Η επιλογή της Χώρας περιορίζεται σήμερα σε δύο μόνο λύσεις:

(α) την αποδοχή των προτάσεων της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ και

(β) την απόρριψή τους και την επιλογή κάποιας μορφής χρεοκοπίας.

Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, πλειοψηφία των ΜΜΕ και συνδικαλιστές καμώνονται ακόμα και σήμερα πως τον πρώτο λόγο στα οικονομικά ζητήματα της χώρας μας εξακολουθούν να έχουν, και μετά την υπογραφή του Μνημονίου, οι πολιτικοί μας και όχι οι δεκάξι κυβερνήσεις των άλλων χωρών της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, μέσω της γνωστής μας Τρόικας.

Συγχρόνως, πιστεύουν ότι διαθέτουν την ικανότητα να ξεγελούν όχι μόνο τους έλληνες πολίτες αλλά και τους «κουτόφραγκους» και τα «αμερικανάκια».

Οι μεν αθετώντας όσα οι ίδιοι επισήμως έχουν συμφωνήσει, οι δε εφευρίσκοντας ουτοπικές πολιτικές «επαναδιαπράγματευσης» των συμφωνιών, οι τρίτοι λαϊκίζοντας ασύστολα και βαυκαλίζοντάς μας με ψεύτικες ελπίδες για «κόκκινες γραμμές» κ.τ.τ. και οι τελευταίοι επιχειρώντας την κατάργηση του Νόμου και την εφαρμογή του «δίκαιου» της συντεχνίας.

2. Με τα τελευταία γεγονότα, όμως, τα ψέμματα τελείωσαν για όλους!

Η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ έδειξαν οριστικά ποιος κάνει κουμάντο στη σημερινή κατάσταση ακραίας κρίσης, επαναλαμβάνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο αυτά που τόσες φορές μέχρι σήμερα μας έχουν πει:

- Κανείς δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Αν επιθυμείτε τη βοήθεια μας, θα πρέπει να εφαρμόσετε τα συμφωνημένα, χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς την εφαρμογή των συμφωνημένων, βοήθεια δεν θα υπάρξει.

- Τα λεφτά δεν τα χαρίσαμε στην Ελλάδα. Της τα δανείσαμε (γι’ αυτό και τα θέλουμε πίσω).

3. Μ’ αυτά τα δεδομένα, η «καθαρή λύση» σήμερα δεν είναι η «επαναδιαπραγμάτευση» των συμφωνιών (ανέφικτη, μετά τις κατηγορηματικές δηλώσεις τόσων πολλών της Ευρωζώνης) ούτε οι εκλογές (τι θα γινόταν με την υλοποίηση των αποφάσεων της 21^ης Ιουλίου, αν προκηρύσσονταν εκλογές, και τι θα άλλαζε με τις εκλογές, αφού η Ευρωζώνη έχει αποκλείσει την «επαναδιαπραγμάτευση» των συμφωνηθέντων;).

Οι «καθαρές λύσεις» σήμερα είναι δύο και μόνο δύο: Η αποδοχή των προτάσεων της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, η μία, και η απόρριψή τους και, συνακόλουθα, η αναζήτηση της λιγότερο επώδυνης μορφής χρεοκοπίας, η άλλη.

4. Καθήκον των πολιτικών, των ΜΜΕ, των συνδικαλιστών, αλλά και του κόσμου της διανόησης, είναι σήμερα:

- Να πουν στον λαό καθαρά, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, ποια απ’ τις δύο αυτές λύσεις έχουμε συμφέρον να επιλέξουμε.

- Να του πουν ακόμα πως η ανόρθωση της Χώρας θα απαιτήσει χρόνο και επώδυνη προσπάθεια, οποιαδήποτε κι αν είναι η λύση που θα επιλεγεί.

- Να επιβάλουν την επώδυνη προσπάθεια όχι μόνο στους αδύνατους αλλά σε όλους χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, αρχίζοντας από τους φοροφυγάδες, μεγάλους και μικρούς [αφήνοντας κατά μέρος τις ψευτοδικαιολογίες για «αδυναμίες του φοροεισπρακτικού μηχανισμού» κ.τ.τ. (Ο Γ. Φλωρίδης, προς τιμή του, απαντώντας σε επίμονες ερωτήσεις σε τηλεοπτική εκπομπή «γιατί τόσα χρόνια, παρά τις διακηρύξεις των πολιτικών, δεν πατάσσεται η φοροδιαφυγή», επανέλαβε τρεις φορές: «Δεν θέλουμε»!)].

Μόνο μια τέτοια συμπεριφορά θα μπορούσε να κάνει τον λαό να δείξει ανοχή στα επώδυνα αναγκαία μέτρα και θα εγγυόταν, μαζί με την απαραίτητη «τεχνοκρατική» βοήθεια της Τρόικας, την έξοδο από την κρίση και την ανόρθωση της Χώρας.