Έλλειμμα ευθυκρισίας στην ιεράρχηση αξιών

(Άρθρο του Ραφαήλ Παπαδόπουλου, ομότιμου καθηγητή Θερμοδυναμικής, που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» στις 26.4.2011)

Τον Δεκέμβριο του 1999, στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.) η Ελλάδα συμφώνησε στην ανακήρυξη της Τουρκίας ως υποψηφίας για ένταξη στην Ε.Ε. χωρίς να θέσει θέμα άρσεως του casus belli.

Η «συγκατάβαση» αυτή εξηγήθηκε τότε με το ότι, ύστερα από ελληνική απαίτηση, η Ελλάδα και η Τουρκία δεσμεύτηκαν απέναντι στην Ε.Ε. για την από κοινού παραπομπή όλων των εκκρεμών διαφορών τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εντός πενταετίας.

Αυτό σημαίνει πως η Ε.Ε. υπελόγιζε πως οι ελληνοτουρκικές διαφορές θα είχαν διευθετηθεί και αποτελέσει Διεθνή Συνθήκη, πριν από την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας.

Παρ' όλα αυτά, τον Ιούνιο του 2004, ο Ελληνας πρωθυπουργός εδήλωσε στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. πως η Ελλάδα και η Τουρκία απαλλάσσουν εαυτές απ' την υποχρέωση προσφυγής στη Διεθνή Διαιτησία γιατί πιστεύουν πως όλες οι διαφορές τους θα επιλυθούν με διμερείς διαπραγματεύσεις.

Εν έτει 2011, το μόνο υπό διερεύνηση στοιχείο στις διερευνητικές, όπως ονομάζονται, συνομιλίες αφορά στην κατεύθυνση της επεκτάσεως των «γκρίζων ζωνών» των αμφισβητήσεων και των πλόων των φρεγατών της γειτονικής χώρας στο Αιγαίο.

Η διαπίστωση αυτή υπογραμμίζει το ότι η δική μας πλευρά προσέφερε, επί δεκαετίες, άλλοθι στην τουρκική αμφισβήτηση του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης, αλλά και του Δικαστηρίου της Χάγης, σε θέματα νησιών, υφαλοκρηπίδας και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Και εξηγεί επίσης την ανυπόληπτη αντίφαση ότι η χώρα διαπραγματεύεται τον καθορισμό της ΑΟΖ με την Αλβανία στο Ιόνιο, αλλά μόνο της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και, σε αντίθεση με Λίβανο, Συρία και Ισραήλ, αρνείται να προχωρήσει στον καθορισμό της ΑΟΖ Ελλάδας - Κύπρου.

Τα γεγονότα αυτά καταδεικνύουν πως η κοινωνία μας υποφέρει από ελλείμματα ευθυκρισίας στην ιεράρχηση αξιών και προτεραιοτήτων, τα οποία πλήττουν την αξιοπιστία της.

Τα ελλείμματα αυτά αποτελούν τη βάση της «πολιτικής κουλτούρας» της Μεταπολιτεύσεως -του ψευδαισθησιακού και ανυπόληπτου καταναλωτισμού με δανεικά και των συναφών φοβικών συνδρόμων- με κυρίαρχες εκφάνσεις τη σημερινή κατάσταση στα ελληνοτουρκικά και την οικονομία μ' αυτή την ιεράρχηση και σειρά επικινδυνότητας.