Άλλοθι για τη «μη κάθαρση»... το Σύνταγμα, ενώ λύσεις για την κάθαρση υπάρχουν!

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Πολιτικοί και ΜΜΕ μας έλεγαν μέχρι πρότινος πως για την «κάθαρση» της πολιτικής ζωής ήταν απαραίτητες οι εξεταστικές επιτροπές, που θα έβαζαν «το μαχαίρι στο κόκαλο» και θα έκαναν «να λάμψει η αλήθεια», να «αποδοθεί δικαιοσύνη» και «να πάνε κάποιοι φυλακή».

Μετά το φιάσκο στο οποίο κατέληξαν οι επιτροπές αυτές, άρχισαν να μας λένε πως για τη «μη κάθαρση» φταίει το Σύνταγμα, με την «παραγραφή» για τις αξιόποινες πράξεις των πολιτικών, ενώ συνέχισαν το τροπάρι της «κάθαρσης» που θα έρθει... όταν «πάνε κάποιοι φυλακή».

2. Η κάθαρση της πολιτικής ζωής, όμως:

(α) Δεν μπορεί να γίνει με εξεταστικές επιτροπές, που το μόνο που επιδιώκουν είναι να πληγεί ο πολιτικός αντίπαλος, να αποκομισθούν κομματικά οφέλη και να εξυπηρετηθούν επικοινωνιακές “ανάγκες”.

(β) Δεν θα έρθει ακόμη κι όταν «πάνε φυλακή» δυο και τρεις και δεκατρείς πολιτικοί!

Αν πάνε! Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για οικονομικά εγκλήματα (ξέπλυμα μαύρου χρήματος, δωροδοκία κ.τ.τ.), για τα οποία η δικαστική απόδειξη της ενοχής, ιδίως ενός προσώπου της εξουσίας, είναι από εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη και χρονοβόρα (ως γνωστό, οι δράστες τέτοιων εγκλημάτων δεν αφήνουν “ίχνη” ούτε κάνουν τη “δουλειά” τους παρουσία μαρτύρων, ο Νόμος τους παρέχει πλήθος δικαιωμάτων για την υπεράσπισή τους, το βάρος της απόδειξης το φέρει ο κατήγορος, η αμφιβολία είναι υπέρ του κατηγορουμένου, η δικαστική απόφαση πρέπει να είναι αμετάκλητη...).

(γ) Δεν μπορεί να περιμένει την τροποποίηση του Συντάγματος για την «παραγραφή» ή για άλλα ζητήματα.

Ουσιαστική κάθαρση θα επιτευχθεί μόνο αν επιχειρηθεί στο εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων. Μόνο όταν οι πολιτικές ηγεσίες απομακρύνουν από τα κόμματα εκείνα τα στελέχη τους –πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, στελέχη δημόσιων υπηρεσιών (της κεντρικής διοίκησης, της αυτοδιοίκησης και των ΔΕΚΟ)– που πλούτισαν από την «πολιτική» (που ο τρόπος ζωής τους δεν είναι αντίστοιχος με τα νόμιμα εισοδήματά τους, που μπήκαν στην «πολιτική» φτωχοί και έγιναν πλούσιοι).

Ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουν οι πολιτικές ηγεσίες ή είναι πολύ εύκολο να το βρούν, χωρίς εξεταστικές επιτροπές και δικαστικές αποφάσεις. Αρκεί να ζητήσουν από τα στελέχη τους που εμφανίζονται να ζουν πέρα από τις οικονομικές τους δυνατότητες (αυτές που δηλώνουν στην Εφορία) να αιτιολογήσουν τον (οικονομικό) τρόπο ζωής τους (με το βάρος της απόδειξης να το φέρουν τώρα οι ερωτώμενοι).

Με τέτοια ουσιαστική κάθαρση, και οι πολιτικοί του «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», που δυστυχώς μέχρι σήμερα έχουν σιωπήσει, θα πάψουν να θεωρούνται στη συνείδησή μας συνένοχοι των ένοχων συναδέλφων τους.

Άλλος τρόπος για την κάθαρση των κομμάτων δεν υπάρχει και όσοι, πολιτικοί ή δημοσιογράφοι, μας σερβίρουν ως κάθαρση τις εξεταστικές επιτροπές ή το «να πάνε κάποιοι φυλακή» μας εμπαίζουν ασύστολα.

3. Την απαίτηση «να πάνε κάποιοι (πολιτικοί) φυλακή» (όχι για να υπάρξει «κάθαρση», αλλά γιατί παρέβησαν τον Νόμο) μπορεί να την χειριστεί, και πριν από την αναθεώρηση του Συντάγματος, αποκλειστικά και μόνο η Δικαιοσύνη, χωρίς την “αρωγή” κομματικών εξεταστικών επιτροπών, αρκεί να το θελήσουν τα δύο “κόμματα εξουσίας”.

Δεν έχουν παρά να δεχθούν την πρόταση που ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Νίκος Αλιβιζάτος παρουσίασε δημόσια τον Ιούλιο 2009 (άρθρο “Ποινική ευθύνη υπουργών: υπάρχει λύση”, “Καθημερινή” 12.7.09) και που πρόσφατα υπενθύμισε σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης.

Φοβόμαστε, όμως, πως δεν θα το κάνουν, όπως δεν το έκαναν μέχρι σήμερα στις υποθέσεις Βατοπεδίου και Siemens, γιατί δεν το θέλουν.

Ας μας εξηγήσουν τουλάχιστον τα δύο κόμματα –ιδίως το κυβερνών της δημόσιας διαβούλευσης και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης– τους λόγους που δεν το θέλουν, και ας βρεθεί κάποιος καλός δημοσιογράφος να μας λύσει την απορία πώς, τόσο καιρό, δεν έτυχε κανένας τους στα ΜΜΕ να σχολιάσει την πρόταση Αλιβιζάτου.