Φτάνει πια!

Σταματήστε να βρίζετε τους δικαστές και να τους αποδίδετε “προθέσεις”!

(του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου)

1. Ο εισαγγελείς στους οποίους είχε ανατεθεί η έρευνα των καταγγελιών για αυθαίρετη αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 από την ΕΛΣΤΑΤ, το φθινόπωρο 2010, έκριναν ότι έπρεπε να σταματήσουν την έρευνα και να διαβιβάσουν “αμελλητί” τον φάκελο της υπόθεσης στην προϊστάμενη αρχή τους, όταν, κατά τη γνώμη τους, προέκυψαν “στοιχεία τα οποία σχετίζονται” με υπουργούς της τότε κυβέρνησης, προκειμένου η προϊστάμενη αρχή τους να αποφασίσει αν ο φάκελος της υπόθεσης θα διαβιβαστεί ή όχι στη Βουλή.

Στην πράξη αυτή των εισαγγελέων αντέδρασαν με οργή ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ Π. Μπεγλίτης και οι υπουργοί Γ. Παπακωνσταντίνου, Δ. Ρέππας, Α. Λοβέρδος, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Α. Διαμαντοπούλου και Μ. Χρυσοχοϊδης, με τις γνωστές, από ανόητες ως υβριστικές, δηλώσεις τους.

2. Ρωτάμε τους κ.κ. Μπεγλίτη, Παπακωνσταντίνου, Ρέππα, Λοβέρδο, Χρυσοχοϊδη και τις κες Ξενογιαννακοπούλου και Διαμαντοπούλου:

(α) Tι παραπάνω από το καθήκον τους, σύμφωνα με ρητή επιταγή του Συντάγματος (άρθρο 86, παρ. 2, εδάφ. β), έπραξαν οι εισαγγελείς, διαβιβάζοντας “αμελλητί” τον φάκελο της υπόθεσης ΕΛΣΤΑΤ στην προϊστάμενη εισαγγελική αρχή και διατυπώνοντας την πρότασή τους, προκειμένου αυτή να αποφασίσει αν θα στείλει τον φάκελο στη Βουλή ή όχι;

Αλήθεια, γιατί δεν απαιτείτε και σήμερα, οι εισαγγελείς που διεξήγαγαν την έρευνα (και όχι η προϊστάμενη αρχή τους) να αποφασίσουν αν θα πρέπει να διαβιβαστεί ή όχι στη Βουλή ο φάκελος της ΕΛΣΤΑΤ, όπως απαιτούσατε το Φθινόπωρο 2008 για την υπόθεση Βατοπεδίου, σούρνοντας, τότε, τα μύρια όσα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά, που δεν συμφωνούσε μαζί σας;

Ή μήπως παρέλκει πλέον οποιαδήποτε απόφαση της ανώτερης εισαγγελικής αρχής για το αν η πρόταση των εισαγγελέων είναι θεμελιωμένη ή όχι (και συνακόλουθα αν ο φάκελος της υπόθεσης θα διαβιβαστεί ή όχι στη Βουλή) αφού το έχετε ήδη αποφασίσει εσείς, οι “ενδιαφερόμενοι”, κρίνοντας την “ιδίαν υμών υπόθεση”;

(β) Είναι ηθικό, και πολιτικά σωστό, να αποδίδετε “προθέσεις” και σκοπιμότητες στους εισαγγελείς, λέγοντας ότι “γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστεί από προσώπου πολιτικής γης ο Γ. Παπανδρέου”, “αυτά που γίνονται και με τον τρόπο που γίνονται από τους συγκεκριμένους εισαγγελείς κρύβουν από νομική ιδεοληψία έως πολιτικό παιχνίδι”, “το πρόβλημα και οι πρωταγωνιστές αυτή τη στιγμή είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι εισαγγελείς” και μιλώντας για “άσκοπες και άτοπες ενέργειες”, “περίεργο χρόνο που επέλεξαν”, “αθεμελίωτη” πρόταση…;

Αυτά που μόλις πριν από ένα μήνα λέγατε (“η Δικαιοσύνη πρέπει να εφαρμόζει τον Νόμο με τον ίδιο τρόπο για όλους” κ.λ.π.), απαντώντας σε αιτιάσεις για την απόφαση προφυλάκισης του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου και τον χρόνο που είχε εκδοθεί (μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Ρωσσίας Πούτιν και λίγο πριν από τα Χριστούγεννα), ισχύουν και για την πρόσφατη απόφαση των εισαγγελέων για την ΕΛΣΤΑΤ ή όχι;

Μας περνάτε για τόσο ηλίθιους, ώστε να πιστέψουμε πως τις «κακές» προθέσεις τις έχουν οι εισαγγελείς και τις «καλές» εσείς οι πολιτικοί;

(γ) Γιατί, κε Μπεγλίτη, μας παραπλανάτε, μπερδεύοντας στη δήλωσή σας δύο διαφορετικές υποθέσεις; Δεν γνωρίζετε ότι άλλη είναι η υπόθεση των καταγγελιών των δύο εισαγγελέων που αρχειοθετήθηκε και άλλη η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ;

(δ) Δεν έχετε ακόμα καταλάβει ότι έχουμε πλέον μάθει καλά πώς παίζεται το παιχνίδι σε βάρος των δικαστών, κάθε φορά που οι αποφάσεις τους δεν σας “βολεύουν”;

- Με ύβρεις που βαφτίζονται “κριτική” και με “διάλογο” χωρίς γνώση των στοιχείων της υπόθεσης, στο πόδι, στα πρωϊνά ή βραδυνά τηλεδικεία, συνήθως μεταξύ ημιμαθών, αδιάβαστων, κακόπιστων, ιδιοτελών…

- Με ανοίκειους χαρακτηρισμούς για τους δικαστές (“επίορκοι», «κομματικές μαριονέτες», «δικαστές που εκτελούν τα σχέδια που σχεδιάζονται σε κομματικά υπόγεια», «δικαστές που χρησιμοποιούνται ως νομικό πλυντήριο σκανδάλων»...).

- Με υπονοούμενα για κομματισμό και με απόδοση προθέσεων.

[- “Δικαστικό πραξικόπημα” δεν χαρακτηρίστηκε, το 2007, η μη ανακήρυξη από τον Άρειο Πάγο της Φ. Γεννηματά λόγω κωλύματος εκλογιμότητάς της;

- Ως απορρέουσα από “συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση συγκεκριμένης κατεύθυνσης” και “ολισθηρό πισωγύρισμα που κινείται σε ακροδεξιά λογική”, δεν χαρακτηρίστηκε η απόφαση του Δ΄ Τμήματος του Σ.τ.Ε που κήρυξε αντισυνταγματικό τον ν. 3838/2010–επειδή, κατά την κρίση των δικαστών, αντέβαινε σε εννέα άρθρα του Συντάγματος;

- Για έλλειψη “αυτοσεβασμού” των δικαστών του Αρείου Πάγου και “σεβασμού της κοινωνίας” προς αυτούς δεν μίλησε, τον Απρίλιο 2011, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης, επειδή η Ολομέλεια απέρριψε το αίτημά του για ακύρωση της απόφασης του Ανωτάτου Συμβουλίου να μη θέσει σε προσωρινή αργία τον ανακριτή Ν. Ζαγοριανό;].

Σε ποια ευνομούμενη χώρα δεν θα γινόταν «σεισμός» και δεν θα είχαν εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή εκείνοι που θα τολμούσαν να εκστομίσουν τέτοιες ύβρεις και υπαινιγμούς κατά δικαστών;

3. Είναι πολύ να απαιτήσουμε:

- Οι έλληνες πολιτικοί να συμπεριφέρονται απέναντι στους δικαστές όπως συμπεριφέρονται οι πολιτικοί όλων των ευνομούμενων χωρών;

[Έχουμε δεί τον πρόεδρο Κλίντον να τιμωρείται µε χρηµατικό πρόστιµο από δικαστή Δικαστηρίου χαμηλού βαθμού “για ασέβεια προς το Δικαστήριο”, τον Αλ Γκορ να χάνει την προεδρία των ΗΠΑ με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, τον πρωθυπουργό Μπλερ να ανακρίνεται από αστυνοµικούς μετά από δικαστική απόφαση, βρεττανούς βουλευτές να τιμωρούνται από δικαστές για παράλειψη δηλώσεων διαφόρων (μικρο)ποσών στις φορολογικές τους δηλώσεις, τον πρωθυπουργό Βιλπέν να ανακρίνεται από δικαστές, τον πρόεδρο Σιράκ, τον πρωθυπουργό Αντρεότι, τον πρόεδρο Κατσάβ, τον πρωθυπουργό Όλµερτ να δικάζονται από δικαστές…

Και δεν έχουμε δεί κανέναν απ’ αυτούς να αμφισβητεί τις προθέσεις των δικαστών, να εκφράζεται ανοίκεια γι’ αυτούς, να τους υβρίζει ή να τους ειρωνεύεται.]

- οι δικαστές να αποφασίζουν µε µοναδικό γνώµονα τον Νόµο και τη συνείδησή τους, αγνοώντας «προσδοκίες» πολιτικών ή ΜΜΕ, πολιτικές σκοπιµότητες, το “κοινό αίσθημα”, δηµοσκοπήσεις κ.τ.τ.;

- οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ να µην αναµένουν από τους δικαστές να ικανοποιούν τις δικές τους «προσδοκίες», αλλά να αποδέχονται τις αποφάσεις των Δικαστών, είτε είναι υπέρ είτε εις βάρος τους, χωρίς τα συνήθη, ανάλογα με την περίπτωση, επαινετικά ή επικριτικά σχόλια;