Η τηλεοπτική(υπερ)εξουσία

Γιατην τηλεοπτικήεξουσία στηχώρα μας, είπαν ήέγραψαν:

ΟΣάκης Πεπονής

σεομιλία-παρέμβασήτου στηνεκδήλωση πουδιοργάνωσε οΔήμος Πάτραςγια να τοντιμήσει, στις 16.4.08:

«Έχουμεέτσι τονεξουσιαστικόρόλο τωνμεσολαβητών,δηλαδή τωνιδιοκτητών τωνμέσων και τωνεπαγγελματιώντηςεπικοινωνίαςπου ταστελεχώνουν.Αυτοίεπιλέγουν τουςδιαλεγόμενους,αποφασίζουνδηλαδή ποιοςλόγος θαπεράσει σταδιάσπαρταακροατήρια,αυτοί καθορίζουντα θέματα – ποιαθα κρατήσουνστην επικαιρότητα,αλλά και ποια θαπεράσουν στηναποσιώπηση- αυτοίτέλοςξεχωρίζουντουςπρονομιακούςαπό τους περιθωριακούςκαλεσμένουςτους.

Αυτοίασκούν ακόματη σιωπηράανεκτήλογοκρισία μετις αυθαίρετεςπερικοπές, με τηναποσπασματική,έτσι καιμετέωρη μετάδοσημαγνητοσκοπημένουλόγου.

Παρακολουθούμεβέβαια καικάποιουςσοβαρούς διαλόγους,κυριαρχούνόμως οιδιαπληκτισμοί,όπου υπερισχύειτο θέαμα,αντεγκλήσειςμε τηνενθαρρυντικήανοχή τωντηλεπαρουσιαστών,συμμετοχήπολιτικών ωςμέρος τουτηλεοπτικούθεάματος.Δύσκολα μπορείναυποστηριχθείότι αυτές οιεπιλογές και οιεμφανίσειςυπηρετούν τηναξιοκρατία ή ότιενισχύουν τηνεμπιστοσύνηκαι τηνεκτίμηση προςτην πολιτικήκαι τουςλειτουργούςτους.

Μαντεύωόμως μιαεύλογηπαρατήρηση,συνήθη στους λάτρειςτου καλούμενου«ρεαλισμού». Δενφτάνουν οιδιαπιστώσεις ανδεν υπάρχουνκαι οιαντίστοιχεςπροτάσεις.

Γιατο θέμα όμωςδεν χρειάζεταιν’αναζητήσουμε καινοτόμεςλύσεις. Ηπρόταση που ίσωςζητάμε βρίσκεταιστο άρθρο 15 τουΣυντάγματος.Επιτάσσει,ανάμεσα σεάλλα καισημαντικά, τηνμε ίσους όρουςμετάδοση τωνπροϊόντων τουλόγου και τηνεξασφάλιση τηςποιοτικήςστάθμης τωνπρογραμμάτων»

ΟΑλέξηςΠαπαχελάς

στην«Καθημερινή»,στη στήλη«ΣΧΟΛΙΟ» μετίτλο «Τηλεοπτικόςρατσισμός»,στις 13.12.06:

«Οι100-200 άνθρωποι που«ελέγχουμε» τηνιδιωτικήτηλεόραση έχουμεεπιβάλει ένανιδιότυπορατσισμό,αποκλείονταςοιονδήποτε έχουμετην υποψία ότιδεν «θα πουλήσει».Δεν πειραματιζόμαστε,δενδοκιμάζουμε,περιοριζόμαστεστους μαϊντανούςμεσυγκεκριμένουςρόλους: τονκονφερασιέ υφυπουργό,τον ανιματέρβουλευτή τηςΒ΄ Αθηνών, πολιτικούςπου σεευρωπαϊκέςχώρες θαεμφανίζονταν μετάτις 12 σεχιουμοριστικέςεκπομπές. Αυτούςξέρουμε,αυτούςβλέπουμε σταίδια και ταίδια μέρη. Όσοπιο γραφικοίείναι, όσο πιοχαβαλέ κάνουν,τόσο το καλύτερο.Ελπίδα μας πωςεσείς τηνεπόμενη μέρα θασυζητάτε «τιτου είπε ομεγάλος».Βεβαιότης μαςπως αν βγάζαμετον ειδικό, τονκαθηγητή, τονσοβαρόπολιτικό θα…βυθιζόμασταναπό πλευράςτηλεθέασης.

Οτηλεοπτικόςμας ρατσισμόςαποκλείει απόπολλά και ικανά στελέχηόλων τωνκομμάτων από τογυαλί καιαναπαράγει ένααυτοτροφοδοτούμενοκλειστόσύστημα. Ας μηναναρωτιόμαστεγιατί αυτή ητηλεόραση δενμπορεί να κάνεισοβαρήκουβέντα γιακανένα μείζονθέμα τηςελληνικήςκοινωνίας».

ΟΝίκος Νικολάου

στην«Καθημερινή»,στη στήλη«ΑΝΑΛΥΣΗ» μετίτλο «Ο δρόμοςτου ΠΑΣΟΚ», στις26.10.06:

«Ησύγκρουση τουκ. Γ. Α. Παπανδρέουμε τον κ. Ευ.Βενιζέλοκυοφορείτο απόκαιρό, όχι μόνογιατί οπληθωρικόςΕυάγγελος δενέκρυβε ποτέ τιςηγετικές τουφιλοδοξίες,αλλά κυρίωςγιατί ο κ. Γ. Α.Παπανδρέουείχε τιςπληροφορίεςτου και γνώριζεπολύ καλά ότιπίσω από τονβουλευτήΘεσσαλονίκης συστοιχίζονταντα γνωστάεπιχειρηματικάκαι εκδοτικάσυμφέροντα, πουεδώ και χρόνιααξιώνουν να καθοδηγούντο ΠΑΣΟΚ. Αυτάτα συμφέρονταπου το 1996 προώθησανστην ηγεσίατου ΠΑΣΟΚ τον κ.Κ. Σημίτη, αυτά ταίδια ακριβώςπου τοναντικατέστησαντον Ιανουάριοτου 2004 με τον κ. Γ. Α.Π., διότιέκριναν ότι οεπί οκταετίαπρωθυπουργός θαέχανε τιςεκλογές, τώραφαίνεται ότιέχουν αποσύρειτηνεμπιστοσύνητους από τονσημερινόπρόεδρο τουΠΑΣΟΚ, γιατίδεν δέχθηκε ναγίνειυποχείριό τουςκαι τονυπονομεύουνσυστηματικάμέσα από τακανάλια και ταπαπαγαλάκια τουςως ανίκανο.

Υπότην έννοιααυτή κάθε βήματου προέδρουτου ΠΑΣΟΚ στονδρόμο τηςσύγκρουσης μετα συμφέροντατης διαπλοκήςείναιεπιβεβλημένογια το συμφέροντης χώρας, γιατη λαϊκήεπιρροή τουκόμματός τουκαι, τελικά, γιατηνισχυροποίησηκαι της δικήςτου ηγεσίας.

ΕπίΣημίτη είχεκαταστεί δόγμαότι ο ηγέτηςαναδεικνύεταιστο κόμμα καικερδίζει τηνψήφο του λαούεφόσον έχειμαζί του τα ΜΜΕ.Αυτό το αντιδημοκρατικόδόγμα πουαναδεικνύεισαν κυρίαρχημια εξωθεσμικήεξουσία πρέπεινα συντριβεί».

ΟΑντώνηςKαρκαγιάννης

στην«Καθημερινή»,στη στήλη «ΚΑΘΕΜΕΡΑ» με τίτλο«Τηλεοπτικήπαραεξουσία»,στις 1.11.05:

«Aςμην κάνουμε τολάθος: Hτηλεοπτικήζούγκλα (δεν αναφέρομαιμόνο στηνομώνυμη εκπομπή)είναι από καιρό εδραιωμένηκαι ισχυρήπολιτικήπραγματικότητα,και όχι μόνοπολιτική.Eλέγχεταιπλήρως καιαδιαμφισβήτητααπό ιδιωτικάσυμφέροντα,επιδιώξεις καιφιλοδοξίες,συχνότατα σταόρια τουυποκόσμου. Oτηλεστάρ και ητηλεστάρ είναιτο πρότυπο τηςδημοσιογραφίας,η συμμετοχή σεοποιαδήποτετηλεοπτικήεκπομπή, ακόμηκαι ως«μαρτυρία τουδρόμου»θεωρείταικαταξίωση καιπέρασμα από τηνανωνυμία στηνεπωνυμία, αποτελεσματικήσυμμετοχή στακοινά. Hαποκάλυψη τουαπόκρυφου στονδημόσιο ή στονιδιωτικό βίο,με όλα τα μέσα,θεμιτά καιαθέμιτα, πήρε τηθέση τουθαρραλέουαγώνα για τηναλήθεια και τοδίκαιο και οτηλεστάρ πουμάλιστα είναιο ήρωας τηςεποχής μας, πουπολλοί θέλουννα τουμοιάσουν όχιμόνο στονηρωισμό τουαλλά και σε πολύυλικάωφελήματα. Mεδυο λόγια, η τηλεοπτικήζούγκλα είναιεξουσίακοινωνικάνομιμοποημένηή, ακόμαχειρότερο,ανεξέλεγκτηπαραεξουσία,χωρίς όρια καιχωρίς κανόνες».

«Aςμην κάνουμεόμως το λάθοςνα πιστέψουμεότι αυτή ηνοσηρήπολιτική πραγματικότητατηςτηλεοπτικήςζούγκλας είναιδυνατόν ναθεραπευθεί μεμέσαδιοικητικάαστυνομικά ήδικαστικά. Hπαρατήρηση, πουκαθημερινάδιατυπώνεταιαπό όλες τιςπλευρές, ότι τακανάλιαπαραβιάζουν τοΣύνταγμα, τουςνόμους και ταΔικαιώματα τουAνθρώπου, είναισχεδόναυταπόδεικτες,αλλά είναι καιπολύ αργά για νααποτελέσει τηναφετηρίαρυθμίσεων ή τηναιτίακατασταλτικώνκυρώσεων».

«Hμάχη με τηντηλεοπτικήζούγκλα είναιιδεολογική καιπολιτική.Πολλοίσυμπολίτες μαςθεωρούν ντροπήνα εμφανισθούνστα τηλεοπτικάπορτοπαράθυρακαι δενεμφανίζονταιποτέ,προτιμώνταςτην αξιοπρέπειατης σιωπής καιτης αφάνειαςαπό τονκαναλαρισμένοδήθεν «διάλογο».Eίναι απορίαςάξιο πως δεναισθάνονταικαμιά συστολήοι πολιτικοίμας, αλλά καιπολλοίκαθηγητέςπανεπιστημίουκαι άλλοιεπιστήμονες.Oταν και αυτοίθα αρχίσουν ναντρέπονται, ημάχη με τατηλεοπτικάκανάλια θα έχεικερδηθεί».

ΟΑντώνηςΚαρακούσης

στην«Καθημερινή»,στη στήλη«ΕΝΔΟΜΥΧΩΣ» μετίτλο «Mιντιάρχεςαυθαιρετούχοικαιδημοσιογραφικάψώνια», στις 29.2.04:

«ΤαMME και τα πρόσωπαπου ταεκφράζουν,νιώθουνοδηγοί-αφέντες,ενσωματώνουνισχύ, ασκούνεξουσία ανεξέλεγκτη,κάνουν χρήσηδύναμης μηελεγχόμενης,μη υποκείμενηςστον όποιοθεσμικόέλεγχο.

Ό,τιείδαμε τιςπροηγούμενεςημέρες δενείναι τίποτεάλλο παρά έκφρασηαυτής τηςμετατόπισηςισχύος από τηνπολιτική στα MMEκαι ευρύτεραστουςεπιχειρηματικούςομίλους.Aποδόθηκε αυτή ηισχύς χωρίςπρόνοια στιςαρχές τηςδεκαετίας του ’90,έλαβεδιαστάσεις στησυνέχεια, γιανα καταλήξεισήμερα σεκυρίαρχοπαράγοντα, σεισχυρόμηχανισμόδιαμεσολάβησηςμε την πολιτική,σε μοχλόδιεκδίκησηςαπό το κράτος, σερυθμιστή τηςδιανομήςκρατικών πόρων.

Aυτήτη στιγμή γύρωαπό τα MME έχειπλεχθεί έναςπερίτεχνοςιστός σχέσεωνκαιδιασυνδέσεωνπου νοθεύει ταπάντα. Tο μήνυμαείναι το μέσοπου λέει και οΛαλιώτης καιέτσι η πολιτική σπεύδειστο μέσο για ναεξασφαλίσει τομήνυμα ή ακριβέστερατη μετάδοσήτου. Aδιαφορείδε αν τα μέσα είναιπαράνομα, ανέχουν σκοπούς,αν είναιανεξέλεγκτα,αν δεν πληρούνόρους καιπροϋποθέσειςτου Συντάγματος.Aρκεί ηεξασφάλισημετάδοσης τουμηνύματος,αδιαφορώνταςγια τους όρουςαιχμαλωσίας,για τιςσχέσειςεξάρτησης καιυποταγής, γιαόσα προκλητικάκαικαταδυναστευτικάεκπορεύονται απ’αυτά και τιςιδιοκτησίεςτους, που είναιαμφίβολο ανδιακρίνονταιέστω και γιαεπίφασηδημοκρατικότητας.Mικροίδικτατορίσκοιοιπερισσότεροι,αυθαιρετούχοιτουτηλεοπτικούτοπίου,ενεργούν κατάτο δοκούν, κινούνταικατά τασυμφέροντάτους καιχτίζουν συμμαχίεςπολιτικές μεγνώμονα τιςδουλειές πουσχεδιάζουν μετο κράτος».

«Eίναιτούτα δείγματατηςκατακτηθείσηςυπερισχύος τωνμέσων, οέλεγχος τηςοποίαςκαθίσταται πιαδημοκρατικόκαθήκον.Oφείλει ηπολιτικήηγεσία να αντιμετωπίσειτο θέμα, ναθέσεις κανόνεςκαι όρουςλειτουργίας,να επιβάλει τιςαρχές τουΣυντάγματος.Όσο είναικαιρός, πριν ηγιγάντωσή τουςτο αποκλείσει,οφείλει ηπολιτικήηγεσία νααποκαλύψει τοπρόβλημα και νααπαιτήσει τηνεφαρμογή τωννόμων. Για ναέλθουν ταπράγματα σε έναλογαριασμό, ναφθάσει οκαθένας στομπόι του και ναπάψουνορισμένοι νανιώθουνμόνιμοιπρωθυπουργοίκαι τατσιράκια τουςτο λιγότερουπουργοί παρά τωπρωθυπουργώ,μικροί δυνάστεςμη υποκείμενοισε έλεγχο καικριτική».