Καταγγελία Συνθήκης Ζυρίχης

(Άρθρο του Ραφαήλ Παπαδόπουλου, ομότιμου καθηγητή Θερμοδυναμικής, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κύπρου “Ο Φιλελεύθερος” στις 27.1.13)

Ο Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιουλ, στην πρόσφατη ομιλία του προς τους Τούρκους πρεσβευτές, είπε πως η Τουρκία έχει νόμιμα δικαιώματα στις ενεργειακές πηγές της Ανατολικής Μεσογείου.

Τα νόμιμα δικαιώματα προβλέπονται βέβαια από τον Νόμο δηλαδή το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης του 1982 σύμφωνα με το οποίο η διευθέτηση διαφορών μεταξύ γειτονικών χωρών αποτελεί δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Η Τουρκία δεν μπορεί να ασκήσει τα εκ του Νόμου δικαιώματά της γιατί δεν έχει, μέχρι σήμερα, αναγνωρίσει ούτε τον Νόμο ούτε τη δικαιοδοσία του αρμοδίου Δικαστηρίου. Προφανώς η Τουρκία θεωρεί πολύ βαρύ το τίμημα της αναγνωρίσεως της διεθνούς νομιμότητας και υπολογίζει σε αλλαγή του πολιτικού κλίματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με στόχο να αναγκαστούν η Ελλάδα και η Κύπρος σε υποχωρήσεις, μέσω των λεγομένων διερευνητικών διαπραγματεύσεων με απειλές όπως το casus belli που υφίσταται από το 1993.

Παρόλο που οι τουρκικές προθέσεις –όπως και οι αδυναμίες– είναι προφανείς, η δική μας πλευρά δεν μπόρεσε –ή δεν θέλησε– να τις αξιοποιήσει για να επιτύχει αυτό που διακηρύσσει –την τοποθέτηση δηλαδή του Κυπριακού στην πραγματική του βάση ως θέμα εισβολής-κατοχής και συνεχιζόμενου εποικισμού.

Αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται με δηλώσεις περί του αναχρονισμού των Εγγυήσεων, κυρίαρχων Βάσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων των αυτοκλήτων Εγγυητριών Δυνάμεων, αλλά με κοινή προσφυγή/καταγγελία από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας εναντίον των Συνθηκών της Ζυρίχης που αποτελεί τη νομική βάση του αναχρονισμού. Και ο αποδέκτης της προσφυγής αυτής είναι κατά το Διεθνές Δίκαιο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τη δικαιοδοσία του οποίου η Τουρκία θα πρέπει να αναγνωρίσει.

Το ουσιώδες εδώ είναι πως η κατάργηση των Εγγυήσεων και των δικαιωμάτων των Εγγυητριών Δυνάμεων μπορεί να γίνει μόνο με καταγγελία των Συνθηκών του 1959.