«Κυβέρνηση για επαναδιαπραγμάτευση ή για κατάργηση του Μνημονίου;», με τους πολίτες να μην είναι επαρκώς ενημερωμένοι για τις συνέπειες της επιλογής τους

Του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί παρατηρητές εμφανίζονται να συμφωνούν για τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της πολιτικής κατάστασης, μετά τις εκλογές της 6^ης Μαϊου:

α) Πρώτη αναγκαιότητα των εκλογών της 17^ης Ιουνίου είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης.

β) Η κυβέρνηση αυτή θα είναι υποχρεωτικά κυβέρνηση συνεργασίας, αφού κανένα κόμμα δεν θα πετύχει αυτοδυναμία.

γ) Το κύριο ζήτημα που κρίνεται στις εκλογές αυτές είναι αν η Χώρα θα προχωρήσει στην επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ή στην κατάργησή του, με διατήρηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος (αφού μόνο το ΚΚΕ υποστηρίζει την έξοδο της Χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση).

δ) Από τα κόμματα της τελευταίας Βουλής, υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου έχουν ταχθεί η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και υπέρ της κατάργησής του ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛΛ και η ΧΑ.

ε) Κανένα κόμμα της μιας από τις δύο ως άνω ομάδας δεν θα δεχτεί να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής σε κυβέρνηση που θα στηρίζουν κόμματα της άλλης ομάδας (κυβέρνηση για κατάργηση ή για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, αντίστοιχα).

2. Με αυτά τα δεδομένα, οδηγούμαστε λογικά στο συμπέρασμα ότι οι εφικτές λύσεις στο πρόβλημα σχηματισμού κυβέρνησης, αν τα κόμματα θέλουν να κυβερνηθεί η Χώρα και να μην οδηγηθεί στο ΜΕΙΖΟΝ ΚΑΚΟ, την ακυβερνησία, είναι ΔΥΟ και ΜΟΝΟ ΔΥΟ:

α) Κυβέρνηση με τη στήριξη των κομμάτων που επιδιώκουν τη διαπραγμάτευση του Μνημονίου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), που θα διαπραγματευτεί την τροποποίηση του Μνημονίου και, ανάλογα με το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, θα συνεχίσει ή όχι την διακυβέρνηση της Χώρας.

β) Κυβέρνηση με τη στήριξη των κομμάτων που επιδιώκουν την ανατροπή του Μνημονίου (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛΛ, ΧΑ), που θα ανατρέψει το Μνημόνιο και που θα παραιτηθεί μετά την επίτευξη του στόχου αυτού (για την οποία και μόνο θα έχει σχηματιστεί), δεδομένων των αγεφύρωτων διαφορών των τριών αυτών κομμάτων σε άλλα πολιτικά ζητήματα.

3. Αντί να δεχτούν την πραγματικότητα αυτή και να παρουσιάσουν στον λαό τις δύο ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ αυτές λύσεις:

- τα μεν κόμματα είτε αοριστολογούν («θα κάνουμε κυβέρνηση»: «με αυτούς που είναι υπέρ του ευρώ», οι μεν, «με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις», οι δε) είτε προκαλούν τη νοημοσύνη μας («θα σχηματίσουμε κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων», ενώ οι «άλλες αριστερές δυνάμεις» αποκλείουν ρητά και σταθερά τη συνεργασία αυτή),

- τα δε ηλεκτρονικά ΜΜΕ υποβάλουν καθημερινώς α-νόητες (ή μήπως «κακόβουλες»;) ερωτήσεις («αν ο λαός σας δώσει –στη ΝΔ– εντολή να συνεργαστείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τι θα πράξετε;», σαν να μην ξέρουν την αξεπέραστη διαφορά των δύο κομμάτων στο ζήτημα του Μνημονίου).

4. Σοβαρότερο, όμως, είναι το ζήτημα της έλλειψης επαρκούς ενημέρωσης των πολιτών γύρω από το κύριο κριτήριο, με βάση το οποίο κάθε πολίτης καλείται να ψηφίσει: Τι ακριβώς σημαίνει «επαναδιαπραγμάτευση» και τι «ανατροπή» του Μνημονίου, πώς θα πραγματοποιηθούν και ποιές θα είναι –ποιοτικά, ποσοτικά και χρονικά– οι συνέπειές τους για τη Χώρα.

Η πρώτη ευθύνη για την έλλειψη αυτή ανήκει στα τηλεοπτικά Κανάλια (ιδιωτικά και δημόσια), το κύριο μέσο ενημέρωσης των πολιτών στην Ελλάδα σήμερα.

Αν τα Κανάλια στόχευαν στη έγκυρη ενημέρωση των πολιτών για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα, αλλά και για τις άλλες προεκλογικές υποσχέσεις των κομμάτων:

- δεν θα συνέχιζαν τη γνωστή τους πρακτική των «πάνελ», με πέντε και πλέον, συνήθως, νοματαίους (δημοσιογράφους, «προσκεκλημένους», «σε απ’ ευθείας σύνδεση»...), όπου το ζητούμενο δεν είναι η ενημέρωση των πολιτών αλλά ο «προσοδοφόρος» χαβαλές, με κερδισμένους τα ταμεία τους και τον θρασύτερο και πλέον φωνασκούντα «προσκεκλημένο» και χαμένους τους πολίτες, αλλά

- θα οργάνωναν, μία ή περισσότερες συζητήσεις με κάθε αρχηγό κόμματος στις οποίες θα τον καλούσαν να δώσει σαφείς και πλήρεις απαντήσεις σε ουσιώδη ερωτήματα, όπως, για παράδειγμα, αυτά της επόμενης παραγράφου.

5. Μικρό δείγμα ερωτήσεων προς τους αρχηγούς των κομμάτων.

- Πώς θα υλοποιηθεί η υπόσχεση (ορισμένων κομμάτων) για κατάργηση του Μνημονίου χωρίς την έξοδό μας από την Ευρωζώνη, όταν όλοι οι ηγέτες των άλλων δεκάξι χωρών της, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, χωρών της Αμερικής, ακόμα και του G8, χωρίς καμιά εξαίρεση, μας διαμηνύουν μονότονα και καθημερινά, εδώ και καιρό, ότι η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη δεν θα είναι δυνατή αν δεν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει;

- Ποιες είναι οι πιθανότητες αποδοχής κάθε μιας από τις προτάσεις (κάθε κόμματος) από την Τρόικα, κατά την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου;

- Ποια θα είναι η αντίδραση των «αγορών» (που δεν είναι βέβαια οι «διεθνείς τοκογλύφοι» αλλά όλοι εκείνοι από τους οποίους αντλούν κεφάλαια τα κράτη, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις σ’ όλο τον κόσμο) στην κατάργηση του Μνημονίου;

- Ποιές είναι συγκεκριμένα οι δανειακές μας συμβάσεις από τις οποίες προκύπτει το «επαχθές χρέος», τη διαγραφή του οποίου υπόσχονται ορισμένα κόμματα, πώς θα επιτευχθεί η διαγραφή αυτή και ποιες θα είναι οι συνέπειες τέτοιων ενεργειών για την αξιοπιστία της χώρας μας διεθνώς;

- Πώς θα υλοποιηθούν οι υποσχέσεις (ορισμένων κομμάτων) για κρατικοποιήσεις, επανακρατικοποιήσεις, πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων κ.τ.τ. επιχειρήσεων «στρατηγικού χαρακτήρα» (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ κ.α.), όταν η συμφωνημένη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, εδώ και χρόνια, η απελευθέρωση των αγορών στην ηλεκτρική ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές κ.λ.π.;

- Πόσο συγκεκριμένα θα στοιχίσει καθένα από τα εξαγγελθέντα μέτρα;

- Ποιες συγκεκριμένα σπατάλες του Δημοσίου θα περικοπούν και τι θα αποφέρει η περικοπή τους;

- Ποιές ΔΕΚΟ θα ιδιωτικοποιηθούν;

- Πώς συγκεκριμένα θα υλοποιηθεί καθένα από τα άλλα μέτρα που κάθε κόμμα υπόσχεται;

6. Στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, μπορεί κάτι να διορθωθεί στα δύο ζητήματα που θίγει το σημείωμα αυτό;