ημέτερων (σαν αυτά που βλέπουμε και θαυμάζουμε στις άλλες δυτικές χώρες), με κατεδάφιση της σημερινής αντιλαϊκής κρατικής μηχανής, κατάργηση των άχρηστων οργανισμών, αποκρατικοποιήσεις κ.λ.π.

- την εξυγίανση των εργασιακών σχέσεων (δικαιωμάτων και υποχρεώσεων εργαζόμενων και εργοδοτών), την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων κ.λ.π.

3. Δυστυχώς, όμως, οι άρχοντες της πολιτικής και των μίντια δείχνουν να μη θέλουν ή να μη μπορούν να αλλάξουν τον κακό εαυτό τους, μείγμα ανικανότητας και ιδιοτέλειας, των τελευταίων τριάντα χρόνων:

- Οι της κυβέρνησης αποπειρώνται να ξεγελάσουν τους τροϊκανούς, αλλά και τους έλληνες πολίτες, «εφαρμόζοντας» τα (συμφωνημένα) καπιταλιστικά μέτρα με... «σοσιαλιστικό» τρόπο, κωλυσιεργώντας ή αναβάλλοντας την εφαρμογή τους...

- Οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκδίδουν επιταγές χωρίς αντίκρυσμα, υποσχόμενοι (στους ψηφοφόρους) «καλύτερες μέρες», που θα μας τις φέρουν... με την «επαναδιαπραγμάτευση» των μνημονίων (με προτάσεις που οι δανειστές μας και τα αδελφά της ευρωπαϊκά κόμματα έχουν απορρίψει για την αρχική περίοδο), την «ανάπτυξη» (με κεφάλαια ποιων δανειστών και ποιων επενδυτών;), πολεμώντας, αυτοί μόνοι, εναντίον όλων των ευρωπαϊκών κρατών και των διεθνών οικονομικών οργανισμών.

- Και οι δύο, ούτε και σήμερα που «παλεύουν» (ο καθένας μόνος του) για «να σώσουν την πατρίδα» που «βρίσκεται σε πόλεμο», δέχονται να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι να συζητήσουν πώς η καϋμένη αυτή πατρίδα θα σωθεί (έχουν όμως «έξυπνες» ιδέες, οι μεν τα δημοψηψίσματα οι δε τις εκλογές, για... να μας βάλουν πιο βαθιά στην κρίση), και οι δύο νοιάζονται και σήμερα πιο πολύ για το δικό τους συμφέρον απ’ ότι για το συμφέρον της Χώρας.

- Τα ΜΜΕ, ιδίως τα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα, συνεχίζουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, την «παράδοση» του λαϊκισμού, του εντυπωσιασμού και του αποπροσανατολισμού των πολιτών, αδιαφορώντας για τα γεγονότα, «ενημερώνοντάς» μας με τη βοήθεια πρόθυμων «σχολιαστών» που διαπρέπουν στην ημιμάθεια, τη φλυαρία, την προπαγάνδα, τον φανατισμό (λαμπρή εξαίρεση κάποιοι ανταποκριτές τους στο εξωτερικό), εκφέροντας λόγο αντιφατικό, συνοδευόμενο από σπαρακτικές κραυγές, κλαυθμούς και οδυρμούς, πονεμένες περιγραφές της δυστυχίας μας, συνθήματα και κορώνες...

4. Μέσα σε όλα αυτά, ο λαός, χτυπημένος από την κρίση, πληγωμένος από τα ψέμματα και την υποκρισία και παραζαλισμένος από την καταιγίδα των ασυνάρτητων ή αντιφατικών “μηνυμάτων”, ψάχνει με αγωνία να βρει τον δρόμο του…

Με ηγεσία, όμως, εκείνους ακριβώς που, με την ανευθυνότητα και την ανικανότητά τους, έφτιαξαν το σημερινό χαοτικό κράτος αδικίας και αναποτελεσματικότητας και που συνεχίζουν και σήμερα να συμπεριφέρονται με τον γνωστό τους ανεύθυνο τρόπο, τι ελπίδα μπορεί να υπάρξει;