Για την “κάθαρση” των κομμάτων, την (προς ίδιον όφελος) εκμετάλλευση της “σκανδαλολογίας” από κόμματα και ΜΜΕ και την υποχρέωση των αρμόδιων (υπουργών και άλλων) να παίρνουν αποφάσεις, ανεξάρτητα από το “τι θα φωνάξει κάποιος”

(Επιστολή του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου, που δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” στις 19.6.10)

Κύριε Διευθυντά,

Τρεις παρατηρήσεις για την «κάθαρση», τη «σκανδαλολογία» και το ΣΔΟΕ, με αφορμή το άρθρο σας με τίτλο «Η σκανδαλολογία ως μοχλός διαφθοράς» («Κ» 26.5.2010).

α. Το να πάει κάποιος πολιτικός που παρανόμησε φυλακή, με απόφαση της Δικαιοσύνης, είναι κάτι το αυτονόητο σε μια ευνομούμενη χώρα και δεν μπορεί να θεωρηθεί κάθαρση.

Πέραν τούτου, η «κάθαρση» αυτού του τύπου δεν κρύβει απλώς «πολλές νάρκες και παγίδες», αλλά είναι, όπως η εμπειρία τόσων χρόνων έχει δείξει, και εντελώς ατελέσφορη.

Ουσιαστική κάθαρση του πολιτικού μας βίου, που πραγματικά χρειάζεται ο τόπος, θα επιτευχθεί μόνο εάν και όταν οι πολιτικές ηγεσίες απομακρύνουν από τα κόμματα όλα εκείνα τα στελέχη τους –πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, στελέχη δημόσιων υπηρεσιών (κεντρικών και περιφερειακών)– που πλούτισαν από την «πολιτική», που χωρίς τα εισοδήματά τους να το δικαιολογούν διάγουν πολυτελή βίο, που μέσα σε λίγα χρόνια πέρασαν από την «έντιμον πενίαν» στην προκλητική χλιδή. Ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι πολιτικές ηγεσίες (το δείχνουν ακόμα και τα ψευδεπίγραφα «πόθεν έσχες»), όπως γνωρίζουν και πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αφού το έχουν ήδη εφαρμόσει σε κάποιες χτυπητές περιπτώσεις στελεχών τους.

Όσοι πολιτικοί δεν πράξουν αυτό που «οφείλουν και δύνανται» ας θυμούνται πως «σιωπούντες συναινούν», πως συναινούντες γίνονται συνένοχοι και πως, ως συνένοχοι, χάνουν το δικαίωμα να λένε: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι»!

β. Για τη σκανδαλολογία που ενεργεί διαλυτικά και ισοπεδωτικά, και που «σίγουρα δεν οφελεί πολιτικά κανέναν», υπεύθυνα δεν είναι μόνο τα κόμματα αλλά και τα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και έντυπα.

Αμέσως μόλις εμφανιστεί μια υπόθεση, και πριν καν προχωρήσει κάποια υπεύθυνη έρευνα, η υπόθεση βαφτίζεται ανεπιφύλακτα «σκάνδαλο» και αρχίζει το μακρύ –και επωφελές για την τσέπη ή την επαγγελματική προώθηση κάποιων– σίριαλ των τηλεοπτικών δικών και των επιπόλαιων δημοσιεύσεων. Όπου προσβάλλεται και καταλύεται κάθε έννοια σοβαρότητας και δικαιοσύνης (με μάρτυρες, ψευδομάρτυρες ή κατηγορούμενους να αοριστολογούν ή να «συμπεραίνουν» και με παρουσιαστές να βαφτίζουν τα λεγόμενά τους «καταγγελίες» ή «αποκαλύψεις» και, με τα γνωστά επικοινωνιακά τρυκ, άλλους να «ξεκάνουν» και άλλους να απαλλάσσουν).

γ. Για το ότι οι «επιδρομές του ΣΔΟΕ σε συγκεκριμένα πρόσωπα», χωρίς να «διαχωρίζεται το ποινικώς κολάσιμο από το μεμπτό», θα προκαλέσουν «πολλές παρενέργειες» και ότι «θα είναι πολύ λίγοι εκείνοι που θα τολμήσουν να βάλουν την υπογραφή τους σε μια απόφαση όταν θα ξέρουν ότι την επόμενη μέρα κάποιος θα τους φωνάξει ‘κλέφτες’»:

Πρώτο, (υποθέτω πως) ο Νόμος υποχρεώνει το ΣΔΟΕ να ενεργεί ελέγχους και δίνει στον ελεγχόμενο το δικαίωμα να αμυνθεί (νομίμως) αν το ΣΔΟΕ, αντί ελέγχου, ενεργήσει «επιδρομή».

Δεύτερο, ο έλεγχος των ελεγκτικών οργάνων προηγείται , λογικώς και χρονικώς, της απόφασης για το ποινικώς κολάσιμο.

Τρίτο, και το σπουδαιότερο, αλίμονο αν αποδεχθούμε οι αποφάσεις των αρμοδίων (υπουργών ή άλλων) να εξαρτώνται από το τι «θα φωνάξει κάποιος». Εξ’ άλλου, εδώ που έχουμε φτάσει, την επόμενη μέρα κάποιος («εκπρόσωπος» θιγόμενων συμφερόντων ή άλλος) «θα τους φωνάξει ‘κλέφτες’», ό,τι και να υπογράψουν (ή να μην υπογράψουν) οι αρμόδιοι.