Η σημερινή πραγματικότητα στη Χώρα, οι φταίχτες και η ελπίδα

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Η πραγματικότητα μπροστά στην οποία βρίσκεται σήμερα η Χώρα είναι με απλά λόγια η εξής:

- Οι γνωστές δανειακές συμφωνίες μας με τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ περιλαμβάνουν όρους/υποχρεώσεις, που οι δανειστές μας επέβαλαν τελικά, κατά τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψή τους, και που η κυβέρνηση αποδέχτηκε αναγκαστικά, αφού ο δανεισμός μας από τις αγορές ήταν αδύνατος.

- Το ότι κάποιοι από του όρους αυτούς μπορεί να μην είναι οι «πρέποντες» (όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αναλυτές) δεν έχει καμιά πρακτική σημασία, από τη στιγμή που εκείνοι που τους επιβάλουν επιμένουν στην τήρησή τους και εμείς δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση δανεισμού.

Εξ’ άλλου, αφού το τι είναι οικονομικά «πρέπον» για μια δεδομένη χώρα σε μια δεδομένη χρονική περίοδο δεν είναι ποτέ σίγουρο εκ των προτέρων (ως γνωστό, η οικονομική επιστήμη είναι μια «μη ακριβής» επιστήμη), είναι προτιμότερο να δεχόμαστε τις υποδείξεις συγκροτημένων υπεύθυνων οργάνων παρά εκείνες των πολυπληθών –σοβαρών ή γραφικών– αναλυτών (πολύ περισσότερο αν τα όργανα αυτά με τις υποδείξεις τους διακινδυνεύουν και δικά τους κεφάλαια).

- Καμιά κυβέρνηση, είτε η σημερινή είτε οποιαδήποτε άλλη (μετά από εκλογές ή μέσα από τη σημερινή Βουλή, από πολιτικούς ή τεχνοκράτες) δεν μπορεί, όσο βρισκόμαστε εκτός αγορών, να ασκήσει οικονομική πολιτική με την οποία δεν συμφωνούν οι δανειστές μας.

- Ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας θα έχουμε μόνο όταν υπάρξουν οι γνωστές προϋποθέσεις: δημιουργία ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις, ευνομία, αύξηση παραγωγικότητας, μείωση γραφειοκρατίας...

- Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.

- Το βιωτικό μας επίπεδο αναγκαστικά θα μειωθεί σοβαρά τα επόμενα αρκετά χρόνια.

2. Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι πολιτικές, μιντιακές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έφεραν τη Χώρα στο σημερινό της χάλι, συνεχίζουν και σήμερα να συμπεριφέρονται με ανεύθυνο και ιδιοτελή τρόπο.

α) Τα δύο κόμματα εξουσίας, αντί να δεχτούν ότι και τα δύο έβλαψαν εξ’ ίσου την Ελλάδα (για να λήξει τουλάχιστον έτσι η ανούσια και βλαπτική παρελθοντολογία), ρίχνουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο, ενώ όλοι μας ξέρουμε πως:

- Δεν υπάρχει κακό που έκανε στον τόπο το ένα κόμμα που να μην το έκανε και το άλλο.

- Μαζί «τα φάγανε», μαζί διέλυσαν την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, τη δημόσια ασφάλεια, την οικονομία, τα πάντα.

- Μαζί «δεν ήθελαν» την πάταξη της φοροδιαφυγής (όπως από τηλεοράσεως έχουν πει οι Γ. Φλωρίδης και Στ. Μάνος).

- Μαζί εξέθρεψαν τη διαφθορά, ανάπτυξαν τις πελατειακές σχέσεις, ανέχθηκαν την επικυριαρχία των μίντια, έκαναν καθεστώς την ανομία...

- Μαζί καταβαράθρωσαν την αξιοπιστία της Χώρας στο εξωτερικό.

Το κυβερνών κόμμα, δυο χρόνια τώρα, είτε κωλυσιεργεί να πάρει τα μέτρα που το ίδιο συμφώνησε με την Ευρώπη και το ΔΝΤ είτε τα νοθεύει, με συνέπεια να μειώνεται σταθερά η αξιοπιστία της Χώρας, να χειροτερεύει η οικονομική της κατάσταση και να απαιτούνται συνεχώς δυσμενέστερα μέτρα.

Η μείζων αντιπολίτευση μας υπόσχεται πως, ως αυτοδύναμη κυβέρνηση (μετά από μια ή δυο εκλογές), θα ανατρέψει τις συμφωνίες με «αναδιαπραγμάτευση», πείθοντας τους δανειστές μας (τα δεκάξι κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ) να αλλάξουν τις αποφάσεις τους και να δεχτούν το δικό της «μείγμα» μέτρων (Ζάππειο 2 κ.λ.π.) που μέχρι σήμερα σταθερά απορρίπτουν.

β) Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με τους υπαλλήλους τους μεγαλοδημοσιογράφους (οι οποίοι, ομολογουμένως, δείχνουν αξιοζήλευτη μεταξύ τους ομοφωνία) αντί ενημέρωσης προσφέρουν σύγχυση, με αντιφατικές, αοριστόλογες, στο πόδι «αναλύσεις» και «σχόλια» και ερεθίζουν το θυμικό των τηλεθεατών, με λαϊκίστικα συνθήματα, κραυγές και οιμογές, απρεπείς χαρακτηρισμούς ξένων ηγετών...

γ) Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την ανοχή ή την ενθάρρυνση των πολιτικών και των ΜΜΕ, έχουν μετατρέψει το νόμιμο, και τίμιο, δικαίωμα στην απεργία (αποχή από την εργασία) σε παράνομη πράξη εκδίκησης κατά της κοινωνίας (καταλήψεις κτιρίων και εγκαταστάσεων, αποκλεισμούς δρόμων με φορτηγά, τρακτέρ, βυτιοφόρα κ.τ.τ.), με το «επιχείρημα»: «νόμος είναι το δίκιο του απεργού» (λησμονώντας πού μας οδήγησε, πριν από μερικές δεκαετίες, ένα παρόμοιο «επιχείρημα»: «νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας»).

3. Υπάρχει ελπίδα οι πολιτικοί μας να πράξουν σήμερα ό,τι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να πράξουν τόσες δεκαετίες;

- να πετύχουν την εφαρμογή όσων θα συμφωνήσουν με την Ευρώπη και το ΔΝΤ;

- να κατανείμουν τα βάρη που θα επιβληθούν με δίκαιο τρόπο (Με την ποσοστιαία μείωση του εισοδήματος να αυξάνεται με την ύψος του. Για παράδειγμα, αν το ετήσιο εισόδημα των 15.000 ευρώ μειώνεται κατά 20%, εκείνο των 150.000 ευρώ να μειώνεται κατά 60%);

- να εξαλείψουν επί τέλους το αίσχος της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, που, εκτός απ’ τις καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία μας, έχει διεθνώς ντροπιάσει τη χώρα μας; («πρώτη φορά βλέπω σε μια χώρα να κυκλοφορεί τόσος πλούτος, ο πλούτος αυτός να μην πληρώνει φόρους και κανείς να μην κάνει τίποτα!», μας πέταξε κατάμουτρα ένας του ΔΝΤ).

- να δώσουν το παράδειγμα (με τη μείωση του αριθμού βουλευτών, την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και των προνομίων, τη μείωση αποδοχών κ.λ.π);

4. Ελπίδα θα υπάρξει, μόνο αν οι έλληνες πολιτικοί εξαναγκασθούν από τους δανειστές μας, Ευρώπη και ΔΝΤ, να εφαρμόζουν όσα συμφωνούν.

Ο εξαναγκασμός αυτός αποτελεί, δυστυχώς, τη μόνη ελπίδα σήμερα για να αποκτήσουμε μια σύγχρονη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ένα «κράτος του Νόμου» για όλους .

Από ένα τέτοιο εξαναγκασμό ούτε εμείς οι πολλοί ούτε η «εθνική κυριαρχία» έχουμε να χάσουμε τίποτε. Εκείνοι που θα χάσουν είναι οι λίγοι της πάσης μορφής αμαρτωλής εξουσίας...