Αν πραγματικά τα δύο κόμματα εξουσίας θέλουν «να σώσουν την πατρίδα» από μια καταστροφή...

(Επιστολή του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου, που στάλθηκε στην “Καθημερινή” στις 6.5.2010)

Ας μου επιτραπούν λίγες σύντομες σκέψεις για την οδυνηρή κρίση που περνάει η Χώρα και για το χρέος των κομμάτων στην προσπάθεια για το ξεπέρασμά της.

(α) Για το σημερινό δημοσιονομικό εκτροχιασμό, απότοκο του γενικού ηθικού, πολιτικού και οικονομικού ξεχαρβαλώματος της Χώρας, ευθύνονται κυρίως τα δύο κόμματα που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα οποία, όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο κ. Στάμος Ζούλας, «χρησιμοποίησαν τις ίδιες μεθόδους και συμπεριφορές στη διακυβέρνηση του τόπου».

Για το τελικό αποτέλεσμα της διαχείρισης της κρίσης υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση που, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αγορών, δεν αντιλήφθηκε ότι δεν θα μπορούσε να αποφύγει τη λήψη των σκληρών μέτρων που της είχαν εγκαίρως υποδειχτεί. Επιπλέον, με αντιφατικές, αμφίσημες ή ακατανόητες ενέργειες και δηλώσεις προκάλεσε τις γνωστές δυσμενείς αποφάσεις των αγορών, με συνέπεια η κατάσταση να χειροτερεύσει και τα επιβληθέντα τελικώς μέτρα να είναι κατά πολύ σκληρότερα αυτών που θα απαιτούνταν, αν η ίδια είχε λάβει έγκαιρα τις αναγκαίες αποφάσεις.

(β) Στο χείλος του γκρεμού που είχαμε οδηγηθεί, δεν υπήρχε πλέον καμία δυνατότητα να μην αποδεχτούμε τα επώδυνα μέτρα που οι δανειστές μας αποφάσισαν να μας επιβάλουν.

Μπορούσαμε όμως, και μπορούμε και σήμερα, τα μέτρα αυτά –αβάσταχτα βαριά για τους φτωχότερους και προκλητικά ελαφριά για τους πλουσιότερους– να τα κάνουμε πιο δίκαια, αλλά και πιο αποτελεσματικά, επιβάλλοντας στους τελευταίους να συνεισφέρουν περισσότερα.

Όταν παίρνεις οδυνηρά μέτρα για τους φτωχότερους –αυξάνεις δραματικά τον αριθμό των ανέργων, περικόπτεις τις ετήσιες αποδοχές των μισθωτών/συνταξιούχων των 20-30 χιλ. ευρώ κατά 20-25%– υποχρεούσαι να πάρεις «οδυνηρά» μέτρα και για τους πλουσιότερους, για παράδειγμα:

- να περικόψεις τις αποδοχές των 100, 150 και 200 χιλ. ευρώ όλων των υψηλόμισθων (βουλευτών, περιφερειαρχών, νομαρχών, στελεχών κεντρικής και περιφερειακής διοίκησης, ΔΕΚΟ, κρατικής τηλεόρασης κ.λ.π.) κατά 35-50% (οπότε πάλι θα τους απομένουν 65-100 χιλ. ευρώ),

- να μειώσεις τον αριθμό των βουλευτών σε 200,

- να καταργήσεις τις βουλευτικές συντάξεις,

- να φορολογήσεις με γρήγορες διαδικασίες τα μη δηλωθέντα εισοδήματα των μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, επιχειρηματιών, όσων έχουν αποκτήσει πολυτελή ακίνητα, πολυτελή αυτοκίνητα, σκάφη κ.λ.π. (αποτελεί ντροπή για τον πολιτικό κόσμο η διαπίστωση του τεχνοκράτη του ΔΝΤ ότι δεν έχει ξανασυναντήσει το φαινόμενο να υπάρχουν πολίτες με πανάκριβες κατοικίες, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λ.π. που να μην πληρώνουν φόρους και κανείς να μην κάνει τίποτα!).

(γ) Αν πραγματικά τα δύο κόμματα εξουσίας θέλουν «να σώσουν την πατρίδα» από μια καταστροφή, θα πρέπει:

- Να πάψουν να ρίχνουν το ένα τα βάρη στο άλλο για τα μέχρι τούδε (κακώς) πραχθέντα, αφού «έβλαψαν κι οι δυό τους τη Συρία το ίδιο» και αφού ό,τι έγινε κανείς πλέον δεν μπορεί να το αλλάξει,

- Να επιβάλουν στους πολιτικούς και στους πλουσιοτέρους να συμμετάσχουν στις οδυνηρές θυσίες, με μέτρα σαν αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω,

- Να παραδεχτούν πως ο μόνος δρόμος για «να λάμψει η αλήθεια», «να μάθουμε ποιοι πολιτικοί έκλεψαν» και «οι κλέφτες να πάνε φυλακή» είναι ο δρόμος της Δικαιοσύνης και αυτόν να νομοθετήσουν. Δεν είναι οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής (όπου το μόνο που «λάμπει» είναι η κομματική «αλήθεια» με τα τέσσερα ή πέντε κομματικά πορίσματα...).

- Να αναλάβουν τα ίδια την πολιτική απομόνωση και τη θέση εκτός κόμματος των πολιτικών τους «που πλούτισαν από την πολιτική», στα πλαίσια μιας αυτοκάθαρσης. Τους είναι γνωστοί. Είναι εκείνοι που, χωρίς τα εισοδήματά τους να το δικαιολογούν, διάγουν πολυτελή βίο, εκείνοι που μέσα σε λίγα χρόνια πέρασαν από την «έντιμον πενίαν» στην αχαλίνωτη χλιδή. Αν πάλι τα κόμματα χρειάζονται «μείζονες αποδείξεις», ας μελετήσουν την πρώτη και την τελευταία δήλωση του «πόθεν έσχες» τους. Και αν φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη μιας τέτοιας αυτοκάθαρσης, ας την αναθέσουν στην ψήφο του λαού, δίνοντας στη δημοσιότητα τις δηλώσεις αυτές.

- Να ζητήσουν εμπράκτως συγνώμη από τον λαό για το κατάντημα της Χώρας, με την παραίτηση από την πολιτική λίγων έστω πολιτικών.

(δ) Με τέτοια συμπεριφορά και παράδειγμα και με τέτοιες πράξεις θα υπάρξει ίσως ελπίδα να πεισθούν οι δεινά πληττόμενοι πολίτες να δείξουν ανοχή στα επιβληθέντα οδυνηρά μέτρα, για να διαφυλαχθεί η κοινωνική συνοχή και να αποφευχθεί μια καταστροφή.

Τα χωρίς αντίκρυσμα συνθηματολογικά ή πομπώδη λόγια που συνηθίζουν οι πολιτικοί μας κανένα αποτέλεσμα δεν θα φέρουν.