Ρωτάμε τους δημοσιογράφους-διαμορφωτές της κοινής γνώμης

(κες Τρέμη, Στάη, Χούκλη, κ.κ. Πρετεντέρη, Τσίμα, Χατζηνικολάου, Καμπουράκη, Οικονομέα, Λυριτζή, Οικονόμου, Παπαδάκη

και όποιον άλλο δημοσιογράφο θελήσει να απαντήσει...)

(του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου)

Α. Πώς μας ενημερώνουν για την κρίση κάποιοι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ

1. Διερωτώνται, προβληματίζονται και απαντούν, κατά τις επιθυμίες τους, για ζητήματα για τα οποία έχουν από καιρό δοθεί πλήρεις και σαφείς απαντήσεις:

(α) «Ποιο είναι το έργο που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πότε θα διεξαχθούν οι πρόωρες εκλογές;».

Λες και δεν έχουν διαβάσει την ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας της 6^ης Νοεμβρίου, που αναφέρει πως το έργο της κυβέρνησης είναι η «υλοποίηση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26^ης Οκτωβρίου” και πως οι εκλογές θα γίνουν “αμέσως μετά την υλοποίηση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26^ης Οκτωβρίου”.

(β) «Τα μέτρα θα πρέπει να παρθούν από την κυβέρνηση Παπαδήμου ή από την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές;», «Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει τα μέτρα, αφού δεν έχει λαϊκή εντολή;», «Πώς θα τα εφαρμόσει ένα κόμμα που δεν τα έχει στο πρόγραμμά του;».

Λες και δεν ξέρουν ότι τα μέτρα θα συμφωνηθούν κατά τις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης Παπαδήμου-Τρόικας και θα εφαρμοστούν από τις μετά τις εκλογές κυβερνήσεις.

Λες και πιστεύουν ότι η Τρόικα θα μας δανείσει 130 δισεκ. ευρώ, χωρίς να απαιτήσει και να πάρει, από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, τις δεσμεύσεις εκείνες που θα την πείσουν ότι τα μέτρα που θα συμφωνηθούν κατά τις διαπραγματεύσεις Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου θα εφαρμοστούν και μετά τις εκλογές.

(γ) «Γιατί η Τρόικα μας επιβάλλει κάθε τρεις μήνες μέτρα επί μέτρων;» και «ποιες θα είναι οι κόκκινες γραμμές των κομμάτων στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα για τα μέτρα;».

Λες και δεν ξέρουν ότι πρόσθετα μέτρα επιβάλλονται, επειδή εμείς δεν εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει.

Λες και δεν ξέρουν ότι οι «κόκκινες γραμμές» θα μπούν, δυστυχώς, όχι από μας αλλά από την Τρόικα και ότι σ’ εμάς δεν απομένει, πάλι δυστυχώς, παρά να τις δεχτούμε ή να τις απορρίψουμε (και να ψάξουμε τότε να βρούμε αλλού κάποιο καλύτερο πακέτο «μέτρων-δανείου 130 δισεκ. ευρώ»!).

2. Άλλα υποστηρίζουν σήμερα και άλλα αύριο.

(α) Δημοσιογράφος Α΄ στις 8.8.11: “Το σωσίβιο που μας πέταξαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας πριν από λίγες ημέρες ήταν μάλλον το τελευταίο! Απλώς κερδίσαμε χρόνο για να προχωρήσουμε στις αλλαγές που απαιτούνται, ώστε να σταθούμε σύντομα ξανά όρθιοι στα πόδια μας. Αν δεν το πράξουμε ούτε τώρα, αν κλωτσήσουμε και αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα οδηγηθούμε στην πλήρη και οριστική κατάρρευση. Στην οικονομική και πολιτική χρεοκοπία!”.

Ο ίδιος δημοσιογράφος στις 14.11.11: (Η υπό υπό τον κ. Παπαδήμο κυβερνητική συνεργασία) “επιδιώκει την παράταση και πιθανόν τη σκλήρυνση της μνημονιακής πολιτικής, που μας οδήγησε μέχρι εδώ, και την κάμψη των αντιστάσεων, που αυτή προκαλεί!”

(β) Δημοσιογράφος Β΄ στις 2.1.12: «Μέσα στις μαύρες προγνώσεις των ημερών εγώ διακρίνω και μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Επειδή για πρώτη φορά από το 2009 η χώρα έχει μπροστά της έναν σαφή οδικό χάρτη. Ενα σχέδιο, αν προτιμάτε, το οποίο προέκυψε κάτω από το βάρος των περιστάσεων. Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο προβλέπονται η προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, η νέα δανειακή σύμβαση και η μείωση του χρέους με την ανταλλαγή ομολόγων. Με άλλα λόγια, η χώρα θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει ένα πλαίσιο σταθερότητας και ασφάλειας για κάποια χρόνια. Η κυβέρνηση που θα προκύψει από αυτές τις εκλογές θα αναλάβει με νωπή λαϊκή εντολή να διαχειριστεί μια νέα και πιο σταθερή κατάσταση. Με άλλα λόγια, και αν όλα εξελιχθούν ομαλά, την Πρωτομαγιά του 2012 και σε τέσσερις μήνες από σήμερα μπορούμε να έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό.Η χώρα βεβαίως θα εξακολουθεί να γονατίζει από το χρέος, την ύφεση, την ανεργία και τους φόρους - αυτά δυστυχώς δεν αλλάζουν από τη μία ημέρα στην άλλη. Αλλά θα έχει αποκτήσει μια βιώσιμη προοπτική - ό,τι ακριβώς αναζητεί εδώ και μία διετία”.

Ο ίδιος δημοσιογράφος στις 3.1.12: «Διότι ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος κι αυτό που παρουσιάστηκε ως μονόδρομος απλώς βούλιαξε την Ελλάδα. Θα κάνουμε κάτι άλλο; Θα πάμε διαφορετικά; Θα διαμορφώσουμε ένα καινούργιο πλαίσιο, μια νέα πολιτική; Να μη βαφτίζουμε μονόδρομους τους γκρεμούς. Και στο κάτω κάτω, αν κάποιοι θεωρούν λύση τον χορό του Ζαλόγγου, δεν χρειάζεται να στείλουμε την Εθνική Ελλάδος. Ας χορέψουν μόνοι τους”.

3. Ανακαλύπτουν... συνωμοσίες των δανειστών μας και των «εγχώριων συνοδοιπόρων τους».

“Το σημαντικό είναι ότι βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη σχέδιο ποδηγέτησης των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, από τους δανειστές μας και τους εγχώριους συνοδοιπόρους τους... Η στόχευση είναι απλή. Επιθυμούν και επιδιώκουν με όλους τους τρόπους την παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, ώστε να «κλειδώσει» η οικονομική πολιτική που θα εφαρμοσθεί τουλάχιστον μέχρι το 2015”, μας ενημερώνει με άρθρο του γνωστός δημοσιογράφος.

Μα, αγαπητέ δημοσιογράφε, δεν έχεις αντιληφθεί πως έχει ήδη συμφωνηθεί από τα τρία κόμματα (στις συσκέψεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) “η οικονομική πολιτική που θα εφαρμοσθεί τουλάχιστον μέχρι το 2015” να “κλειδώσει” κατά τη θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου;

4. Δεν υποστηρίζουν επαρκώς την απαίτηση των πολιτών για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στα μέτρα (για φορολογία και μισθούς/συντάξεις) και για ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ θυσίας (από την ηγεσία του τόπου).

(α) Δεν ασκούν τη δέουσα αυστηρή κριτική απέναντι στους πολιτικούς που δείχνουν να μην έχουν διάθεση να τα βάλουν με τη φοροδιαφυγή και εμφανίζονται να αντιδρούν σε προσπάθειες άλλων που θέλουν να την πολεμήσουν.

Μιλούν βεβαίως για την ανάγκη “πάταξης της φοροδιαφυγής” και “τιμωρίας των φοροφυγάδων”, μόλις όμως προταθεί κάποιο συγκεκριμένο μέτρο (μείωση αφορολόγητου ορίου, κριτήρια διαβίωσης, κατάλογος μεγάλων φοροφυγάδων, έλεγχος των καταθέσεων των πολιτικών στο εξωτερικό…), αρχίζουν αμέσως την “αντίσταση” με τις γνωστές δικαιολογίες (την “αδικία” ή την “αναποτελεσματικότητα” του μέτρου, τα προσωπικά δεδομένα, το άκαιρο της εφαρμογής του…).

(β) Αναφέρονται στα μέτρα λιτότητας ως «οριζόντια» μέτρα, σπανίως ως «άδικα». Ως «επώδυνα» (για όλους γενικώς) και όχι ως εξοντωτικά για τους φτωχούς, οδυνηρά για τους λιγότερο φτωχούς, δυσβάστακτα για τους ευπορότερους και ανύπαρκτα για τους πλουσιότερους.

Βάζουν στο ίδιο τσουβάλι πλούσιους και φτωχούς και δεν ασχολούνται ποτέ με το “πόσα μένουν” μετά το “οριζόντιο” κόψιμο μισθών/συντάξεων.

Με “οριζόντια” μείωση 25%, στους μισθωτούς/συνταξιούχους των 3.000 ως 10.000 € μένουν 2.250 ως 7.500 €, ενώ σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ των 500 ως 1.000 € δεν τους μένουν παρά 375 ως 750 €!

ΕΚΕΙΝΟΙ, λοιπόν, και Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ “δεν αντέχουν άλλο”, όχι “εσείς κι εμείς”, κύριοι δημοσιογράφοι των από τηλεοράσεως θρήνων και του ‘μαζί πεινάμε’ ”!

(γ) Δεν προβάλλουν τη σοβαρή ανάγκη να υπάρξει ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΘΥΣΙΑΣ (όχι “μείωση αποδοχών” με το γενικής εφαρμογής “οριζόντιο” ποσοστό, ή κάτι περισσότερο) από την πολιτική, οικονομική, δημοσιογραφική, εκλησιαστική ηγεσία του τόπου (και ιδιαίτερα από εκείνη με τις δεκάδες ακίνητα και τις καταθέσεις των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ).

5. Διατυπώνουν συνήθως τον «κατά του μνημονίου» λόγο τους με αοριστολογίες ή κοινοτοπίες και με προπαγανδιστικά ή λαϊκίστικα συνθήματα και βαρύγδουπες ή σκωπτικές/ απαξιωτικές εκφράσεις:

(Ο τόπος χρειάζεται) «μια νέα πολιτική», «ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης”, “ένα άλλο υγιές και παραγωγικό μοντέλο”, «ένα ριζικό νοικοκύρευμα», «μια σφαιρική πολιτική», «βιώσιμη ανάπτυξη», «στροφή στην πραγματική οικονομία», «αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων»...

«Αυτοί οι κύριοι της Τρόικας έχουν βαλθεί να καταστρέψουν τον τόπο», «Η Τρόικα μας εκβιάζει”, «Η Τρόικα μας επιβάλλει περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας», “(Είμαστε) με τους δανειστές ή με την Ελλάδα;”, «οι φοβισμένες κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης», «ο φίλος σου ο Πωλ», «ο πώς τον λένε της Τρόικας»...

Β. Επειδή με όλα αυτά έχουμε μπερδευτεί και βρισκόμαστε σε σύγχυση ρωτάμε τους δημοσιογράφους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, τις κες Τρέμη, Στάη, Χούκλη και τους κ.κ. Πρετεντέρη, Τσίμα, Χατζηνικολάου, Καμπουράκη, Οικονομέα, Λυριτζή, Οικονόμου, Παπαδάκη αλλά και όποιον άλλο δημοσιογράφο θελήσει να απαντήσει:

Τι μας προτείνετε τελικά;

Το ανέφικτο «Ναι στην παραμονή μας στην Ευρωζώνη αλλά όχι στα μέτρα (όπως θα απαιτηθούν μετά τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα)», το εφικτό «Ναι και στα δύο (παραμονή στην Ευρωζώνη και μέτρα όπως θα απαιτηθούν μετά τις διαπραγματεύσεις)», ή το καταστροφικό «Όχι στην παραμονή μας στην Ευρωζώνη»;